از نظر ایمان دو مرحله داریم :

اولی که خدا اصلاً از آن نگذشته و کنارش هم جهنم گذاشته -

چون آدم ها از بین می روند - تقوای خدا در واجب و حرام است .

با اطاعت فرمان در این مرحله نفس اماره آب می شود و نفس

مطمئنه جایش می آید . کسانی که این طور هستند طبق

تعریف قرآن کریم ، اولیاءالله اند . حال اگر کسی خواست بالاتر

پرواز کند ، علاوه بر این دو ، باید ذکر خدا را هم در کنارش بگذارد .

باید یواش یواش از کم ، ذکر را با توجه و با زبان ، در حال کار ،

در حال نماز ، تعقیبات ، قرآن و …با توجه بگوید تا تقویت شود

و غفلت از دل خارج و ذکر زبانی وارد قلب شود و ذکر کثیر حاصل

گردد. با رعایت تقوا و ذکر با هم رشد ایمان سرعت می گیرد

اما این (ذکر) واجب نیست و اقلی از مردم که تقوا را رعایت

می کنند ،تصمیم به ادامه راه در این مرحله می گیرند .

لذا این طرف اتوبانش خلوت خلوت است .

اما خدا راه را باز گذاشته ولی …؟ً!

برای همین در قرآن زیاد به ذکر اشاره نشده است .

منبع : مجله آشنا ،بهمن و اسفند 90 ، ص 34