حجت الاسلام و المسلمین حسین انصاریان هشت توصیه

را برای بهره‌مندی بهتر از ماه مبارک رمضان پیشنهاد داده است.

۱- سعی کنید تغذیه مناسب داشته باشید که ضمن بر گزاری

یک عبادت بزرگ دچار مشکل در سلامتی خود نباشید،

خصوصاً اگر که قبلاً تمرین نداشته اید.

۲- اولیاء خداوند علاوه‌ بر زبان، چشم وگوش، قلب خود را نیز

به روزه وا می دارند و غیر دوست، یعنی غیر خدا را به آن

راه نمی‌دهند.

۳-ماه مبارک رمضان، بهار قرآن کریم است، سعی کنیم

با دقت و حوصله، به صورت روزانه، بخشی از قرآن کریم

را تلاوت کنیم و اگر لازم بود به تفاسیر معتبر رجوع کرده

و معانی و مقاصد آن را درک کنیم.

۴- ماه مبارک ماه، پاک‌سازی باطن و صفا یافتن معنوی

است و سعی کنیم برنامه مناجات را خصوصاً در سحرها،

داشته باشیم و دعاهای رسیده از پیامبر اکرم(ص)

اهل بیت (ع)، بهترین متن ها برای مناجات هستند، البته در

مناجات، انسان می تواند هر چه دوست دارد با خدای خود

در میان بگذارد و از گناهان خود استغفار کند.

۵- در مجالس مذهبی خصوصاً شب‌های قدر شرکت کنیم

و از این فرصت‌ها بیشترین استفاده را ببریم.

۶-مؤمنین و مؤمناتی که از دنیا رفته اند را فراموش نکنیم

و برای آنان استغفار کرده و ثواب قرائت قرآن را به روح آنان

هدیه کنیم.

۷- کمتر حرف بزنیم، بیشتر فکر کنیم و اخلاق و رفتار

خود را بهتر کنیم.

۸- سعی کنیم حالت معنوی و روحانی را که در سایه

ماه مبارک رمضان حاصل می‌شود، حداقل تا مدتی

در خود نگه داریم، البته بیش از حد بر خود سخت نگیریم.

منبع : یزد بانو

در مواردی نماز و قرآن در کنار یکدیگر ذکر شده اند .

مثلا در قرآن می خوانیم :

” الّذین یتلون کِتاب الله و اَقاموا الصلاة”

و در جای دیگر می خوانیم

“الّذین یمسِّکون بالکتاب و اَقاموا الصلاة ”

امام رضا علیه السلام فرمودند : در نماز قرائت سوره حمد

واجب است تا قرآن مطرح شود و مهجور نشود .

به این ترتیب کسانی که نماز می خوانند ،در هر

شبانه روز حداقل دو سوره از قرآن را بارها می خوانند .

در آیات قرآن نیز بحث نماز ، عبادت ، رکوع ، سجود ،

قنوت و تسبیح به چشم می خورد .

بنابر این هم قرآن ما را به نماز سوق می دهد و هم نماز

ما را به سمت قرآن سوق می دهد ، همانگونه که

ریشه درخت ، مواد غذایی به شاخه تحویل می دهد و

شاخه نیز انرژی دریافت شده از نور را به ریشه می رساند .

(پیوندهای نماز ، محسن قرائتی ، ص 119 )

از نظر ایمان دو مرحله داریم :

اولی که خدا اصلاً از آن نگذشته و کنارش هم جهنم گذاشته -

چون آدم ها از بین می روند - تقوای خدا در واجب و حرام است .

با اطاعت فرمان در این مرحله نفس اماره آب می شود و نفس

مطمئنه جایش می آید . کسانی که این طور هستند طبق

تعریف قرآن کریم ، اولیاءالله اند . حال اگر کسی خواست بالاتر

پرواز کند ، علاوه بر این دو ، باید ذکر خدا را هم در کنارش بگذارد .

