و اما مقتضای غیرت بر اولاد آن است که ، در ابتدای امر ، مراقب احوال او باشی و برای پرستاری و شیر دادن وی زنی صاحب عفت و صلاح معین نمایی و غذای او را از حلال مهیا سازی ،زیرا طفلی که گوشت او از شیری که از غذای حرام به هم رسیده متکوّن شود طبع او خبیث می گردد و طینتش از خباثت سرشته می شود .و چون به سر حد تمیز رسید، باید او را از آداب نیاکان بیاموزی و آداب خوردن و گفتن و نشستن و برخاستن و غیر این ها به وی یاد دهی.

پس به او بیاموزی که نخورد ، مگر با دست راست ؛ در وقت شروع به چیز خوردن ، “بسم الله ” بگوید و از نزد خود لقمه برگیرد ؛ به هر طرف دراز نشود ، پیش از دیگران دست به طعام نبرد ؛ همچنین به طعام و کسانی که طعام می خورند ، نگاه نکند ؛ و به شتاب غذا نخورد ؛ و لقمه را نیک بجود ؛ دست و جامه را به آن چه می خورد آلوده نسازد ،و پرخوری و شکم پرستی را عادت نکند . باید نزد طفل مذمت پرخوری را نمود و مدح قناعت و کم خوری را کرد و او را چنان پرورش داد که در بند غذا نباشد و به هر چه رسد ، قانع باشد .و او را از خود آرایی و زینت کردن و در بند لباس بودن منع نمایی و این را در نظرش قبیح سازی و به او وانمایی که زینت و خود نمایی ، طریقه زنان است و مردان از آن عار دارند. او را از همنشینی طفلانی که بر ناز و نعمت و لباس و زینت پرورش یافته اند محافظت کنی و وی را به لباس پست و درشت معتاد سازی . و در نشستن و ایستادن ، پشت به دیگری نکند ….

( معراج السعاده ، ملا احمد نراقی، ص 217)