مضمون بخش اول خطبه غدیر

    پیامبرصلی الله و علیه و آله  در ابتدای خطبه گوشه ای از صفات خداوند را بر می شمارد صفاتی از جمله : احاطه قدرت او برهمه چیز، ناتوانی انسان از دیدن خدا و بینا بودن او ، اوج رحمت ، آگاهی از اسرار درونی ، غیر قابل مثال بودن ، حیّ ابدی ،تنها و بدون شریک بودن ،بازگشت همه امور به سوی او ،یگانه معبود در هر حال وتسلیم به قضای او بودن .

   در یک کلام می توان گفت حمد و سپاس فقط لایق اوست.

رسول خدا صلی الله علیه و آله (در روز غدیر) فرمودند:

آگاه باشید ولایت علی ، ولایت من است و ولایت من ، ولایت خدای من است

    مفضل بن عمر مى‏ گويد: به امام صادق علیه السلام گفتم: مسلمانان چند تا عيد دارند؟
فرموند: چهار عيد، گفتم: من عيد فطر و قربان و جمعه را مى‏ شناسم. فرمود: بزرگترين و شريف‏ترين آنها روز هجدهم ذيحجه است و آن روزى است كه در آن روز پيامبر خدا صلی الله علیه و آله امير المؤمنين علیه السلام را بلند كرد و او را براى مردم به جانشينى نصب كرد، گفتم: در اين روز وظيفه ما چيست؟ فرمود: بر شماست كه آن روز را به عنوان سپاسگزارى و ستايش خداوند روزه بگيريد با اينكه خداوند در هر لحظه سزاوار سپاسگزارى است. و همين طور بود كه پيامبران اوصياء خود را امر مى ‏كردند كه در آن روز كه وصىّ نصب مى‏ شود روزه‏ دار باشند و آن روز را عيد بگيرند و هر كس در آن روز روزه بگيرد بهتر از عمل شصت سال است.

سليمان بن خالد از حضرت صادق نقل می کندكه مى‏ فرمود اعمال بندگان هر پنجشنبه به پيامبراکرم صلی الله علیه و آله  عرضه مى‏ شود و در روز عرفه خدا در آن اعمال نظر مى‏ اندازد. اين آيه اشاره بهمان است که می فرماید : وَ قَدِمْنا إِلى‏ ما عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْناهُ هَباءً مَنْثُوراً توجه مى‏ كنيم به اعمالى كه انجام داده‏ اند البته اگر آن را نيست و نابود نکنند. عرض كردم فدايت شوم در مورد اعمال چه اشخاصى چنين مى‏ كنند. فرمود: اعمال كينه‏ توزان ما و كينه‏ توزان شيعيانمان.        ( بخش امامت ،ترجمه جلد هفتم بحار الانوار، ج‏1 ،253)

پیامبراکرم صلی الله علیه و آله فرمودند:

هر كه براى دستيابى به پاداش و رضايت الهى قرآن را بياموزد و در دانش فروتنى كند و به بندگان خدا بياموزد هيچ كس در بهشت پاداشش از او بزرگتر و مقامش از او بلندتر نباشد و هيچ جايگاه و درجه فرازمند و گرانقدرى نباشد جز آنكه او را در آنجا بهره‏اى فراوان و مقامى گرانمايه خواهد بود.

 
  ابن عباس می گويد: گروهى از بزرگان و اشراف، از فاطمه عليها السّلام خواستگارى کردند، اما هر كسى كه نزد پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم مسأله را طرح می كرد، رد مى‏ شد وپیامبر صلی الله علیه و آله مى‏ فرمود: در اين باره منتظر فرمان، از آسمان هستم، زيرا اين امر به خداى بزرگ مربوط مى‏ گردد.
 سعد بن معاذ انصارى به امام علی عليه السّلام عرض كرد: نزد پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم از فاطمه خواستگارى كن، سوگند به خدا پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم جز تو را براى اين امر در نظر ندارد. حضرت علی علیه السلام خدمت پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم رسيد تا مسأله را مطرح كند، پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود: گويا كارى با من دارى؟ عرض كرد: اگر اجازه فرماييد؟فرمود: بگو. عرض كرد: نزد خدا و پيامبرش صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم از فاطمه عليها السّلام خواستگارى مى‏ كنم؟ فرمود: آفرين بر تو، سپس موافقت خود را اعلام داشت، سپس پیامبرصلی الله علیه و آله وارد خانه شد و فاطمه را خواست، به او فرمود: اى فاطمه اجازه می دهی  تو را به عقد كسى در آوردم كه در دنيا سرور است و در آخرت از صالحان، و او فرزند عمویت ، على است؟
فاطمه عليها السّلام از روى حيا و فراق رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم گريه كرد، پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود:من از پيش خود تو را تزويج نكردم، بلكه خدا در آسمانها متولى تزويج تو گشت و جبرئيل خواستگار و خدا قيّم بود و به درخت «طوبى» دستور داد كه در و ياقوت و زيور و زينت بريزد، و حور العين اجتماع كنند و آنها را بردارند و تا قيامت آواز بخوانند و بگويند: اين زيورها نثار فاطمه است.

  ( ارشاد القلوب،ترجمه سلگى، ج‏2، ص 56)