چطور می گویندانسان نمی تواند پرواز کند ؟ وقتی فکر می کنم دو هفته پیش در این ساعت کجا بودم و الان کجا هستم ، تمام وجودم پر از غم می شود ، می خواهم فریاد بزنم ! آه از این گذر زمان!

چقدر آن روز خوشحال بودم که چشمم به خانه خدا افتاده !

چقدر آن لحظه دیدار زیبا بود !

چقدر خوشحال بودم که حج عمره را به جا آوردم !

انشاالله قسمت همه آرزومندان شود ، می گویند وقتی چشمتان به کعبه افتاد آرزوهایتان را بگویید ، نمی دانم چه حسی داشتم ، وقتی دوستانم می پرسند چه حسی داشتی برایم قابل بیان کردن نیست ! ولی این را خوب می دانم که در آن لحظه به قدری محو در آن مکان می شوی که لحظه ای همه چیز را فراموش می کنی .

در آن لحظه چیزی را جز کعبه نمی بینی ، خیلی دوست دارم دوباره چشمم به خانه خدا بیفتد ، می خواستم فریاد بزنم و تنها پناه بی پناهان را صدا کنم ، اما اشک ها اجازه فریاد زدن را هم نمی داد .

سر بر سجده گذاشتم و برای این که زنده بودم و این مکان مقدس را دیدم خدا را شکر کردم ، مدیر کاروان فریاد می زند حاجت هایتان را بگویید ، اما چیزی یادم نبود به جز این که همه گفته بودند برای ظهور امام زمان (عج ) دعا کن .

دیدن غربت مدینه باعث شده بود که بیشتر از همیشه برای فرج امام زمان (عج) دعا کنم ، لحظه ای فقط برای فرج مولایمان دعا کردم و بعد طبق معمول حاجت های دنیایی به یادم آمد .

وای بر من !! 

که درهمه مراحل زندگی فقط به فکر دنیا هستم وقتی فکرش را می کنم می بینم هر چند که از خدا عاقبت به خیری را خواستم ولی می توانستم این قدر برای دنیایم دعا نکنم .

می توانستم بیشتر برای آخرت دعا کنم ولی حب دنیا در من قوی تر بود . غرق در صحبت های خودم بودم که گفتند بلند شوید و برای طواف بروید . وقتی بلند شدم تازه متوجه شدم چه ساختمان های بلندی از آن جا دیده می شود ولی ابهت و عظمت کعبه چیز دیگری بود .

وقتی برای طواف رفتیم به ما گفتند زیاد نزدیک خانه خدا نشوید بعداً برای تبرک بروید و طوافتان را خراب نکنید ولی ناخوآگاه به سمت آن جذب می شدیم در هنگام طواف در بعضی از نقاط به کعبه نزدیک می شدیم حس خیلی عجیبی داشتم که قابل بیان نیست بعد از به جا آوردن اعمال عمره مفرده به هتل رفتیم ولی فقط جسم ها به هتل می رفت و روح ما در کنار خانه خدا مانده بود .

چه کار کنیم که بچه ها به خداوند بدبین نشوند؟ وقتی کسی از دنیا می رود به بچه ها چه بگوییم؟

یکی از اشتباهات والدین این است که وقتی بچه ها خطایی می کنند به آن ها می گوییم که خداوند تو را به آتش جهنم می اندازد.یا اگر کسی از دنیا برود می گوییم او پیش خدا رفته و این حرف باعث می شود بچه ها نسبت به خداوند بدبین شوند . چرا نعمت های خدا را برای کودکان بازگو نمی کنیم؟

برای تربیت صحیح سعی کنیم غیر مستقیم خدا را به بچه بشناسانیم نه خدای ترسناک بلکه خدای مهربان.

مثلاً به بچه بگوییم برای مدت کوتاهی چشمش را ببندد و بعد از باز کردن چشمش به او بگوییم ببین چه خدای مهربانی داریم که به تو چشم داده و… به این گونه همه نعمت های خدا را به بچه بشناسانیم . با کودکان باید در حد فهم و درک خودشان صحبت کرد ، برهان وجوب و امکان برای کودک قابل فهم نیست .

در مورد مردن اطرافیان هم به کودک حقیقت را بگویید . به او بگویید فلانی پیر شده بود یا اگر سانحه تصادف بوده بگوییم او تصادف کرده بود بدنش دیگر تحمل نداشت . روحش به بدن زیباتری رفته و در باغ زیبایی رفته و آنجا زندگی می کند و ما نمی توانیم او را ببینیم و چندین سال دیگر ما هم  پیش او می رویم . به این صورت کودک تصور بدی نسبت به خداوند پیدا نمی کند.

