مرحوم قطب الدّين راوندى در كتاب خود، به نقل از

حضرت جوادالا ئمّه عليه السلام حكايت كند:

يكى از اصحاب امام رضا عليه السلام مريض شده و

در بستر بيمارى افتاده بود، روزى حضرت از او عيادت

نمود و ضمن ديدار، به او فرمود: در چه حالتى هستى ؟

عرض كردم : مرگ را بسيار سخت و دردناك مى بينم .

حضرت رضا عليه السلام فرمود: اين ناراحتى كه احساس

مى كنى ، اندكى از حالات و علائم مرگ مى باشد كه

اكنون بر تو عارض شده است ، پس اگر تمام حالات و

سكرات مرگ بر تو عارض شود، چه خواهى كرد؟!

و بعد از آن ، در ادامه فرمايش خود افزود: مردم دو دسته اند:

عدّه اى مرگ برايشان وسيله آسايش و استراحت است .

و عدّه اى ديگر آن قدر مرگ برايشان سخت و طاقت فرسا

است ، كه پس از آن احساس راحتى مى كنند.

حال چنانچه بخواهى كه مرگ برايت نيك و لذّت بخش باشد،

ايمان و اعتقادات خود را نسبت به خداوند متعال و رسالت حضرت

محمّد صلى الله عليه و آله و نيز ولايت ما اهل بيت عصمت و

طهارت عليهم السلام را تجديد كن و شهادتين را بر زبان و قلب

خود جارى گردان .

امام جواد عليه السلام فرمود: بعد از آن كه ، آن شخص طبق

دستور پدرم شهادتين را گفت ، اظهار داشت :

يابن رسول اللّه ! ملائكه رحمت الهى با تحيّات و هدايا وارد

شدند و بر شما سلام مى دهند.

امام رضا عليه السلام فرمود: چه خوب شد كه ملائكه رحمت

الهى را مشاهده مى كنى ، از آن ها سؤ ال كن : براى چه

آمده اند؟

مريض گفت : آن ها مى گويند چنانچه همه ملائكه با اذن

خداوند سبحان ، نزد شما حاضر شوند، بدون اجازه حركتى

نمى كنند.

پس از آن ، با كمال راحتى و آرامش خاطر. چشم هاى خود

را بر هم نهاد و گفت : ((السّلام عليك ياابن رسول اللّه !))

پيغمبر اسلام ، اميرالمؤ منين و ديگر امامان (سلام اللّه عليهم )

آمدند، و در همين لحظه ، جان به جان آفرين تسليم كرد.

( دعوات مرحوم راوندى : ص 248، ح 698)

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا

شهید سید مرتضی آوینی :

آزادی انسان در آزادی از تعلقات انسانی است و

آن آزادی که در غرب گویند ،قبول بندگی عادات و

تعلقات است و عین اسارت و نه عجب که از خصوصیات

اصلی دنیای امروز یکی هم این است که در الفاظ را

” وارونه” به کار می برند؛

می گویند “آزادی ” و مرادشان” اسارت ” است،

می گویند ” عقل ” و مرادشان ” وهم “است .

می گویند ” انسان” و مرادشان ” حیوان ” است

و می گویند ” تکامل ” و مرادشان ” هبوط” است و

می گویند ” علم ” و مرادشان ” جهل” است و …

قس علی هذا

امام صادق عليه ‏السلام :

لَستُ اُحِبُّ اَن اَرَى الشّابَّ مِنـكُم اِلاّ غادياً فى حالَينِ:

اِمّا عالِماً اَو مُتَعَلِّما، فَاِن لَم يَفعَل فَرَّطَ، فَاِن فَرَّطَ ضَيَّعَ،

وَ اِن ضَيَّعَ اَثِمَ ، وَ اِن اَثِمَ سَـكَنَ النّارَ وَ الَّذى بَعَثَ مُحَمَّدا

بِالحَقِّ ؛

دوست ندارم جوانانِ شما را جز در دو حالت ببينم :

دانشمند يا دانش ‏اندوز . اگر جوانى چنين نكند ، كوتاهى

كرده و اگر كوتاهى كرد ، تباه ساخته و اگر تباه ساخت ،

گناه كرده است و اگر گناه كند ، سوگند به آن كس كه

محمّد صلى ‏الله‏ عليه‏ و ‏آله را به حق برانگيخت ، دوزخ‏ نشين

خواهد شد .

