امام محمّد باقر علیه السلام فرموند: خيرى در زندگى دنيا نيست، مگر براى دو كس: كسى كه روزانه بر كار خيرش می افزايد و كسى كه گناه را با توبه جبران میكند، و كجا توبه‏اش قبول میگردد؟ به خدا قسم اگر سجده كند، تا گردنش قطع شود، از او پذيرفته نمیشود، مگر با ولايت ما اهل بيت عليهم السّلام، آگاه باشيد كسى كه حق ما را بشناسد، و اميد ثواب داشته باشد، و به روزى خود قانع باشد، و عورت خود را بپوشاند، (و آبروى خود را حفظ كند و از كسى مالى نطلبد) و به وسيله محبّت ما به خدا نزديك شود، در روز قيامت (از عذاب حق) ايمن است.

     روايتى  از رسول گرامى صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم وارد شده كه فرمود: «دوست داشتن على عليه السّلام عبادت است و خداوند، ايمان بنده را نمی پذيرد؛ مگراین که با ولايت او و بيزارى از دشمنانش همراه باشد»

    در نقلى ديگر برگزيده الهى صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود: «اگر درختان قلم و درياها مركّب و جنّيان حسابگر و انسانها نويسنده شوند؛ نمیتوانند فضايل امير المؤمنين على بن ابى طالب را به شمار آورند».    ( ارشاد القلوب ،ترجمه سلگی ،ج 1،ص467)

قال رسول الله صلی الله علیه وآله :

لِکلِّ شَیءٍجَوازٌ وجَوازُ الصِّراطِ حُبُّ عَلیِّ بن ابی طالب

برای (عبور از) هر چیزی ،جوازی لازم است و جواز گذشتن از «صراط»، محبت وعشق به علی بن ابی طالب است.    (بحارالانوار ،ج39 ،ص202 )

قال عَلی علیه السلام : ألا وَ إنَّ مَن أدرَکَها مِنَّا یَسری فِیها بِسِراجٍ مُنِیرٍ، وَ یَحذو فِیها عَلَی مِثالِ الصَّالِحِینَ، لِیَحُلَّ فِیها رِبقاً، وَ یُعتِقَ فِیها رِقّاً، وَ یَصدَعَ شَعبَاً، وَ یَشعَبَ صَدعاً. فِی سُترَهٍ عَنِ النََّاسَ لا یُبصِرُ القائِفُ أثَرَهُ وَ لَو تابَعَ نَظَرَهُ. ثُمَّ لَیُشحَذَنَّ فِیها قَومٌ شَحذَ القَینِ النَّصلَ. تُجلَی بِالتَّنزِیلِ أبصارُهُم، وَیُرمَی بِالتَّفسِیرِ فِی مَسامِعِهِم، وَ یُغبَقُونَ کَأسَ الحِکمَهِ بَعدَ الصَّبوحِ. 
امام علی علیه السلام فرمودند : بدانید آن کس از ما (حضرت مهدی«عج») که فتنه های آینده را دریابد، با چراغی روشنگر در آن گام می نهد، و بر همان روش و سیره پیامبر (ص) و امامان (ع) رفتار می کند تا گره ها را بگشاید، بردگان و ملت های اسیر را آزاد سازد. جمعیّت های گمراه و ستمگر را پراکنده  و حق جویان پراکنده را جمع آوری می کند. (حضرت مهدی «عج ») سال های طولانی در پنهانی از مردم به سر می برد، آن چنان که اثر شناسان، اثر مقدمش را نمی شناسند، گر چه در یافتن اثر و نشانه ها تلاش فراوان کنند. سپس گروهی برای درهم کوبیدن فتنه ها آماده می گردند، و چونان شمشیرها صیقل می خورند. دیده هاشان با قرآن روشنایی گیرد، و در گوش هاشان تفسیر قرآن طنین افکند، و در صبحگاهان و شامگاهان جام های حکمت سر می کشند.      
(نهج البلاغه ، ترجمه محمد دشتی ، خطبه 150 )

قَالَ عَلی علیه السلام : أیُها النَّاسُ ،اِیَّاکُم و تَعَلُّمَ النُّجومِ ،اِلَّا ما یُهتَدَی بِهِ فِی بَرٍّ اَو بَحرٍ ،فَانَّها تَدعُو الَی الکَهانَهِ، وَالمُنَجِّمُ کالکاهِنِ، وَالکاهِنُ کالسَّاحِرِ، وَالسَّاحِرُ کالکافِرِ، وَالکافِرُ فِی النَّارِ، سِیروا عَلَی اسمِ اللهِ.
امام علیعلیه السلام : ای مردم! از فراگرفتن علم ستاره شناسی (برای پیش بینی های دروغین ) بپرهیزید، جز آن مقدار از علم نجوم که در دریانوردی و صحرانوردی به آن نیاز دارید؛ چه این که، ستاره شناسی شما را به غیب گویی، و غیب گویی به جادوگری می کشاند، و ستاره شناس چون غیب گو، و غیب گو چون جادوگر، و جادوگر چون کافر، وکافر در آتش جهنم است.با نام خدا حرکت کنید.    (نهج البلاغه ، ترجمه محمد دشتی ، 1390 ،خطبه 79 ،ص 90 )