حاج اسماعیل دولابی:
دل های مؤمنین كه به هم وصل می‌شود، آب كُر است.
وقتی به علــی علیه السّلام متّصل شد، به دریا وصل شده است…
شخصِ تنها ، آب قلیل است و در تماس با نجاست نجس می شود ،
ولی آب كُر نه تنها نجس نمی شود ،
بلكه متنجس را هم پاك می كند.
ذکرهای آرامش دهنده
برای هر ترسی ، لا اله الا الله
برای هر غم و اندوهی ، ماشاالله
برای هر نعمتی ، الحمدلله
برای هر آسایشی ، الشکر لله
براتی هر چیز شگفت آوری ، سبحان الله
برای هر گناهی ،استغفرالله
برای هر مصیبتی ، انا لله و انا الیه الراجعون
برای هر سختی و دشواری ، حسبی الله
برای هر قضا و قدر ، توکلت علی الله
برای هر دشمنی ، اعتصمت بالله
برای هر طاعت و گناهی ، لا حول ولا قوة الا بالله
نظام اسلامی ، همان آرزوی هزار ساله همه عالمان اسلامی
بوده است که در قرن و عصر حاضر روزی ما شده و در دوران
کنونی ، به دست عالمی بزرگ از تبار شجاعان پاک تاریخ ،
تحقق یافته است .
جای تأسف است که دیگران مبانی آن را بشناسد ، مسئله هایش
را بدانند ، افق های آینده ای را ببیند ، به اهمیت و جایگاه بلند آن
واقف باشند ، اما ما یا اصلا آن را نشناسیم یا اگر می شناسیم
به سرنوشت آن بی اعتنا باشیم .
انقلاب اسلامی ایران امروزه دامنه نفوذ خود را حتی در قلب
جوامعی که علم مخالفت و براندازی آن داشته ، کشانده است .
پیش از به وجود آمدن این اقلاب کجا قدرت جرأت نقد و مخالفت
با استبداد و استعمار و قدرت های یکه تاز بود ؟
این جسارت و قدرت را انقلاب به وجود آورد و روح حق طلبی و
عدالت خواهی را آرام آرام به جامعه و حتی به جهانیان دمید .
پس وظیفه چیست؟ آیا وظیفه جز حفظ و نگهداری از روح عنبر
افشانی است که با تلاش های امام (ره) در جامعه انتشار یافته
است ؟ و مسلما طلبه در این میان وظیفه ای سنگین تر بر عهده
دارد ، امروز جوانان وظیفه دارند انقلاب را با همه وجود تا اعماق
جان نفوذ دهند و مفهوم انقلاب و مبانی فکری آن را از بن دندان
درک کنند و برای هنگامی که این ملت بدانها احتیاج دارد در دو
صحنه خود را آماده کنند:
صحنه دفاع از انقلاب در عرصه های اقتصادی ، نظامی و سیاسی
و صحنه سازندگی .
بهترین پدید آورندگان باغ آباد انقلاب ، کسانی هستند که از انقلاب
جوشیده اند و انقلاب در جان آن ها رسوخ کرده است و لذا آنان باید
در هر لحظه آماده در این دو صحنه باشند .
( کوله پشتی طلبگی ، قنبر علی تیموری ، ص 91 )
در آموزش فیل ها در سیرک ، ابتدا فیل های کوچک را با
زنجیر های ضخیم و محکم می بندند . اما فیل های بزرگ
چند تنی رها هستند و تحت فرمان سیرک باز نقش بازی
می کنند . بچه فیل ها سعی می کنند بر اساس فطرت
وجودی خود از اسارت رها شوند . اما زنجیرهابه آن ها
می فهمانند که قدرت مانور محدود است ، فضای حرکت
کم است ، آزادی حد و حصر دارد . پس از گذشت مدتی
از زمان تعلیم ، زنجیرها به طناب تبدیل می شود و هر آن
چه فیل ها بزرگتر می شوند طناب ها نازک تر می شود
و بالاخره زمانی فرا می رسد که فیل های پنج تنی بدون
هیچ افسار و طنابی در میدان سیرک رها می شوند و با
اشاره دست و چوب سیرک بازان حرکت می کنند ،
می خوابند ، شکلک در می آورند و…
و این است روش تربیت فیل های بزرگ به دست
انسان های کوچک ، انسان های استعمارگر ،
انسان های خودخواه وانسان های دانا و اندیشمند .
