حضرت آیة الله مجتهدی تهرانی (ره) می فرمایند:

به دو علت موعظه و پند و اندرز، در مردم تأثیر نمی کند،

یکی اینکه طرف مقابل زمینه پذیرش سخنان خوب را ندارد

مثل یزدیدها و معاویه ها، اگر چه بزرگوارانی مثل امام حسین

علیه السلام و یا امیرمؤمنان علیه السلام موعظه کنند اثر

نمی کند،

و دوم اینکه گوینده موعظه، خود اهل عمل نیست هنوز

نتوانسته است خود را بسازد و گناهان را ترک کند و تقوای

الهی را رعایت نماید لذا طرف مقابل وقتی که از او احکام

حلال و حرام را می شنود، و عملاً می بیند که خود خطیب

مبتلا به افعال حرام است مثل غیبت کردن و دیگر رذائل

اخلاقی، کلام خطیب در او تأثیری نخواهد داشت.

(آداب الطلاب،شاکر برخوردار فرید ،ص 489)