امام رضا علیه السلام :

مَنْ قَرَأَ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ آيَةً مِنْ كِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ كَانَ كَمَنْ خَتَمَ الْقُرْآنَ فِي غَيْرِهِ مِنَ الشُّهُور

هر كس ماه رمضان يك آيه از كتاب خدا را قرائت كند مثل اينست كه درماه هاى ديگر تمام قرآن را بخواند.

فضائل الاشهر الثلاثه ص 97 ، ح 82 - بحار الانوار(ط-بیروت) ج 93، ص 341

عبد اللَّه بن حسن «1» (و در نسخه ما حسين) از پدر و از جد بزرگوارش‏ نقل كرد،

كه پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلم فرمود: شاگرد نبايد بسيار از استاد سؤال كند

، و اگر كسى از استاد سؤالى كرد، در جواب از او سبقت نگيرد و اگر معلم چيزى

را نمى ‏گويد، در گفتنش اصرار نكند و دامن او را نگيرد و با دست به سوى او اشاره

نكند و به او چشمك نزند و در محضرش با ديگرى مشورت نكند و دنبال اسرار او

نباشد و در حضورش نگويد فلانى قول تو را رد مى‏كند و اسرار و عيبهاى او را فاش

نكند، و از كسى در حضورش غيبت ننمايد و موقعيت او را در حضور و غيابش حراست

نمايد و اگر به مجلس او وارد شد، به عموم سلام گويد و بعد از سلام تحيتى هم

به وى بگويد و هميشه در مقابل او بنشيند و اگر استاد كارى داشت، در انجامش

بر ديگران سبقت جويد و از طول مصاحبت او خسته و ملول نگردد، زيرا استاد مانند

درخت ميوه دارا است، كه بايد منتظر رسيدن ميوه آن باشد، تا از او بهره برد پاداش

عالم از كسى كه تمام سال را روزه مى‏ گيرد، و نماز مى ‏خواند و در راه خدا جهاد

مى ‏كند، بيشتر است.

ادامه »

عبد اللَّه بن حسن بن على از پدرش و او از جدش عليه السلام روايت كرد كه جدش فرمود:

از جمله حقوق آموزگار بر دانش آموز اين است كه دانش آموز از او زياد سؤال نكند و در جواب

از او سبقت نگيرد وقتى از او روى برگرداند اصرار نكند لباس (رسمى) را به هنگام خستگى

در نياورد و با دست به سمت او اشاره نكند با گوشه چشم به او ننگرد و در محفل وى مشورت

نكند و از اسرار او نجويد و نگويد كه فلانى بر خلاف تو گفته است و راز او را بر ملا نكند و در نزد

او غيبت نكند و در زمان حضور و غيبت استاد، او را حفظ كند و عموما به همه سلام كند و

مخصوصا او را تحيّت و درود بگويد و در مقابلش بنشيند و اگر استاد نيازى دارد از همه جلوتر به

خدمتش قيام كند و از طول صحبت او خسته نشود عالم همانند خرمايى است كه در انتظار بايد

نشست تا كى بهره ‏اى از آن فرو مى ‏ريزد و دانشمند بسان روزه دار شب زنده دار مجاهد در راه

خداست. وقتى دانشمندى بميرد در اسلام خللى ايجاد مى‏ شود كه تا روز قيامت آن خلل جبران

نمى‏ شود و هفتاد هزار ملايكه مقرب آسمان طالب علم را مشايعت مى ‏كنند.

ابن عباس گفت: من خوارى طلب را كشيدم تا به عزّت استادى رسيدم.

و حكيمى گفت:

هر كس رنج ساعتى از طلب را بر خود هموار نسازد در خوارى نادانى ابد الدهر بماند

و از پيامبر (ص) روايت شد: چاپلوسى از اخلاق مؤمن نيست مگر در طلب دانش.

(آداب راز ونياز به درگاه بى نياز (ترجمه عدة الداعي)، ابن فهد حلى، احمد بن محمد،ج‏1، ص  76)

حفص گويد امام صادق عليه السلام به من فرمود:

هر كه براى خدا علم را بياموزد و بدان عمل كند و به ديگران بياموزد

در مقام هاى بلند آسمانها عظيمش خوانند و گويند:

آموخت براى خدا، عمل كرد براى خدا، تعليم داد براى خدا.

(أصول الكافي، محمد بن یعقوب کلینی،ترجمه مصطفوى، ج‏1، ص: 44)

حضرت صادق علیه السلام فرمود:

مَنْ مَاتَ فِی طَرِیقِ مَکَّةَ ذَاهِباً أَوْ جَائِیاً أَمِنَ مِنَ الْفَزَعِ الْأَکْبَرِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ، مَنْ مَاتَ مُحْرِماً بَعَثَهُ اللَّهُ مُلَبِّیاً:

«کسی که در راه زیارت خانه خدا در مکه، در حال رفتن یا برگشتن از دنیا برود، از ناله بزرگ روز قیامت در امان خواهد بود، و اگر در حال احرام از دنیا رفته باشد، لبیک گویان در روز قیامت محشور می گردد.»

الكافی: ج 4، ص 263، ح 45؛ بحار الانوار، ج 7، ص 302، ح 56.

از امیرالمؤمنین امام على(علیه السلام) از فلسفه سجده اول سؤال شد،حضرت فرمود:

سجده اول به این معنا است که خدایا اصل ما از خاک است. و معناى سربرداشتن از سجده این است که خدایا ما را از خاک خارج کردى. و معناى سجده دوم، این است که خدایا دو باره ما را به خاک برمى گردانى. و سربرداشتن از سجده دوم به معناى این است که خدایا یک بار دیگر در قیامت از خاک بیرونمان خواهى آورد.

علل الشرایع، شیخ صدوق، ج 1، ص262