باید یواش یواش از کم ، ذکر را با توجه و با زبان ، در حال کار ،

در حال نماز ، تعقیبات ، قرآن و …با توجه بگوید تا تقویت شود

و غفلت از دل خارج و ذکر زبانی وارد قلب شود و ذکر کثیر حاصل

گردد. با رعایت تقوا و ذکر با هم رشد ایمان سرعت می گیرد

اما این (ذکر) واجب نیست و اقلی از مردم که تقوا را رعایت

می کنند ،تصمیم به ادامه راه در این مرحله می گیرند .

لذا این طرف اتوبانش خلوت خلوت است .

اما خدا راه را باز گذاشته ولی …؟ً!

برای همین در قرآن زیاد به ذکر اشاره نشده است .

منبع : مجله آشنا ،بهمن و اسفند 90 ، ص 34

شروع کردن راه بندگی از هر سنی ممکن است .

تازه اگر پیرمرد باشی به علت عدم وجود قوای جوانی

و چیز های دیگر خداوند به انسان رحم می کند و

مقداری کمک می کند.

( مثل آیت الله قاضی که از 50 سالگی شروع کردند .)

انجام اذکار و نوافل و روزه در عموم خطرناک است

و شیطان آدم را زمین می زند .

شیطان اول نمی گذارد کار انجام شود ولی اگر دید

راسخی از روش دیگر زمین می زند او خیلی وارد است .

، لذا باید خیلی خیلی مواظب بود و طوری عمل کرد که

هیچ کس متوجه نشود حتی خودت هم متوجه نشوی.

منبع : مجله آشنا ، بهمن و اسفند 90 ، ص 34

برادران و خواهران! در همه حال بايداز خداى متعال كمك خواست.

رابطه‌ى قلبى بين ما و خدا بايد در حال آسايش، در حال راحت، در

حال محنت، در حال كرب ادامه پيدا كند؛ اين ضامن حركت تكاملى

انسان است، ضامن تعالى انسان است؛ اين است كه ميتواند ما را به

آن هدف اصلى آفرينش برساند. به نظر ما، اين توسل و تضرع، در

همه‌ى عرصه‌هاى حيات، به عمل مى‌انجامد. اگر اين توجه به خدا باشد،

ركود، سكون، نااميدى، بازگشت به عقب و توقف در عرصه‌هاى

گوناگون حيات وجود ندارد. لازمه‌ى عمل هم «صبر» و «توكل» است.

شماها مسئولان كشور هستيد در بخشهاى مختلف؛ كارهاى زيادى بر

عهده‌ى شما است؛ كارهاى شما، هم كار دنيا است، هم كار آخرت؛

يعنى وقتى به انجام وظيفه‌ى خود ميپردازيد، هم داريد دنيا را آباد ميكنيد،

زندگى را آباد ميكنيد، هم داريد باطن و درون خودتان را آباد ميكنيد.

اين عمل - كه هم عمل دنيائى است، هم عمل اخروى است - احتياج دارد

به دو عنصر: صبر و توكل.

آيه‌ى شريفه‌ى قرآن ميفرمايد:

«نعم اجر العاملين. الّذين صبروا و على ربّهم يتوكّلون».

صبر يعنى پافشارى، پايدارى، مقاومت، ايستادگى، هدف را فراموش نكردن

فرمود: «ان يكن منكم عشرون صابرون يغلبوا مئتين»؛

در ميدان نبرد، در ميدان روياروئى با دشمن، اگر صبر داشته باشيد،

ميتوانيد با اين نسبت بر دشمن غلبه پيدا كنيد.

مكرر عرض كرده‌ايم؛ در عرصه‌هاى گوناگون جهانى، درگيرى‌ها

غالباً جنگ اراده‌ها است؛ هر طرفى كه اراده‌اش زودتر ضعيف شود،

شكست خواهد خورد. صبر يعنى اين عزم را، اين اراده را نگه داشتن،

حفظ كردن. توكل هم يعنى كار را انجام دادن و نتيجه را از خدا خواستن.

گمان نشود - كه البته در فضاى دينىِ امروز گمان هم نميشود؛ در گذشته

چرا، تبليغ ميشد، اينجور توهّم ميشد - كه توكل يعنى بنشين تا خدا برساند،

بنشين تا خدا درست كند، بنشين تا خدا گره را باز كند؛ نه، توكل يعنى كار

را انجام بده، نتيجه را از خدا بخواه؛ منتظر نتيجه از سوى پروردگار باش.

