عَبْدِ اللَّهِ بْنِ هِلَالٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ إِنَّ السَّمَاءَ بَکَتْ

عَلَى الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ع وَ یَحْیَى بْنِ زَکَرِیَّا وَ لَمْ تَبْکِ عَلَى أَحَدٍ

غَیْرِهِمَا قُلْتُ وَ مَا بُکَاؤُهَا قَالَ مَکَثُوا أَرْبَعِینَ یَوْماً تَطْلُعُ الشَّمْسُ

بِحُمْرَةٍ وَ تَغْرُبُ بِحُمْرَةٍ قُلْتُ فَذَلِکَ بُکَاؤُهَا قَالَ نَعَمْ

کامل الزیارات-ترجمه ذهنى تهرانى، ص: ۲۸۷

عبد اللَّه بن هلال نقل کرده که:

شنیدم حضرت ابو عبد اللَّه علیه السّلام مى ‏فرمودند:

آسمان بر حضرت حسین بن على و یحیى بن زکریّا علیهم السّلام

گریست و بر احدى غیر این دو گریه نکرد. عرض کردم: گریه آسمان

چیست و چگونه بوده؟

حضرت فرمودند: چهل روز آسمان درنگ و توقّف نمود، خورشید با

رنگى قرمز طلوع نموده و با رنگى سرخ غروب مى ‏کرد.

عرضه داشتیم: این گریه آسمان بود؟

حضرت فرمودند: بلى.