کارهایی که هدف ما نیست اما وقت زیادی از ما را می گیرد

را دزد های زمان می گویند.پس در بین کارهای روزانه کارهای

کم اهمیت و غیر فوری دزد های زمان هستند .

می خواهیم دزد های زمان را بشناسیم . دزدهای زمان عبارتند از :

1- حرف های بیهوده . صحبت های بی هدف و کم اهمیت که

زمان زیادی از زندگی ما را می گیرد . گاهی با دوستی تلفنی

زمان زیادی صحبت می کنیم که تمام این مورد صحبت های ما

بی هدف و بی نتیجه بوده پس این مقدار از فرصت ما در زندگی

دزدیده شد.

2 - مهمان ناخوانده . گاهی وقت ها مهمان های ناخوانده برنامه

های ما را به تاخیر می اندازند .

3- مطالعه مطالبی که خیلی مفید نیستند و یا اشتباه مطالعه کردن

4- بی نظمی در زندگی

5- قاطع نبودن در تصمیم گیری . گاهی برنامه ای را تنظیم می کنیم

ولی چون قاطع نیستیم و برنامه را ادامه نمی دهیم مدت زیادی از

زمان خود را به هدر می دهیم

6- نداشتن قدرت تمرکز . تمرکز نداشتن باعث اتلاف وقت می شود .

7-” امروز و فردا کردن ” که یکی از بزرگترین مشکلات ما است و

باعث اتلاف وقت زیادی می شود و معمولا به خاطر ترس از شروع

آن کار است .

( بخشی از سخنان سرکار خانم قاسمی در جمع اعضای کانون ملاصدرا )

کارهای روزانه ما به سه دسته تقسیم می شوند :

1- کارهای ضروری و فوری

2- کارهای ضروری و غیر فوری

3- کارهای کم اهمیت و غیر فوری

انسان ها همه برای اولولیت بندی کارهایشان کارهای

دسته اول را انجام می دهند ولی تفاوت انسان های موفق

وغیر موفق در انتخاب کارهای دسته دوم و سوم است.

افراد موفق کارهای دسته دوم را انتخاب می کنند یعنی

هدف گزاری می کنند و  وقت خود را برایانجام کارهای

دسته دوم تنظیم می کنند.

اما عده ای بهدلایل گوناگون کارهای دسته دوم را رها کرده

و به سمتکارهای دسته سوم می رونداین ها افرادی موفقی

نیستند .

به این دسته از کارهادزد هایزمان می گویند یعنی کارهایی

که هدف ما نیست اماوقتزیادی از ما را می گیرد .پس کارهای

کم اهمیت و غیر فوری دزد های زمان هستند .

( بخشی از سخنان سرکار خانم قاسمی در جمع اعضای کانون ملاصدرا )

کمی فکر کنیم ببینیم ما جزء کدام گروه هستیم یعنی

کارهای دسته دوم را مورد اهمیت قرار می دهیم یا

دسته سوم ؟؟؟؟؟؟

تأمل كن در كيفيت نزول باران بر زمين و تدبير حكيم عليم در اين، به درستى كه مقدّر فرموده كه از بلندى بريزد تا جميع پست و بلندزمين را فرا بگيرد و همه را سيراب گرداند زيرا كه اگر از جهت علوّ نمى‏باريد و از جهت ديگر مى‏آمد هر آينه كوه‏ها و تل‏ها و مواضع رفيعه را احاطه نمى‏كرد و زراعت‏هاى زمين كم مى‏شد. نمى‏بينى كه زراعتى كه به آب روان به عمل مى‏آيد كمتر از زراعتى است كه به آب باران به عمل مى‏آيد؟ و چون باران هر كوه و دشت و هامون را مى‏گيرد و زراعت ديم در دشت‏ها و دامن‏هاى كوه و سر تل‏ها به عمل مى‏آيد و نمو عظيم مى‏كند، و از مردم در بسيارى از بلاد مشقت جارى كردن آب از موضعى به موضعى ديگر برداشته شده و نزاعى كه ميان مردم در اجراى قنوات مى‏باشد در ميان ايشان نيست و تعدّى كه ارباب قوّت و عزّت مى‏كنند كه آبها را متصرّف مى‏شوند و ضعفا را محروم مى‏گردانند در آن بلاد نمى‏باشد.