بنابراين در موضوع توكل - به قول ما طلبه‌ها - «كار» اخذ شده است.

خب، كاربرد صبر و توكل، علاوه بر اعمال شخصى، در اداره‌ى كشور

هم بسيار مهم است. در اعمال شخصى، هم صبر ما، هم توكل ما كاربرد دارد:

در تحصيل صبر داشته باشيم، توكل داشته باشيم، پيش ميرويم؛ در مشاغل

ادارى همين جور، در ورزش همين جور، در اداره‌ى امور خانواده

همين جور؛ در هر كارى از كارهاى شخصى، همين جور. در اداره‌ى كشور

و مديريت كشور هم - چه مديريتهاى كلان، چه مديريت بخشهاى گوناگون

- صبر و توكل نقش دارد. بدون صبر و بدون توكل امكان ندارد انسان

بتواند كارهائى را كه در زمينه‌ى مديريت كشور برعهده‌ى او است،

انجام دهد. با بى‌صبرى، با شتابزدگى، با بى‌حوصلگى، با تنبلى، با مأيوس

شدن در مواجهه‌ى با مشكلات - كه اينها همه‌اش ضد توكل است - نميشود

كارهاى بزرگ را انجام داد، نميشود پيشرفت كرد، نميشود مسئوليت

مهم پيشرفت كشور را به انجام رساند.

بخشی از بیانات مقام معظم رهبری در دوازدهم ماه مبارك رمضان‌۱۴۳۴

http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=23175

وَوَاعَدْنَا مُوسَى‏ ثَلَثِينَ لَيْلَةً وَأَتْمَمْنَهَا بِعَشْرٍ فَتَمَّ مِيقَتُ رَبِّهِ أَرْبَعِينَ لَيْلَةً

مُوسَى‏ لِأَخِيهِ هَرُونَ اخْلُفْنِى فِى قَوْمِى وَ أَصْلِحْ وَلَا تَتَّبِعْ سَبِيلَ الْمُفْسِدِينَ‏

( اعراف ، 142)

ما با موسى، سى شب (در كوه طور، براى نزول تورات وآیات الهى)

وعده گذاشتیم و آن را با (افزودن) ده شب كامل كردیم، پس میعاد

پروردگارش چهل شب كامل شد و موسى (پیش از رفتن به این وعده ‏گاه)

به برادرش هارون گفت: در میان امّت من جانشین من باش (و كار مردم را)

اصلاح كن و از راه وروش مفسدان پیروى مكن!

در آیه 51 سوره‏ ى بقره، سخن از وعده‏ ى چهل شب با موسى است،

«واذ واعدنا موسى أربعین لیلة»، ولى در اینجا سى شب به اضافه‏ ى

ده شب،كه به فرموده‏ ى امام باقر علیه السلام فلسفه ‏ى این كار

بنى ‏اسرائیل بوده است. در روایات مى‏ خوانیم: سى شب آن در ماه

ذى ‏القعده و ده شب آن در اوّل ماه ذى ‏الحجّه بوده است.با آن كه

حضرت موسى چهل شبانه روز را به طور كامل در كوه طور بوده است،

(چنانكه در تورات سِفر خروج نیز آمده است،) ولى تعبیر به چهل شب،

ممكن است به این دلیل باشدكه مناجات‏ ها اغلب در شب صورت مى‏ گیرد

و یا آنكه درقدیم تقویم براساس ماه بوده و ماه در شب نمایان است، لذا براى

شمارش ایّام نیز از شب استفاده مى‏ شده است.

تغییر برنامه بر اساس حكمت، مانند تغییر نسخه‏ ى پزشك در شرایط

ویژه‏ ى بیمار، اشكال ندارد. لذا سى شب با اضافه شدن ده شب به چهل

شب تغییر نمود.

