پادشاهی جایزه بزرگی برای هنرمندی گذاشت که بتواند

به بهترین شکل ، آرامش را به تصویر بکشد .

نقاشان بسیاری آثار خود را به قصر فرستادند .

آن تابلوها تصاویری بودند از نگاه به هنگام غروب ، رودهای آرام ،

کودکانی که در خاک می دویدند ، رنگین کمان در آسمان و

قطرات شبنم بر روی گلبرگ گل سرخ .

پادشاه تمام تابلو ها را بررسی کرد ، اما سرانجام فقط دو اثر

را انتخاب کرد .

اولی ، دریاچه آرامی بود که تصویر کوه های عظیم و آسمان

آبی در آن منعکس شده بود . در جای جایش می شد ابرهای

کوچک و سفید را دید و اگر دقیق نگاه می کردید ، در گوشه

چپ دریاچه ، خانه کوچکی قرار داشت که پنجره اش باز بود

و دود از دودکش آن بر می خواست که نشان می داد شام

گرم و نرمی در حال آماده شدن است .

تصویر دوم هم کوه ها را نشان می داد ، اما کوه ها ناهموار و

قله های آن تیز و دندانه ای شکل بود ند. آسمان بالای کوه ها

به طور بی رحمانه ای تاریک و ابرها آبستن آذرخش ، تگرگ و

باران سیل آسا بودند .

این تابلو با تابلو های دیگری که برای مسابقه فرستاده بودند هیج

هماهنگی نداشت ! اما وقتی با دقت به تابلو نگاه می کردید ،

در بریدگی صخره ای شوم ، جوجه پرنده ای را می دیدید که آن جا،

در میان غرش وحشیانه توفان ، آرام نشسته بود .

پادشاه درباریان را جمع کرد و اعلام نمود که برنده جایزه بهترین تصویر

آرامش ، تابلو دوم است !! و سپس توضیح داد :

آرامش آن چیزی نیست که در مکانی بی سر و صدا ، بی مشکل ،

بیکار سخت ، یافت شود ؛ بلکه چیزی است که می گذارد در میان

شرایط سخت ، قلب ما همچنان آرام باشد . این تنها معنی حقیقی

آرامش است .

«آرامش » اولین نشانه اثبات حضور خداوند در درون شماست .

( تو ،تویی ، مترجم امیر رضا آرمیون ، ص 128)