باقر آل محمد(علیه‌السلام) فرمود:

«اِنَّ فِی الْقائِمِ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و آله شَبَهاً

مِنْ خَمسَةٍ مِنَ الرُّسُل یونُسُ بْنُ مَتی وَ یُوسُفُ بْنُ یَعْقُوب

وَ موسی وَ عیسی وَ مُحَمَّد صَلَواتُ اللّه عَلَیْهِمْ اَجْمَعینَ…؛

به راستی در قائم از آل محمدصلی الله علیه و آله  شباهتی

است به پنج تن از رسولان، یونس و یوسف و موسی و

عیسی و محمد علیهم‌السلام.،

اما شباهتش به یونس بن متی علیهماالسلام، بازگشت

او از غیبت است در حالی که با وجود سن زیاد، جوان باشد.

و اما شباهتش به یوسف بن یعقوب علیه السلام، پنهان

زیستن آن حضرت از خاص و عام و مخفی شدن از برادران

و پوشیده شدن امر او بر پدرش، یعقوب علیه‌السلام باشد

و این در حالی بود که بین او و پدر، بستگان و پیروانش،

فاصله کمی بود(امام زمان علیه‌السلام در بین مردم با

فاصله کم از آنها مخفی و پنهان است.)

و اما شباهتش به موسی علیه‌السلام، ترس دائمی داشتن

از دشمنان و طولانی بودن غیبت و پنهانی بودن تولد اوست

و این که پیروانش پس از او از اذیت و خواری در رنج بودند تا

این که سرانجام خدای عز و جل،ظهورش را اجازه فرمود و

او را بر دشمنانش یاری و نصرت بخشید.

و اما شباهتش به عیسی علیه السلام، اختلاف کسانی

است که درباره او اختلاف کردند. گروهی گفتند: به دنیا

نیامد، و برخی گفتند:مُرد و از دنیا رفت و عده‌ای گفتند:

کشته و به دار آویخته شد.

و اما شباهتش به جدش محمد مصطفی صلی الله علیه

و آله، خروج او با شمشیر و کشتن دشمنان خدا و دشمنان

رسول صلی الله علیه و آله و جباران و سرکشان است. »

(بحار الانوار، ج51، ص217 )

خداوند تبارک و تعالی فرمود:

اگر بنده بداند من خدای او هستم و هر چه صلاح

اوست به او می دهم، در دلش از من ناراضی نمی شود.

در حدیث است که

« انتم کالمرضی و ربّ العالمین کالطیّب »

ما همه مریض هستیم و خدا مانند طبیب.

ساعت 10 صبح دکتر به همراه مامور آشپزخانه وارد اتاق

بیماران می شود. ده تخت هم داخل اتاق است، دکتر

می گوید: « به این چلوکباب بدهید با کره، به تخت کناری

غذا ندهید، به او سوپ بدهید، به این شیر بدهید، به او

کته بی نمک بدهید، به این آش بدهید، دیگری نان و کباب »

مریض ها همه یک جور به دکتر نگاه می کنند. حتی به کسی

هم که می گوید غذا ندهید، او می فهمد که امروز عمل جراحی

دارد و نباید غذا بخورد، چون می فهمد و می شناسد که دکتر

خیرش را می خواهد، اعتراضی نمی کند.

حالا اگر بلند شود و بگوید که چرا به آن مریض چلوکباب بدهند

و به من ندهند، دکتر می فهمد که این شخص روانی است.

ما هم اگر به خدا بگوییم خدایا، چرا به فلانی خانه ­ی دوهزار

متری دادی و به من ندادی، ما هم روانی هستیم. همان طور

که مریض می فهمد و به دکتر اعتراض نمی کند، ما هم به خدا ن

باید اعتراض کنیم و هر چه به ما می دهد راضی باشیم.

بر گرفته از کتاب طریق وصل (رهنمودهای اخلاقی آیت الله مجتهدی تهرانی)

«تهران زندگی می‌کردم، کارم در زمینه کامپیوتر بود، روزی از

تلویزیون یکی از نمازهایی را که آیت‌الله بهجت (ره) می‌خواندند

را دیدم و لذت بردم.

تصمیم گرفتم به قم بروم و نماز جماعتم را به امامت آیت‌الله

بهجت (ره) بخوانم، همین کار را هم کردم، به قم رفتم، دیدم

بله همان نماز باشکوهی که در تلویزیون دیدم در قم اقامه

می‌شود، نمازهای پشت آقا بسیار برایم شیرین و لذت بخش

بود، برنامه‌ام را طوری تنظیم کردم که هر روز صبح بروم قم و

نماز صبحم را به امامت آقای بهجت بخوانم و به تهران برگردم.