و چون مقرّر فرموده كه باران از بالا بريزد مقدّر ساخته كه قطره قطره بيايد تا به قعر زمين برسد فرو رود و باران ارض را سيراب گرداند، اگر به يك دفعه مى‏ريخت بر روى زمين جارى مى‏شد و به اعماق ارض فرو نمى‏رفت، و ايضاً زراعتها و درختان را مى‏شكست اكنون كه به تدريج و تأنى و قطره قطره مى‏آيد زمين را سيراب مى‏گرداند، و زراعات را مى‏روياند، و زمين را آبادان مى‏گرداند و به زراعت ايستاده ضرر نمى‏رساند.

و در نزول مطر مصالح ديگر بسيار است زيرا كه: بدن‏ها را نرم و ملايم مى‏كند، و هوا را از كدورت جلا مى‏بخشد، وبا و طاعون و امراضى كه از فساد هوا به هم مى‏رسد زايل مى‏گردند و آفتى كه دربرگ درختان و زراعت‏ها به هم مى‏رسد كه آن را «يرقان» مى‏نامند مى‏شويد و مى‏برد. و امثال اين منافع بسيار است كه ذكرش موجب تطويل كلام است.

و اگر كسى گويد كه: در بعضى از سنوات از كثرت نزول امطار و ثلوج آفت‏ها در زراعات به هم مى‏رسد و برودتى يا فسادى و عفونتى در هوا احداث مى‏نمايد كه موجب حدوث امراض بر بدن‏ها و آفت‏ها در زراعت‏ها مى‏شود سبب اين چيست؟

جواب گوئيم كه: چنين است اما گاه هست كه حق تعالى صلاح اديان ايشان را هم مى‏شمارد از وفور اموال و استقامت ابدان ايشان، و مردم را به اينها مبتلا مى‏گرداند تا موجب انزجار ايشان گردد از معاصى چنانچه در كلام مجيد مى‏فرمايد: وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْ‏ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ.

(توحيد مفضل / ترجمه علامه مجلسى، ص: 188)

درکتاب توحید مفضل آمده است که امام علیه السلام فرمودند :

اگر كسى گويد كه: چرا چنان نكردند كه در هيچ يك مضرّتى نباشد

كه بايد به ديگرى به صلاح آيد؟ جواب گوئيم كه: صلاح آدمى در آن

است كه در دنيا بعضى از مشقت‏ها و الم‏ها به او برسد تا ترك معاصى

كند چنانچه هر گاه بدن آدمى را بيمارى عارض شود و محتاج شود به‏

دواهاى تلخ ناگوار تا طبعش را به اصلاح آورد و فسادى كه در مزاجش

به هم رسيده است زايل گرداند، و هم چنين اگر روح او را شر و طغيانى

عارض شود محتاج مى‏شود به امرى چند كه گزنده و الم رساننده باشد

تا او به درد خود مشغول گردد و از فتنه و فساد باز ايستد و وادارد او را

به امرى چند كه موجب صلاح دنيا و عقباى اوست.

( توحيد مفضل / ترجمه علامه مجلسى، ص 186)

امروز درهای رحمت الهی باز است و در اکثر نقاط کشور باران

می بارد به همین مناسبت قسمتی از سخن امام صادق علیه

السلام به مفضل در مورد بارش باران را گذاشتم امیدوارم ما را

به تفکر در وقایع اطرافمان و مصلحت الهی وادارد.

امام صادق علیه السلام به مفضل فرمودند :

تفكّر كن اى مفضّل در منفعت ابر و صافى هوا كه گاه چنين

و گاه چنان است و هر دو ضرر است براى مصلحت انسان،

و اگر يكى از اينها دايم مى‏بود امور معاش آنها مختل مى‏شد

زيرا كه اگر هميشه باران مى‏باريد بقول و سبزه‏ها متعفّن

مى‏گرديدند و بدن حيوانات سست مى‏شد و هوا سرد مى‏گشت

و انواع بيمارى‏ها در ميان مردم حادث مى‏شد، و راه عبور مردم

مسدود مى‏گرديد. و اگر هوا پيوسته صاف مى‏بود و باران نمى‏باريد،

زمين خشك مى‏شد و گياه‏ها مى‏سوخت و آب چشمه‏ها و

رودهابرطرف مى‏شد و ضرر بسيار از اين جهات به مردم مى‏رسيد

و يبس بر هوا غالب مى‏شد و انواع مرض از يبوست در مردم به هم

مى‏رسيد و چون گاه چنان و گاه چنين است، هوا معتدل مى‏ماند

و هر يك دفع  ضرر ديگرى را مى‏كند و همه اشياء به صلاح و

استقامت مى‏باشد.

( توحيد مفضل / ترجمه علامه مجلسى، ص 186)

الها ! در این لحظات که درهای رحمت الهی باز است رحمت خود

را بیش ار پیش شامل حال ما گردان.

آمین یا رب العالمین