***
از دوران نوزادی با گفتن و بکن نکن ها و نصیحت ها و
حد و حصر ایجاد کردن برای فرزندانمان او را در افسار
تربیت قرار می دهیم و از او آدمکی گلخانه ای ،
کلیشه ای و بدون اراده ، پرتوقع ، کم حوصله و ماشینی
پرورش می دهیم . او را از فطرت خدادادی دور می کنیم
و حرکت و پویایی و کسب تجربه او را در قید و بند
خود پسندی قرار می دهیم . آن گاه باید در بزرگی ،
با افرادی بی اراده ، پیرو ، مقلد ، بدون اندیشه ، ذلیل
و ترسو روبرو شویم .
برخی از ما والدین دوران کودکی بچه هایمان را با دستورات
و فرمان های جور واجور غیر علمی ، غیر انسانی ، و
غیر اسلامی پرورش می دهیم و انتظار داریم ایجاد این
محدودیت ها ، او را انسانی کارآمد ، فعال و آماده برای
زندگی بار آورد . این عبارت را باید به خوبی به یاد داشته
باشیم که آن گونه که ما می خواهیم فرزندانمان تربیت
نمی شود بلکه آن گونه که هستیم تربیت خواهند شد .
ماسک زدن ، نقش بازی کردن و خود را والدینی عالم جلوه
دادن در تربیت بچه ها نقش تخریبی دارد . اگر اجازه بدهیم
فرزندانمان با فطرت خداجویی و خدادادی خود در یک مسیر
طبیعی و بدون قید و بندهای افراطی و غیر علمی بزرگ شود،
شک نداشته باشید که او بیشتر می فهمد ؛ بیشتر می داند
و بیشتر زندگی می کند . قید و بندها بکن نکن ها و بسیاری
از نصیحت های ما والدین ، بچه ها را از جرأت و ریسک کردن ،
قدرت تجربه شکست ها و آماده شدن برای زندگی فردا می اندازد .
بگزاریم بچه هایمان براساس فطرت پاک خود بزرگ شوند . دائم
در مسیر زندگی آنها مین گذاری نکنیم و برای آن ها قید و بند
و دیوار و حصار ایجاد نکنیم .
فرزندان ما آن چه را که آرزو داریم نمی شود ، آن ها آن
می شوند که ما هستیم .
(تربیت دلپذیر ، دل تربیت پذیر ، محمد حسن رادمنش و افسر خلیلی ، ص 44 )
نهج البلاغه ، نازله روح امیرالمؤمنین علیه السلام است ،
برای بیداری خفتگان در دخمه سیاهی ها یا مرهمی است
برای دردهای لاعلاج جامعه و جامعه نشینان و چشمه
جوشانی است که هر چه بیشتر در آن تعمق و تفکر شود
جوشنده تر می شود و فوران معارف بلندش روح طراوت
را به جامعه پاییز گرفته انسان معاصر باز می گرداند . کلامی
است فوق کلام مخلوق و دون کلام خالق که در همه شئون
حبات انسانی بهجی قدیم و طریقی مستقیم باز می گشاید .
طلبه نباید ارتباط همیشگی اش را با این چشمه جوشان که
به اقیانوس بی کران توحید متصل است ، قطع کند .
عجیب این است که نهج البلاغه در دیار خودش ، در میان
شیعیان علی علیه السلام و در حوزه های شیعه ، غریب
و تنهاست . ما طلاب باید اعتراف کنیم که با نهج البلاغه
بیگانه ایم .
دنیای روحی ای که برای خود ساخته ایم ، دنیای دیگری
است غیر از نهج البلاغه .
این کتاب مظلوم و کتاب مظلوم دیگر یعنی صحیفه سجادیه
به صورتی عجیب در حوزه های ما ناشناخته اند . نهج البلاغه
تبلور اعلای تعالیم اسلام است در سطح تربیت ، این دو کتاب
در حوزه های ما نباید هیچ گاه از دست طالبان علم به زمین
گذاشته شود و باید یکی از ارکان اصلی تعلیم و تعلم در
حوزه ها باشد ، اما با کمال دردمندی و دریغ خوری می بینیم
که این گونه نیست و اهمیتی که به برخی متون داده
می شود به این دو منبع بزرگ داده نمی شود .
جای آن است مه خون موج زند در دل لعل
زین تغابن که خزف می شکند بازارش
( کوله پشتی طلبگی ، قنبر علی تیموری ، ص 81 )