مقارن با عصر امروز شنبه، مردم یزد در امامزاده جعفر یزد(بعثت) از 8 شهید گمنام استقبال می کنند و همزمان با روز شهادت امام رضا(ع) نیز مراسم رسمی تشیع از شهدای گمنام در یزد برگزار می شود و این شهدا در میدان امیرچقماق یزد به خاک سپرده می شوند.

مردم شهید پرور و ولایت مدار یزد از دیرباز خواهان تدفین شهدای گلگون کفن هشت سال دفاع مقدس در شهر دارالعباده بوده اند تا جایی مردم دارالعباده، اصناف وبازریان یزدطی طوماری خواستار دفن باشکوه ابدان مطهر شهیدان گمنام در حسینه امیرچقماق یزد شدند.

امضاکنندگان در این طومار خاکسپاری شهدای گمنام را تعظیم شعائر الهی و شکر نعمت خداوند دانستند و معتقدند که شهیدان محل دفن خود را قبل از شهادت انتخاب کردند.

تصیر زیر نشان از اوج عشق و علاقه کسبه و بازاریان مومن و انقلابی استان به تدفین شهدای هشت سال دفاع مقدس در میدان امیر چخماق دارد.

تولیت مسجد امیر چخماق هم با مشاهده عطش امت خداجو ، موافقت خود با این امر پسندیده را این گونه ابراز می کند.

از آنجا که «یدالله مع الجماعه»، سرانجام کمیته جستجوی مفقودین هم با خاکسپاری شهدا در شهر دارالعباده موافقت می کند:

تصویر ذیل گویای موافقت شورای شهر با تدفین و خاکسپاری شهدادر میدان امیر چقماق یزد است.

منبع : یزد بانو

سلام

امروز می خوام چند خبر را پشت سر هم بذارم .

خیلی برام دردناکه این اخبار را انتشار بدم چون شهر خودم که معروف

به شهر دارالعباده هست زیر سئوال میره ولی دیگه نمی تونم سکوت

کنم دارم از اندوه منفجر میشم چرا باید مسئولین یه دولت اسلامی

این طور عمل کند ؟

آهای دولتمردان ! کجایید ؟؟؟

و محمّد بن أبى عمير، از أبان بن عثمان؛ و هشام بن سالم؛ و محمّد بن حمران از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است كه فرمود:

از كسى تعجّب كرده‏ ام كه از چهار چيز مي ترسد، چگونه به چهار چيز پناه نمي برد:

از كسى تعجّب‏ كرده‏ ام كه خوف بر او چيره شده است، چگونه به قول خداوند عزّ و جلّ كه فرمود:

حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ «خدا براى ما كافيست و او نيكو وكيلى است» پناه نمي برد

زيرا كه من از خداى عزّ و جلّ شنيده‏ ام كه به دنبال اين بيان مي گويد: «فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ» «پس (آن مؤمنان كه كار خود را به خدا باز گذاشته بودند و با بدن هاى مجروح بى‏ اعتناء به تبليغات مشركين بتعقيب ايشان پرداخته بودند پس از آنكه سپاه شرك از هيبتشان متوارى شدند) با ارمغان نعمت سلامت و تفضّلى الهى بمدينه بازگشتند. در حالى كه هيچ گونه گزندى به ايشان نرسيده بود- آل عمران:174».

و از كسى تعجّب كرده‏ ام كه دچار مشكلى شده است، چگونه به قول خداوند عزّ و جلّ پناه نمي برد كه (به حكايت از يونس پيغمبر) فرموده: «لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ‏» «معبود حقّى جز تو نيست، منزّهى تو، همانا كه من از ستمكاران بوده ‏ام»

زيرا كه من از خداوند عزّ و جلّ شنيده ‏ام كه به دنبال اين بيان مي گويد: فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ «پس ما دعاى او را مستجاب كرديم، و او را از آن بليّه نجات داديم، و مؤمنين را اين چنين نجات ميدهيم- انبياء: 88».

و از كسى تعجّب كرده ‏ام كه در باره او مكرى بكار رفته است، چگونه به گفتار خداوند تعالى پناه نمي برد كه فرمود: وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ «و كار خود را به خدا تفويض مي كنم،

زيرا كه او نسبت به بندگان- و خير و صلاح ايشان- بصير است». زيرا كه من از خداوند عزّ و جلّ شنيده‏ ام كه به دنبال اين بيان مي گويد: فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا «پس خدا او را از گزندهاى مكر ايشان محفوظ داشت- مؤمن: 44».