چنانكه «بداء» در مورد خداوند، به معناى تغییر برنامه براساس تغییر شرایط

است، البتّه تمام این تغییرات را خداوند از قبل مى‏ داند، همان گونه كه گاهى

پزشك از قبل مى ‏داند پس از دو روز عمل به این نسخه، وضع بیمار تغییر

كرده و نیاز به دارو و نسخه‏اى دیگر دارد. و درباره‏ ى خداوند هرگز به

معناى پشیمان شدن یا تغییر هدف و یا كشف نكته‏اى تازه و تغییر موضع

نیست، زیرا این معانى از جهل و محدودیّت سرچشمه مى‏ گیرد كه مربوط

به انسان است، امّا خداوند در مسیر امتحان و تربیت انسان این تغییرات

را انجام مى‏ دهد.

در «اربعین» و عدد چهل، اسرارى نهفته است، این عدد، در فرهنگ

ادیان و در روایات اسلامى جایگاه خاصّى دارد، چنانكه مى‏ خوانیم:

در زمان حضرت نوح علیه السلام، براى عذاب كفّار، چهل روز

باران بارید.

چهل سال قوم حضرت موسى در بیابان سرگردان بودند.

پیامبر صلى الله علیه وآله چهل روز از خدیجه جدا شد و اعتكاف كرد تا

غذاى آسمانى نازل شد و مقدّمه‏ى تولّد حضرت زهرا علیها السلام

فراهم گردید.

رسول خدا صلى الله علیه وآله در چهل سالگى مبعوث شد.

انسان تا چهل سالگى زمینه‏ى كمال روحى ومعنوى دارد، امّا پس از آن

دشوار مى ‏شود.

چهل روز اخلاص در عمل، عامل جارى شدن حكمت از قلب به زبان است.

چهل بار خواندن بعضى سوره‏ها و دعاها براى فرج و رفع مشكلات

سفارش شده است.

چهل روز پذیرفته نشدن اعمال از جمله نماز، پیامد بعضى گناهان است.

چهل مؤمن اگر به خوب بودن مرده‏اى شهادت دهند، خداوند او را

مى آمرزد…

بعضى كتاب‏ها نیز با محوریّت عدد چهل، مانند چهل حدیث نوشته شده است.

چگونه مى‏ توان پذیرفت كه حضرت موسى براى غیبت موقّت خود جانشین

تعیین كند، امّا خاتم پیامبران صلى الله علیه وآله براى غیبت ابدى خود،

جانشینى تعیین نكرده باشد؟! با آنكه حدیث منزلت كه پیامبر خطاب به على

علیه السلام فرمود: «أنت منّى بمنزلة هارون من موسى» تو براى من مثل

هارون براى موسى مى‏ باشى، به صورت متواتر در منابع اهل سنّت

آمده است.

و آیا مردم در زمان غیبت امام زمان علیه السلام رها شده‏ اند؟!

دو آزمایش براى قوم موسى رخ داد: یكى ده روز زیادتر ماندن موسى در

وعده‏ گاه و دیگرى گوساله‏ ى سامرى. چنانكه خداوند مى ‏فرماید:

«فانّا قد فتّنا قومك من بعدك و اضلّهم السامرىّ» ،

هنگامى كه موسى علیه السلام فرمود: من براى دریافت دستورات الهى،

سى شب به وعده‏ گاه مى‏ روم، چون از سى شبانه ‏روز گذشت و موسى

نیامد، مردم گفتند: موسى خلف وعده كرده است، لذا از او بریده و به دنبال

برنامه ‏هاى انحرافى رفتند. در حالى كه بار رفتن موسى به كوه طور،

خداى او كه از میان نرفته بود تا مردم به سراغ بت ‏پرستى بروند.

مراد از اصلاح در آیه، اصلاح در مسائل اجتماعى و جامعه است،

نه اصلاح در رفتار فردى و شخصى.

(كلمه‏ ى «اَصلِح»، پس از «اُخلُفنى» آمده است.)

در زمان حضرت موسى، مفسدانِ توطئه‏ گرى بودند كه موسى نگران

آنها بود و به هارون سفارش مى‏ كرد: نگذار زمام امور را به دست گیرند

وخواسته یا ناخواسته دنباله‏ رو آنان شوى. «ولا تَتّبع سبیل المفسدین»

( تفسیر نور ، محسن قرائتی )