یک سال کارم همین شده بود، هر روز صبح می‌رفتم قم نماز

می‌خواندم و برمی‌گشتم، در این زمان شیطان هم بیکار

ننشسته بود، هر روز مرا وسوسه می‌کرد که چرا از کار و

زندگی می‌زنی و به قم می‌روی؟ خوب همین نماز را در تهران

بخوان و … .

کم کم نسبت به فریادهای آیت‌الله بهجت (ره) هنگام سلام

دادن آخر نماز حساس شده بودم، آخه چرا آقا فریاد می‌کشه؟

چرا داد می‌زنه؟ چرا با درد سلام می‌ده؟ حساسیتم طوری شده

بود که خودم قبل از سلام‌های آقا سلام می‌دادم.

به خودم گفتم من اگر نفهمم چرا آقا موقع سلام آخر نماز فریاد

می‌کشه دیگه نمیام قم نماز بخونم، همون تهران می‌خونم، این

هفته هفته آخرمه …

یک روز آومدم و رفتم دم درب منزل آقا، در زدم، گفتم باید بپرسم

دلیل این فریادهای بلند چیه، رفتم دیدم آقا میهمان داشتند،

گوشه اتاق نشستم و در افکار خودم غوطه‌ور شدم، تو ذهن خودم

با آقا حرف می‌زدم، آقا اگر بهم نگی می‌رم هان! آقا دیگه نمیام

پشتت نماز بخونم هان! تو همین افکار بودم که آیت‌الله بهجت انگار

حرفامو شنیده باشه سر بلند کرد و به من خیره شد، به خودم

لرزیدم، یعنی آقا فهمیده من چی می‌گفتم؟ من که تو دلم گفتم،

بلند حرفی نزدم، چطور شنید؟

سرم را پایین انداختم و آرام از مجلس خارج شدم و به تهران

برگشتم، در راه دائما با خودم می‌گفتم آقا چطور حرف‌های من را

شنید؟ در همین افکار بودم تا اینکه شب شد و خوابیدم، در خواب

دیدم پشت آیت‌الله بهجت (ره) ایستادم و در صف اول نماز می‌خوانم،

متعجب شدم، در بیداری اصلا نمی‌توانستم به چند صف جلو برسم

چه برسد به اینکه برم صف اول!

خوشحال بودم و پشت آقا نماز می‌خواندم، یک دفعه تعجب کردم،

دیدم در جلوی آقا، روبروی محراب یک دربی باز است به یک باغ بزرگ

و آباد، آخه این در رو کی باز کردند؟ اصلا قم چنین باغ بزرگی نداره،

تعجب کردم، باغ سر سبز و پر از میوه‌ای بود، خدای من این باغ

کجا بوده؟ در همین افکار بودم که به سلام آخر نماز رسیدیم، در

انتهای نماز و هنگام سلام نماز درب باغ محکم بسته شد، یک

لحظه از خواب پریدم.

یعنی من خواب بودم؟ آقا جواب سئوال من رو در خواب دادند، پس

راز این فریاد بلند آقا هنگام سلام نماز درد دل کندن از آن باغ آباد

و بازگشت به زمین خاکی بود؟ به دلیل این درد آقا فریاد می‌کشید،

من جواب سئوالم رو گرفته بودم و پس از آن سه سال دیگر عاشقانه

هر روز صبح برای نماز به قم می‌رفتم و سپس به تهران بازمی‌گشتم

تا آقا رحلت کردند»

این مطالب خاطرات یکی از نمازگزاران حضرت آیت‌الله العظمی بهجت

(ره) بود که توسط پسر این مرجع تقلید فقید در مراسم سالگرد

حضرت آیت‌الله بهجت (ره) در مسجد صاحب الزمان (عج) ورامین

بازگو شد.

منبع : عقیق

قبول دارید که می گن

” از کوزه همان برون تراود که در اوست “

تا حالا امتحان کردید؟اگه مقداری مایع بیرنگ

مثل آب توی کوزه بریزیم کمی رطوبت به روی

کوزه میرسه! میشه فهمید توی کوزه یه مایع

بیرنگه . حالا اگه یه مایع سیاهرنگ توی کوزه

بریزیم این دفعه رنگ کوزه عوض میشه و می تونیم

بفهمیم که چیزی که داخلشه سیاهه.

