اطلاع از احکام که در قالب فتوا بیان می‌گردد، به ویژه در هر موضوعی که انسان با آن سر و کار دارد، لازم، ضروری و حتی واجب است، چرا که وقتی مسلمان احکام را ندانست، به اجتهاد خودش عمل می‌کند و البته شیاطین جنّ و انس (دشمنان) نیز این فرصت را برای رخنه و ایجاد انحراف و اعوجاج، غنیمت می‌شمرند.

مجالس عزادای سیدالشهداء امام حسین علیه السلام، باید هر چه خالصانه‌تر، معظم‌تر، با شکوه‌تر و مؤثرتر برگزاری گردد؛ بدیهی است که تحقق این مهم و توفیق به این عبادت، میسر نخواهد بود، مگر با علم، اطلاع و عمل به احکام.

برخی از عوام، گمان می‌کنند که اگر مراجع معظم و فقهای دین، در چگونگی عزاداری، عملی را حرام یا مکروه اعلام داشتند، خلاف آن عمل کردن، موجب قرب بیشتر می‌شود! لذا اصرار دارند که حتماً راه را کج روند و آن چه امر یا توصیه شده که نکنید را انجام دهند! تردیدی نیست که بر این اندیشه و رفتار عوامانه، فط نفس و القائات شیطانی حاکم است و نه خلوص برای خدا و احیای دین؛ و نه شناخت و محبت سیدالشهداء علیه‌السلام و اهتمام برای زنده و پویا نگه‌داشتن راه او. ندید وقتی مراجع فرمودند که قمه زدن وهن اسلام و موجب بهانه جویی دشمنان و ضد تبلیغ آنها علیه تشیع و شیعه می‌شوند، لذا حرام است، چگونه یک عده (که برخی قبلاً قمه نمی‌زدند)، اصرار در انجام این خلاف شرعی و عقلی نمودند؟!

فتاوا در خصوص عزاداری بسیار است که نمی‌شود تمامی آنها را درج نمود، اما در ذیل بخشی از آنها به سند پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار مقام معظم رهبری در قالب سؤال و جواب، ایفاد می‌گردد:

1- صدمه وارد کردن به بدن در حد کوبیدن سر به دیوار، چنگ زدن به صورت، به صورت زدن، سینه‌زنی تا حدی که سینه‌ها -ولو جزئی- آسیب ببیند و یا این‌که از بدن خون جاری شود، چه حکمی دارد؟

ج: عزاداری به شیوه‌ی مرسوم و سنّتی از اعظم قربات الی الله تعالی و موجب اجر و ثواب است، لکن باید از هرگونه کاری که موجب وهن مذهب باشد، پرهیز شود. همچنین هر عملی که ضرر قابل توجهی برای انسان داشته باشد، حرام است.

۲ - راه‌اندازی دسته‌‌های عزاداری در ساعات پایانی شب در خیابان‌ها و محله‌ها چه حکمی دارد؟

ج: به راه انداختن دسته‌های عزاداری برای سیّدالشهدا و اصحاب ایشانعلیهم‌السّلام و شرکت در امثال این مراسم امر بسیار پسندیده و مطلوبی است و از بزرگ‌ترین اعمالی است که انسان را به خداوند نزدیک می‌کند، ولی باید از هر عملی که باعث اذیت دیگران می‌شود و یا فی‌ نفسه از نظر شرعی حرام است، پرهیز گردد.

ادامه »

پدرم رحمة اللَّه عليه از سعد بن عبد اللَّه، از احمد بن محمّد بن عيسى،

از محمّد بن سنان، از على بن ابى حمزه، از ابى بصير، از حضرت ابى

جعفر عليه السّلام نقل نموده كه آن حضرت آيه:

«إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنا وَ الَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ يَوْمَ يَقُومُ الْأَشْهادُ» را

تلاوت نموده سپس فرمودند:

حضرت حسين بن على عليهم السّلام از جمله اين دسته بود و مورد

كمك و نصرت قرار نگرفت پس از آن فرمود:

به خدا سوگند كشندگان حسين بن على عليهما السّلام جملگى

كشته شدند در حالى كه كسى خون آن حضرت را از ايشان طلب نكرد.

كامل الزيارات ،ترجمه ذهنى تهرانى، ص: 192

روايت شده كه خون امام حسين عليه السّلام از جوشش نيفتاد

تا اينكه مختار بن أبى عبيده ثقفى خروج كرد و به جهت خون امام

حسين (70000) نفر را كشت. مختار گفت: من براى امام حسين

عليه السّلام (70000) نفر را كشتم، به خدا قسم كه اگر جميع اهل

زمين را مي كشتم جبران آن ناخنى را كه از آن حضرت گرفته مي شد

نمي كردم.

ترجمه إثبات الوصية، علی بن حسین مسعودی، ص: 311

عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع هَبَطَ أَرْبَعَةُ آلَافِ مَلَکٍ

یُرِیدُونَ الْقِتَالَ مَعَ الْحُسَیْنِ فَلَمْ یُؤْذَنْ لَهُمْ فِی الْقِتَالِ فَرَجَعُوا فِی

الِاسْتِئْمَارِ فَهَبَطُوا وَ قَدْ قُتِلَ الْحُسَیْنُ رَحْمَةُ اللَّهِ عَلَیْهِ وَ لُعِنَ قَاتِلُهُ

وَ مَنْ أَعَانَ عَلَیْهِ وَ مَنْ شَرِکَ فِی دَمِهِ فَهُمْ عِنْدَ قَبْرِهِ شُعْثٌ غُبْرٌ

یَبْکُونَهُ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ رَئِیسُهُمْ مَلَکٌ یُقَالُ لَهُ مَنْصُورٌ فَلَا یَزُورُهُ

