در ادامه مطلب چنین آمده :
پس به او بیاموزی … در برابر مردم خمیازه نکشد ، پا بر روی پا نیفکند و دست بر زیر “زنخدان ” ننهد ، به هر طرف ننگرد . سر برهنه نسازد و با همنشینان تواضع و فروتنی کند و گشاده رویی . خوش کلامی را شعار خود سازد و اطاعت بزرگتر را کند و تعظیم ایشان را به جا آورد و در حضور ایشان بازی نکند . و وی را منع کنی از پرگویی و دروغ و قسم خوردن - اگر چه راست باشد - و فحش و دشنام و لغو و غیبت و بسیار خندیدن ، استهزا کردن و زیاد مزاح کردن و تیز به مردم نگریستن و ابتدا به سخن کردن .

و او را عادت داده به راستگویی و با فکر سخن گفتن و گوش دادن به کسی که با او تکلم می کند و برخاستن در پیش پای بزرگتر از خود و به دو زانو نشستن و جای دادن . و وقار و سکینه و خودداری در جمیع حرکات را به وی بیاموز و باید او را از همنشین بد ، نهایت محافظت کنی که اصل ادب همین است . و بترسانی او را از این که از اطفال یا مردان چیزی بگیرد . و به وی بفهمانی که بزرگی در عطا و بخشش است و در گرفتن ، خاری و ذلت است و دأب سگان است که دُم خود را در انتظار لقمه ای می جنبانند و تملق و چاپلوسی می کنند.

بایستی او را به معلمی متدین دانا داد که به وی قرۀن بیاموزد و حکایات نیکان را به او بخواند و او را از سخنان لغو منع کند . و باید به او تعلیم کنی که چون معلم وی را زد ، صبر و تحمل کند و متوسل به این و آن نشود ؛ و به او بگویی که این طریقه شجاعان و مردان است و در آن وقت چون زنان و بندگان فریاد و فغان نکند . و سزاوار آن است که چون از مکتب فارغ شد ، او را اذن دهی که مشغول بازی و تفرج گردد ، تا دل او نمیرد و پژمرده نشود….

( معراج السعاده ، ملا احمد نراقی، ص218)

و اما مقتضای غیرت بر اولاد آن است که ، در ابتدای امر ، مراقب احوال او باشی و برای پرستاری و شیر دادن وی زنی صاحب عفت و صلاح معین نمایی و غذای او را از حلال مهیا سازی ،زیرا طفلی که گوشت او از شیری که از غذای حرام به هم رسیده متکوّن شود طبع او خبیث می گردد و طینتش از خباثت سرشته می شود .و چون به سر حد تمیز رسید، باید او را از آداب نیاکان بیاموزی و آداب خوردن و گفتن و نشستن و برخاستن و غیر این ها به وی یاد دهی.

پس به او بیاموزی که نخورد ، مگر با دست راست ؛ در وقت شروع به چیز خوردن ، “بسم الله ” بگوید و از نزد خود لقمه برگیرد ؛ به هر طرف دراز نشود ، پیش از دیگران دست به طعام نبرد ؛ همچنین به طعام و کسانی که طعام می خورند ، نگاه نکند ؛ و به شتاب غذا نخورد ؛ و لقمه را نیک بجود ؛ دست و جامه را به آن چه می خورد آلوده نسازد ،و پرخوری و شکم پرستی را عادت نکند . باید نزد طفل مذمت پرخوری را نمود و مدح قناعت و کم خوری را کرد و او را چنان پرورش داد که در بند غذا نباشد و به هر چه رسد ، قانع باشد .و او را از خود آرایی و زینت کردن و در بند لباس بودن منع نمایی و این را در نظرش قبیح سازی و به او وانمایی که زینت و خود نمایی ، طریقه زنان است و مردان از آن عار دارند. او را از همنشینی طفلانی که بر ناز و نعمت و لباس و زینت پرورش یافته اند محافظت کنی و وی را به لباس پست و درشت معتاد سازی . و در نشستن و ایستادن ، پشت به دیگری نکند ….

( معراج السعاده ، ملا احمد نراقی، ص 217)

تاجری ایرانی از شهر خراسان به خدمت امام صادق علیه السلام رفت درمدت حضورش در کنار امام علیه السلام متوجه شد که خدمتکار ایشان روزی چند بار به خدمت امام صادق علیه السلام می رود با خود گفت : چقدر این خدمتکار سعادت دارد که روزی چند بار امام علیه اسلام را می بیند ای کاش من هم خدمتکار ایشان بودم. با خود فکری کرد و به سراغ خدمتکار رفتد . به او گفت : راضی هستی که من تمام ثروت و دارایی ام را به تو بدهم و تو به کار تجارت مشغول شوی و من هم خدمتکار امام صادق علیه السلام شوم .