و از كسى كه دنيا و زينت آن را مي خواهد تعجّب كرده ‏ام، كه چگونه به نقل خداوند تعالى پناه نمي برد كه فرمود: «ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ» «هر چه خدا بخواهد واقع مى ‏شود، هيچ نيروئى جز با مدد خدا وجود ندارد».

زيرا كه من از خداوند عزّ و جلّ شنيده‏ ام كه به دنبال اين بيان مي گويد: «إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ- الآية» «اگر مرا مى‏ بينى كه از جهت مال و فرزند از تو كمترم، پس اميد است كه پروردگار من بوستانى بهتر از بوستان تو را به من عطا فرمايد- كهف: 41» و كلمه «عسى» كه در اين آيه آمده به معنى وجوب تحقّق متعلّق آنست.

منبع : ترجمه من لا يحضره الفقيه،نويسنده: محمد بن على‏ ابن بابويه،  مترجم: على اكبرغفارى  و  محمد جوادغفارى وصدر بلاغى،  ج‏6، ص: 337

فكر كن اى مفضّل:

در جواهر چهارگانه كه هر يك را حق تعالى به قدر احتياج مردم آفريده از آن جمله زمين است كه آن را وسيع گردانيده تا وفا كند به مساكن و مراعى و مزارع بنى آدم و منابت اخشاب و احطاب ايشان و به عمل آيد از آن ادويه و عقاقير عظيمه و معادن جسيمة المنفعه.

و گاه باشد كه جاهلى گويد كه چه منفعت متصوّر است در بيابانهاى خالى و صحراهاى وسيع و حال آن كه اينها مأواى وحشيان و مسكن ايشان است و محل فرح و تمتع انسان است و موجب مزيد وسعت ايشان است كه اگر خواهند قرى و اوطان خود را بدل توانند كرد.

و بسا بيابان‏هاى چول كه در وقتى محل قصور و بساتين گرديده و مردم به آنجا نقل كرده ‏اند و وطن ساخته ‏اند.

و اگر اين وسعت زمين نبود مردم مانند جمعى بودند كه در حصارتنگى باشند كه نتوانند بيرون رفت و قدرت بر تغيير اماكن نداشته باشند.

و باز قادر حكيم چون اين زمين را از براى تعيش انسان و حيوان قرار داده و ساكن گردانيده تا ممكن باشد مردم را بر روى آن راه رفتن براى اعمال خود و نشستن به جهت استراحت و خوابيدن به رفاهيّت و اعمال را نيكو و محكم به عمل آوردن و اگر پيوسته زمين در زير ايشان متحرك و لرزان مى‏ بود، نمى‏ توانستند ابنيه و صناعات و تجارات و اشباه اينها را نيك به عمل آورند، بلكه عيش بر آنها گوارا نبود. اگر پيوسته زمين در زير ايشان حركت مى‏ كرد.

براى اين حال عبرت بگير به آنچه به مردم مى‏ رسد در هنگام زلزله با آن كه اندك وقتى مى ‏ماند تا آن كه ترك منازل خود مى‏ كنند و مى‏ گريزند.

اگر كسى گويد: پس چرا گاهى زلزله مى‏ شود؟

جواب گوئيم كه:

زلزله و اشباه آن موعظه و تخويفى است كه خدا مردم را به آن مى‏ ترساند تا منزجر گردند از معاصى و هم چنين آنچه نازل مى‏ گردد به ايشان از بلاها در بدن‏ هاى ايشان و اموال ايشان براى صلاح و استقامت ايشان است در دنيا و اگر صلاح يابند به عوض آنچه از ايشان فوت شده است در آخرت چيزى چند به ايشان مى‏ دهد كه هيچ چيز از امور دنيا معادل آن نمى‏ تواند بود، و اگر مصلحت او و ساير خلق در آن باشد كه عوض را در دنيا به او بدهد مى ‏دهد.