زَائِرٌ إِلَّا اسْتَقْبَلُوهُ وَ لَا یُوَدِّعُهُ مُوَدِّعٌ إِلَّا شَیَّعُوهُ وَ لَا یَمْرَضُ إِلَّا عَادُوهُ

وَ لَا یَمُوتُ إِلَّا صَلُّوا عَلَى جِنَازَتِهِ وَ اسْتَغْفَرُوا لَهُ بَعْدَ مَوْتِهِ فَکُلُّ هَؤُلَاءِ

فِی الْأَرْضِ یَنْتَظِرُونَ قِیَامَ الْقَائِمِ ع

بحارالأنوار ج : ۴۵ ص : ۲۲۷

از أبان بن تغلب نقل شده که گفت: حضرت ابو عبداللَّه علیه السّلام

فرمودند:

چهار هزار فرشته به زمین فرود آمدند و خواستند همراه حضرت امام

حسین علیه السّلام به قتال بپردازند ولى آن جناب به ایشان اذن ندادند،

پس بار دیگر که به زمین فرود آمده براى اذن گرفتن آن حضرت شهید شده

بودند لذا ایشان بر سر قبر آن حضرت به حالتى ژولیده و گرفته باقى مانده

و تا روز قیامت مى ‏گریند، رئیس ایشان فرشته ‏اى است که به او منصور

مى ‏گویند…..

عَبْدِ اللَّهِ بْنِ هِلَالٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ إِنَّ السَّمَاءَ بَکَتْ

عَلَى الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ع وَ یَحْیَى بْنِ زَکَرِیَّا وَ لَمْ تَبْکِ عَلَى أَحَدٍ

غَیْرِهِمَا قُلْتُ وَ مَا بُکَاؤُهَا قَالَ مَکَثُوا أَرْبَعِینَ یَوْماً تَطْلُعُ الشَّمْسُ

بِحُمْرَةٍ وَ تَغْرُبُ بِحُمْرَةٍ قُلْتُ فَذَلِکَ بُکَاؤُهَا قَالَ نَعَمْ

کامل الزیارات-ترجمه ذهنى تهرانى، ص: ۲۸۷

عبد اللَّه بن هلال نقل کرده که:

شنیدم حضرت ابو عبد اللَّه علیه السّلام مى ‏فرمودند:

آسمان بر حضرت حسین بن على و یحیى بن زکریّا علیهم السّلام

گریست و بر احدى غیر این دو گریه نکرد. عرض کردم: گریه آسمان

چیست و چگونه بوده؟

حضرت فرمودند: چهل روز آسمان درنگ و توقّف نمود، خورشید با

رنگى قرمز طلوع نموده و با رنگى سرخ غروب مى ‏کرد.

عرضه داشتیم: این گریه آسمان بود؟

حضرت فرمودند: بلى.

براى بحث راجع به نقش اهل بيت مكرم سيد الشهداء در تبليغ نهضت ‏حسينى و اسلام،ابتدا بايد دو مقدمه را به عرض شما برسانم.

يكى اينكه طبق روايات و همچنين بر اساس معتقدات ما-كه معتقد به امامت‏ حضرت سيد الشهداء هستيم-تمام كارهاى ايشان از روز اول حساب شده بوده است و ايشان بى حساب و منطق و بدون دليل كارى نكرده‏اند،يعنى نمى‏ توانيم بگوييم كه فلان قضيه اتفاقا و تصادفا رخ داده، بلكه همه اينها روى حساب بوده است.

و اين مطلب گذشته از اينكه از نظر قرائن تاريخى روشن است،از نظر منطق و روايات و بر اساس اعتقاد ما مبنى بر امامت‏ حضرت سيد الشهداء نيز تاييد مى ‏شود.

چرا ابا عبد الله اهل بيتش را همراه خود برد؟

يكى از مسائلى كه هم تاريخ در باره آن صحبت كرده و هم اخبار و احاديث از آن سخن گفته‏ اند اين است كه چرا ابا عبد الله در اين سفر پر خطر اهل بيتش را همراه خود برد؟خطر اين سفر را همه پيش بينى مى‏كردند،يعنى يك امر غير قابل پيش بينى حتى براى افراد عادى نبود. لهذا قبل از آنكه ايشان حركت كنند تقريبا مى‏ شود گفت تمام كسانى كه آمدند و مصلحت انديشى كردند،حركت دادن اهل بيت‏به همراه ايشان را كارى بر خلاف مصلحت تشخيص دادند،يعنى آنها با حساب و منطق خودشان كه در سطح عادى بود و به مقياس و معيار حفظ جان ابا عبد الله و خاندانش،تقريبا به اتفاق آراء به ايشان مى‏ گفتند:رفتن خودتان خطرناك است و مصلحت نيست‏ يعنى جانتان در خطر است،چه رسد كه بخواهيد اهل بيتتان را هم با خودتان ببريد.ابا عبد الله جواب داد:نه،من بايد آنها را ببرم.

به آنها جوابى مى ‏داد كه ديگر نتوانند در اين زمينه حرف بزنند،به اين ترتيب كه جنبه معنوى مطلب را بيان مى ‏كرد،كه مكرر شنيده‏ ايد كه ايشان استناد كردند به رؤيايى كه البته در حكم يك وحى قاطع است. فرمود:در عالم رؤيا جدم به من فرموده است:«ان الله شاء ان يراك قتيلا» (1) .گفتند:پس اگر اين طور است،چرا اهل بيت و بچه‏ ها را همراهتان مى‏ بريد؟پاسخ دادند:اين را هم جدم فرمود:«ان الله شاء ان يراهن سبايا» (2) .

ادامه »