خدمتکار با شنیدن این حرف بسیار خوشحال شد و به خدمت امام علیه السلام رفت . بعد از مدتی تأمل به خود جرأت داد و به امام علیه السلام گفت : آقا این شخص می خواهد کار خیری در مورد من انجام دهد و من می خواهم نظر شما را بدانم .

امام علیه السلام فرمودند : ما با هر کار خیری موافقیم .

خدمتکار ماجرا را برای امام علیه السلام تعریف کرد، ایشان در جواب او فرمودند : از نظر من اشکالی ندارد ولی بگذار چیزی را به تو بگویم ؛ بدان که در روز قیامت افرادی در کنار ما هستند که در دنیا در کنار ما بودند.

(برگرفته از سخنرانی حاج آقا علیزاده )

پس یکی از راه های نزدیکی به ائمه اطهار علیهم السلام این است که خود را به آن ها نزدیک کنیم ، چه از لحاظ معنوی و چه از لحاظ مادی. راه معنوی که توسل و توجه به ایشان است و راه مادی در زمان کنونی ما رفتن به زیارت قبور مطهر ایشان است ، البته زیارتی با معرفت و شناخت .

انشاالله در روز قیامت ما هم از ائمه اطهار علیهم السلام دور نباشیم.

پیامبر اسلام صلی الله و علیه و آله فرمودند :” من کثر عفوه مد فی عمره” یعنی ؛ کسی که عفو‌ش افزون گردد عمرش طولانی می‌شود.

در این روایت خداوند عفو و گذشت را عامل افزایش عمر معرفی کرده است و همانطور که می دانیم نمونه ی بخشش حضرت یوسف علیه السلام هستند که با این که برادران قصد گشتن ایشان را داشتند ولی در موقع روبرو شدن با برادرها از خطای ایشان گذشت و آن ها را عفو کرد.

حالا سئوال مطرح می شود که ما درچه مسائلی حق عفو کردن را داریم ؟

در پاسخ باید گفت عفو و گذشت ، نسبت به حقوق شخصی است نه حقوق اجتماعی .

کسی که در اجتماع مرتکب خطایی می شود و به اجتماع و یا تعدادی از افراد اجتماع آسیب می رساند و لازمه ی خطای او مجازات شدن است را به راحتی نمی توان بخشید و معمولاً باید مجازات شوند.

پس بخشش و عفو نسبت به امور شخصی است نه اجتماعی.

(گزیده ای از سخنرانی حاج آقا اخوان )

در روایتی انس بن مالک از امام صادق علیه السلام نقل می کند که ایشان فرمودند :

“یا انس ! اکثر من الطهور یزید الله فی عمرک ” یعنی ؛ ای انس : سعی کن طاهر باشی که خداوند بر طول عمرت می افزاید. البته می توان گفت این ،طهارت ظاهری است که همان پاک و تمیزنگه داشتن لباس و بدن است و یا طهارت باطنی است و منظور غسل و وضو و تیمم است.

1- طهارت باعث طول عمر انسان می شود.

2- اخلاق خوب عمر انسان را طولانی می کند.

در روایتی  از امام صادق آمده است که : ” ان البر و حسن الخلق یعمران الدیار و یزیدان فی الاعمار” یعنی ؛ به درستی که نیکوکاری و خوش خلقی ، سرزمین ها را آباد می کند و بر عمرها می افزاید

3- صدقه باعث افزایش عمر می شود .

4- احترام به پدر و مادر عمر را طولانی می کند.

5- بخشش و گذشت ، عمر را طولانی می کند.

پیامبر اسلام صلی الله و علیه و آله فرمودند :” من کثر عفوه مد فی عمره” یعنی ؛ کسی که عفو‌ش افزون گردد عمرش طولانی می‌شود.

6- صله رحم عمر را طولانی می کند .

امام علی علیه السلام فرمودند : صِلَةُ الرَّحِمِ تَزیدُ فِی الْعُمْرِ وَ تَفْسَحُ فِی الاَْجَلِ. یعنی ؛ صله رحم ، مال انسان را زیاد می کند و اجل را به تأخیر می اندازد .

7 -همچنین  در روایتی از پیامبر صلی الله و علیه و آله ، بی عفتی عامل کوتاه شدن عمر معرفی شده است .

(بخشی از سخنان حاج آقا اخوان در جمع طلاب حوزه علمیه حضرت زینب سلام الله علیها)