حالا فرض کنیم دل ما یه کوزه باشه پس حتما

چیزی که ازش تراوش می کنه همونی هست

که داخل کوزه ریختیم.

اگه یه چیزی پاک و بی آلایش توش ریخته باشیم

یعنی دلمون پاک باشه پس چیزی هم که ازش

خارج میشه پاکه و چیزهای دیگه رو آلوده نمی کنه .

دیدید وقتی به یکی تذکر میدیم سریع می گه

” خانم دلت پاک باشه”

آره ! دل باید پاک باشه اما پاک از گناه نه پاک از اطاعت

خدا، نه این که اسیر هوای نفس باشه.

وقتی ما یه چیزی رو می پذیریم باید هر چی باهاشه

بپذیریم وقتی وارد یه ادار میشیم و قراره کارمند اونجا

باشیم باید قوانین اون اداره رو قبول کنیم ، حالا که ما

دین اسلام را پذیرفتیم باید قوانینش رو هم بپذیریم که

همون احکام دینه پس وقتی دین اسلام می گه حجاب

واجبه باید پذیرفت چون ضروری دینه .

گاهی به یه خانم بد حجاب می گیم

” خانم حجابت رو رعایت کن ”

سریع جواب میده ” دلت پاک باشه ! شما کجای کاری !

خیلی با حجاب ها کارهای بدتری انجام میدن حالا شما

به من می گی حجاب رو رعایت کنم “

بله ! درسته ما هم قبول داریم ، افرادی هستن که با

ظاهر باحجاب به فکر رسیدن به اهداف نادرست

خودشون هستن؛ یعنی حجاب رو وسیله رسیدن به

اهداف شیطانی خودشون قرار دادن . این افراد منافق

هستند چون باطن آلوده ای دارن و با ظاهری اسلامی

دنباله رو شیطان اند .

حالا یه سئوال دارم خانمی که می گی دلت پاک باشه

میشه به سئوال من جواب بدی؟

وقتی چیزی پاک هست چیزهای دیگه رو آلوده می کنه؟

اگه دلی پاک باشه خوب نباید دلهای دیگه رو آلوده کنه ،

اما دلی که پاکه ولی ظاهر مناسبی نداره خوب معلومه

که دلهای دیگه رو آلوده می کنه .

دل پاک با ظاهر پاک هر دو با هم میشه یه انسان سالم

و پاک و وقتی آدم ها سالم و پاک باشن میشه یه جامعه

پاک پاک

حضرت آیة الله مجتهدی تهرانی (ره) می فرمایند:

به دو علت موعظه و پند و اندرز، در مردم تأثیر نمی کند،

یکی اینکه طرف مقابل زمینه پذیرش سخنان خوب را ندارد

مثل یزدیدها و معاویه ها، اگر چه بزرگوارانی مثل امام حسین

علیه السلام و یا امیرمؤمنان علیه السلام موعظه کنند اثر

نمی کند،

و دوم اینکه گوینده موعظه، خود اهل عمل نیست هنوز

نتوانسته است خود را بسازد و گناهان را ترک کند و تقوای

الهی را رعایت نماید لذا طرف مقابل وقتی که از او احکام

حلال و حرام را می شنود، و عملاً می بیند که خود خطیب

مبتلا به افعال حرام است مثل غیبت کردن و دیگر رذائل

اخلاقی، کلام خطیب در او تأثیری نخواهد داشت.

(آداب الطلاب،شاکر برخوردار فرید ،ص 489)

در فضائل و آثار زيارت حضرت رضا عليه السلام بدين مطلب

اشاره شده است كه زائران آن حضرت، مشمول عنايات

خاصه ايشان قرار خواهند گرفت، و در اين مراحل سه گانه

كه موقع گرفتاري انسان است، به ديدار آنان رفته و

كمك شان خواهند كرد.

حمدان ديواني مي گويد، حضرت رضا عليه السلام فرمود:

هر كس مرا با دوري راه، زيارت كند و از راه دور به زيارت

من آيد، در روز قيامت، در سه موقف به ياري او خواهم آمد،

تا او را از ناراحتي هاي آن حال، نجات دهم:

1 - به هنگام پخش و توزيع نامه اعمال از چپ و راست.

2 - هنگام عبور از پل صراط.

3 - در آن وقت كه اعمال را در ميزان عدل الهي مي سنجند

( عيون، ج2 ، ص626)