منبع : توحيد مفضل ، ترجمه علامه مجلسى، ص: 180

ترجمه نهج البلاغه (5)

حکمت ( 16،17،18،19،20) خطبه (5،6،7،8،9)نامه (4)

اگر بر اثر امر به معروف و نهی از منکر دل کسی بشکند، آیا نهی‌کننده از این بابت مسئول است و باید جبران کند؟

دل شکستن اگر به این معناست که او اذیت می‌شود، آزار دادن دیگران ولو برای امر به‌ معروف و نهی از منکر جایز نیست، مگر اینکه آن گناه، گناه بسیار بزرگی باشد یا آن معروفی که ترک می‌کند خیلی مهم باشد و راه دیگری هم نداشته باشیم. در این حالت ممکن است بگوییم خب دلش هم بشکند عیبی ندارد، ولی دیگر گناه نکند، اینجا دل شکستنی است که چاره‌ای از آن نیست و از سر عطوفت و مهربانی است. تعابیری نسبت به امر به‌ معروف و نهی از منکر داریم که باید آمر به‌ معروف و ناهی از منکر مثل پدری مهربان و طبیبی دلسوز باشد و همان‌طور که ممکن است از روی دلسوزی پدر به فرزندش تندی کند که راه خطا نرود، آمر به‌ معروف هم باید این‌طور باشد، مثل طبیب دلسوزی که تیغ جراحی می‌گذارد و بدن را می‌شکافد، اما نمی‌خواهد به مریضش ستم کند، بلکه از روی دلسوزی است و می‌خواهد بیمارش از بیماری رهایی پیدا کند. آمران به‌ معروف و ناهیان از منکر باید این‌گونه باشند. فلذا ممکن است دل آن شخص هم بشکند، اما دل‌شکستنی که فرد، گناه نمی‌کند و به جهنم نمی‌رود خوب است.

در همین رابطه پرسیده‌اند که اگر امر به معروف و نهی از منکر باعث کدورت و اختلاف شود هم آیا باز واجب است؟ پاسخ این است که یکی از شرایط امر به‌ معروف و نهی از منکر این است که مفسده‌ای نداشته باشد؛ یکی از مفسده‌ها، همین اختلاف و دودستگی بین بستگان و خانواده‌ها است. حال ممکن است یک کدورتی پیش بیاید، اما بعدش برطرف بشود؛ اینجا بحث تزاحم اهم و مهم پیش می‌آید. گرچه ایجاد کدورت و بقای کدورت بین مؤمنان صحیح نیست؛ اما گاهی وقت‌ها کدورتی جزئی پیش می‌آید ولی آن گناهی که مرتکب می‌شود یا واجبی که ترک می‌کند، آن‌قدر مهم است که حالا بگوییم کدورت هم پیش می‌آید اشکالی ندارد. مثل‌ اینکه گاهی برخی مجالسی دارند، مجالس شادی و حد و مرز شرعی را مراعات نمی‌کنند؛ بزن‌وبکوب است، رقص است؛ امثال این‌ها است؛ اختلاط محرم و نامحرم است. خب حالا ما می‌دانیم همچنین مجلسی می‌خواهند برگزار کنند؛ اگر ما تذکر دهیم یک کدورتی پیش می‌آید ولی بعد از مدتی برطرف می‌شود و گفتن ما درصورتی‌که اثر داشته باشد یعنی دیگر این کارها را نکنند یا شما رفتی در مجلسشان و دیدی که وضع این است خب اگر تذکر بدهی اثر می‌کند، ولی فعلاً با شما یک‌کمی کدورت پیدا می‌کنند و بعد از مدتی هم برطرف می‌شود. خب این اهمیتش خیلی زیاد است و باید نهی از منکر کرد.

اما اگر موجب اختلاف می‌شود اختلاف و دودستگی بسیار ناپسند است و اسلام به‌شدت با آن برخورد کرده است و قرآن و روایات و فتاوا بر این است که وحدت بین مؤمنان محفوظ بماند و از هر کاری که موجب اختلاف و تفرقه است بپرهیزند، اگر واقعاً اختلاف در آن حد است و به‌قول‌معروف نمی‌ارزد به خاطر این واجبی که طرف ترک کرده و ما می‌خواهیم امر کنیم یا منکری که می‌خواهد مرتکب بشود و ما نهی کنیم و این وحدت فدای آن بشود، نباید امربه‌معروف و نهی از منکر کنیم. اما اگر این واجب خیلی مهم است؛ این منکر، منکر بسیار بزرگی است و اگر اختلاف جزئی هم پیش آمد بعداً برطرف می‌شود اینجا باید امرونهی کرد.

حجت‌الاسلام‌والمسلمین فلاح‌زاده

منبع :khamenei.ir