«من در زمان كودكى و سن ده سالگى به بیمارى

سختى مبتلا شدم و چنان حالم منقلب و دگرگون

شد كه بستگان و نزدیكان من جمع شده و گریه

مى‌كردند و یقین پیدا كردند كه من در آن شب خواهم

مرد و از این ‌رو آماده سوگوارى براى من گردیدند.

در این اثناء در میان خواب و بیدارى، پیغمبر و دوازده

امام «صلوات اللّه علیهم» را دیدم بر آنان سلام كرده

با یك‌یك، آن بزرگواران مصافحه نمودم و میان من و

حضرت صادق علیه السّلام سخنى گذشت كه در

خاطرم نماند. تنها به خاطر مانده كه آن حضرت در

حق من دعا فرمود.

پس به حضرت صاحب علیه السّلام سلام كردم و با

آن جناب، مصافحه نمودم و گریستم و عرض كردم:

اى مولاى من، مى‌ترسم در این بیمارى بمیرم در

حالى‌كه مقصد خود را از علم و عمل به دست

نیاورده‌ام.آن حضرت فرمود: نترس زیرا در این بیمارى

از دنیا نخواهى رفت بلكه خداوند تبارك و تعالى تو

را شفا مى‌دهد و عمرى طولانى خواهى داشت.

آن گاه قدحى را كه در دست مباركشان بود به

دست من دادند و من از آن آشامیدم و همان وقت،

سلامتى خود را باز یافتم و بیمارى من به كلى

مرتفع گردید و نشستم و نزدیكان من تعجّب

مى‌كردند لیكن من جریان را براى آنان نگفتم

تا بعد از چند روز كه این قضیّه را براى آنان نقل

كردم. »

( اثبات الهداة، ج 5 ، باب معجزات)