مواظب باشید !!!

بچه ها را از خدا نترسانید ، برای کودکان از نعمت های خدا بگویید نه از عذاب های الهی

( گزیده ای از سخنان سرکار خانم حسین زاده در پاسخ به سئوالات طلاب )

انسان برای سرمایه گذاری مادی همیشه به دنبال جایی است که سود بیشتری نصیب او شود .

برای اعمال عبادی نیز ما به دنبال سود بیشتر هستیم . ماه های رجب ، شعبان و رمضان از ماه هایی هستند که سرمایه گذاری و عبادت در آن ها سود مضاعف دارد .البته باید همیشه با یاد داشته باشیم که ثمره بسیاری از اعمال ما و حقیقت آن ، ارتباط با خدا و شناخت اوست.

کارهای وقتی ارزش دارد که درمسیر بندگی خداوند باشد .

علم در حوزه نیز در صورتی سودمند است که در مسیر بندگی خداوند باشد . در مسیر رضایت خداوند باشد.

( گزیده ی سخنان سرکار خانم جوانمردی ، مسئول کانون پؤوهش های خواهران طلبه در سراسر کشور در افتتاحیه کانون پژوهشی ملاصدرا)

بیایید این سود مضاعف را از دست ندهیم.

سعی کنیم در این ماه مبارک به خدا نزدیک تر شویم.

بیایید خود را برای ماه مبارک شعبان و رمضان آماده کنیم.

بیایید همه برای همدیگر دعا کنیم که دعا برای دیگران زودتر مستجاب می شود.

از خدا بخواهیم تا به همه ما توفیق بهره برداری از این ماه را عنایت فرماید.

الهی ! توفیق بندگی خودت را در ماه رجب به ما عنایت فرما

سرکار خانم حسین زاده در پاسخ به سئوال یکی از طلبه ها در مورد مشکلات زندگی خانوادگی توضیح دادند که : من بارها به کسانی که از مشکلات زندگی شکایت دارند و از همسرانشان گله می کنند گفته ام که چرا همیشه بدی های همسرتان را می گویید ؟ چرا از خوبی های او نمی گویید؟

دوست ندارید به کسی بگویید ! اشکالی ندارد ! بنویسید . برای خودتان خوبی های همسرتان را بنویسید و در مقابل بدی هایش را هم بنویسید ، یا می توانید عیب هایی که می توانست داشته باشد و ندارد را هم بنویسید.

سپس به خودتان نگاه کنید !! می بینیم که خودمان چقدر عیب داریم وشاید در برابر عیوب ما ، عیوب همسرمان کمتر باشد .

توجه کنیم !!

سعی کنیم در زندگی مثل مگس نباشیم که روی جاهای کثیف می نشیند .

زیبایی ها را ببینیم و فقط به عیوب دیگران نگاه نکنیم.

گاهی در زندگی احساس پوچی می کنیم .چه کنیم که این احساس را نداشته باشیم ؟

احساسات انسان درونی است نه بیرونی ، پس با انجام کاری نمی توانیم حس پوچی که در انسان به وجود آمده از بین برد .

باید از درون شاد شویم و راه شاد شدن درونی ، تغییر دید است همیشه زشتی ها را نبینیم ، سعی کنیم خوبی ها را ببینیم تفسیر آیه 11 سوره ضحی که می فرماید ” و امّا بنعمة ربّک فحدث ” را بخوانید .

 طبق دستور خداوند نعمت های الهی را بازگو کنید مثلاً با خودمان بیندیشیم اگر همه سختی هایمان را خداوند با یک نعمت بینایی عوض کند می پذیریم ؟ راضی می شویم چشمان خودمان را بدهیم و در مقابل سختی ها و گرفتاری هایی که داریم برطرف شود؟

البته کسی که خداوند به او نعمت بینایی را نداده در مقابل نعمت های دیگری به او داده است ولی ما راضی نمی شویم که  نعمت بینایی را با هیچ چیز دیگر عوض کنیم .

پس نعمت ها را بر شمریم ، خودمان بنشینیم و بگوییم سالم هستیم ، چشم سالم  داریم ، گوش سالم داریم ،…و مهم تر از همه شیعه علی بن ابی طالب هستیم و این نعمت بسیار بزرگی است که خداوند به ما داده ، در کشور اسلامی ایران ، زندگی می کنیم و…. این ها همه نعمت های خداست.

به این ترتیب می توانیم از درون خود را شاد کنیم . همیشه داشته هایمان را نگاه کنیم نه نداشته ها.

(بخشی از سخنان سرکار خانم حسین زاده درجلسه  پاسخ به سئوالات طلاب )