(امالى طوسى ، ص 303، ح 604)

امام خامنه ای مد ظله العالی :

شما برادران و خواهران توجّه داريد كه برجسته‌ترين

شعار مهدويّت عبارت است از عدالت. مثلاً در دعاى

ندبه وقتى شروع به بيان و شمارش صفات آن بزرگوار

مى‌كنيم، بعد از نسبت او به پدران بزرگوار و خاندان

مطهّرش، اوّلين جمله‌اى كه ذكر مى‌كنيم، اين است:

«اين المعدّ لقطع دابر الظّلمه، اين المنتظر لاقامة

الأمت و العوج، اين المرتجى لأزالة الجور و العدوان»؛

يعنى دل بشريت مى‌تپد تا آن نجاتبخش بيايد و ستم

را ريشه‌كن كند؛ بناى ظلم را - كه در تاريخ بشر، از

زمانهاى گذشته همواره وجود داشته و امروز هم با

شدّت وجود دارد - ويران كند و ستمگران را سر جاى

خود بنشاند. اين اوّلين درخواست منتظران مهدى

موعود از ظهور آن بزرگوار است. يا در زيارت آل ياسين

وقتى خصوصيات آن بزرگوار را ذكر مى‌كنيد، يكى از

برجسته‌ترين آنها اين است كه «الّذى يملأ الارض

عدلاً و قسطاً كما ملئت جوراً و ظلماً».

81/7/30

قال رسول الله صلی الله و علیه و آله :

اربعه اناالشفیع لهم یوم القیمه :

1ـ معین اهل بیتى .

2ـ والقـاضـى لهـم حـوائجهم عنـد مـا اضطــروا الیه .

3ـ والمحب لهم بقلبه و لسانه .

4ـ والدافع عنهم بیده .

رسول خدا صلی الله و علیه و آله فرمودند :

چهار دسته انـد كه مـن روز قیـام شفیع آنهاهستـم :

1ـ یارى دهنده اهل بیتم ،

2ـ بـرآورنـده حـاجـات اهل بیتـم به هنگـام اضطـرار و نـاچـارى ،

3ـ دوستدار اهل بیتم به قلب وزبان ،

4ـ و دفـاع كننـده از اهل بیتـم با دست و عمل .

(خصـال صـدوق ، بـاب اربعه ، ص 215، حـدیث 1)

«من در زمان كودكى و سن ده سالگى به بیمارى

سختى مبتلا شدم و چنان حالم منقلب و دگرگون

شد كه بستگان و نزدیكان من جمع شده و گریه

مى‌كردند و یقین پیدا كردند كه من در آن شب خواهم

مرد و از این ‌رو آماده سوگوارى براى من گردیدند.

در این اثناء در میان خواب و بیدارى، پیغمبر و دوازده

امام «صلوات اللّه علیهم» را دیدم بر آنان سلام كرده

با یك‌یك، آن بزرگواران مصافحه نمودم و میان من و

حضرت صادق علیه السّلام سخنى گذشت كه در

خاطرم نماند. تنها به خاطر مانده كه آن حضرت در

حق من دعا فرمود.

پس به حضرت صاحب علیه السّلام سلام كردم و با

آن جناب، مصافحه نمودم و گریستم و عرض كردم:

اى مولاى من، مى‌ترسم در این بیمارى بمیرم در

حالى‌كه مقصد خود را از علم و عمل به دست

نیاورده‌ام.آن حضرت فرمود: نترس زیرا در این بیمارى

از دنیا نخواهى رفت بلكه خداوند تبارك و تعالى تو

را شفا مى‌دهد و عمرى طولانى خواهى داشت.

آن گاه قدحى را كه در دست مباركشان بود به

دست من دادند و من از آن آشامیدم و همان وقت،

سلامتى خود را باز یافتم و بیمارى من به كلى

مرتفع گردید و نشستم و نزدیكان من تعجّب

مى‌كردند لیكن من جریان را براى آنان نگفتم

تا بعد از چند روز كه این قضیّه را براى آنان نقل

كردم. »

( اثبات الهداة، ج 5 ، باب معجزات)