خداوند تبارک و تعالی فرمود:

اگر بنده بداند من خدای او هستم و هر چه صلاح

اوست به او می دهم، در دلش از من ناراضی نمی شود.

در حدیث است که

« انتم کالمرضی و ربّ العالمین کالطیّب »

ما همه مریض هستیم و خدا مانند طبیب.

ساعت 10 صبح دکتر به همراه مامور آشپزخانه وارد اتاق

بیماران می شود. ده تخت هم داخل اتاق است، دکتر

می گوید: « به این چلوکباب بدهید با کره، به تخت کناری

غذا ندهید، به او سوپ بدهید، به این شیر بدهید، به او

کته بی نمک بدهید، به این آش بدهید، دیگری نان و کباب »

مریض ها همه یک جور به دکتر نگاه می کنند. حتی به کسی

هم که می گوید غذا ندهید، او می فهمد که امروز عمل جراحی

دارد و نباید غذا بخورد، چون می فهمد و می شناسد که دکتر

خیرش را می خواهد، اعتراضی نمی کند.

حالا اگر بلند شود و بگوید که چرا به آن مریض چلوکباب بدهند

و به من ندهند، دکتر می فهمد که این شخص روانی است.

ما هم اگر به خدا بگوییم خدایا، چرا به فلانی خانه ­ی دوهزار

متری دادی و به من ندادی، ما هم روانی هستیم. همان طور

که مریض می فهمد و به دکتر اعتراض نمی کند، ما هم به خدا ن

باید اعتراض کنیم و هر چه به ما می دهد راضی باشیم.

بر گرفته از کتاب طریق وصل (رهنمودهای اخلاقی آیت الله مجتهدی تهرانی)