درکتاب توحید مفضل آمده است که امام علیه السلام فرمودند :

اگر كسى گويد كه: چرا چنان نكردند كه در هيچ يك مضرّتى نباشد

كه بايد به ديگرى به صلاح آيد؟ جواب گوئيم كه: صلاح آدمى در آن

است كه در دنيا بعضى از مشقت‏ها و الم‏ها به او برسد تا ترك معاصى

كند چنانچه هر گاه بدن آدمى را بيمارى عارض شود و محتاج شود به‏

دواهاى تلخ ناگوار تا طبعش را به اصلاح آورد و فسادى كه در مزاجش

به هم رسيده است زايل گرداند، و هم چنين اگر روح او را شر و طغيانى

عارض شود محتاج مى‏شود به امرى چند كه گزنده و الم رساننده باشد

تا او به درد خود مشغول گردد و از فتنه و فساد باز ايستد و وادارد او را

به امرى چند كه موجب صلاح دنيا و عقباى اوست.

( توحيد مفضل / ترجمه علامه مجلسى، ص 186)

ابو بصير از امام صادق عليه السّلام روايت كرده كه آن حضرت فرمود:

«قائم روز عاشورا قيام خواهد كرد».

(الغيبة للنعماني ، ترجمه غفارى، ص: 396)

اساس مکتب حسین (ع) عزت و عزت مداری است .

بزرگترین درس حسین (ع) عزت و عزت مداری است .

خیلی ها مثل گاندی با توجه به این درس چیزهای زیادی

به دست آوردند.

کسی که عزت دارد را عزیز گویند و کسی که عزیز است

در برابر هیچ عاملی مغرور نمی شود و چهارچوب اخلاقی ر

محکم حفظمی کند پس عزیز در برابر عوامل سخت بیرونی

حتی تحریم ها محکم ماند .

فقدان عزت زمینه ساز سقوط آدمی است کسی که نتوانست

چهارچوب را حفظ کند عزت ندارد و سقوط خواهد کرد .

لله عزة و لرسوله و للمؤمنین ؛ یعنی خدا عزت دارد ورسولش و مؤمنین .

ذاتا هر چه عزت دارد مال خداست فلله العزة جمیعا

اگر ما و شما عزت داریم این عزت از خداست تمام عزت هامال خداست .

کسی که عزت را می خواهد از خدا بگیرد افاضه عزت از خداست.

( بخشی از سخنان حجت الاسلام رایگان در سخنرانی روز اول محرم در حوزه علمیه حضرت زینب سلام الله علیها )

پيامبر صلى اللَّه عليه و آله به من خبر داد كه ابليس و رؤساى اصحابش هنگام منصوب كردن آن حضرت مرا به امر خداوند در روز غدير خم حاضر بودند.آن حضرت به مردم خبر داد كه من نسبت به آنان از خودشان صاحب اختيار ترم، و به ايشان دستور داد كه حاضران به غايبان برسانند.

(در آن روز) شياطين و مريدان از اصحاب ابليس رو به او كردند و گفتند: «اين امت، مورد رحمت قرار گرفته و حفظ شده‏اند، و ديگر تو و ما را بر اينان راهى نيست. چرا كه پناه و امام بعد از پيامبرشان به آنان شناسانده شد». ابليس غمگين  و محزون رفت.

امير المؤمنين عليه السّلام فرمود: بعد از آن پيامبر صلى اللَّه عليه و آله به من خبر داد و فرمود: مردم در سقيفه بنى ساعده با ابو بكر بيعت مى‏كنند بعد از آنكه با حقّ ما و دليل ما استدلال كنند. سپس به مسجد مى‏آيند و اولين كسى كه بر منبر من با او بيعت خواهد كرد ابليس است كه به صورت پيرمرد سالخورده پيشانى پينه بسته چنين و چنان خواهد گفت.

سپس خارج مى‏شود و اصحاب و شياطين و ابليس‏هايش را جمع مى‏كند. آنان به سجده مى‏افتند و مى‏گويند: «اى آقاى ما، اى بزرگ ما، تو بودى كه آدم را از بهشت بيرون كردى»!

(ابليس) مى‏گويد: «كدام امت پس از پيامبرشان گمراه نشدند؟ هرگز! گمان كرده‏ايد كه من بر اينان سلطه و راهى ندارم؟ كار مرا چگونه ديديد هنگامى كه آنچه خداوند و پيامبرش در باره اطاعت او دستور داده بودند ترك كردند».

و اين همان قول خداوند تعالى است كه وَ لَقَدْ صَدَّقَ عَلَيْهِمْ إِبْلِيسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعُوهُ إِلَّا فَرِيقاً مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ، «ابليس گمان خود را به آنان درست نشان داد و آنان به جز گروهى از مؤمنين او را متابعت كردند»

(اسرار آل محمد عليهم السلام، ص: 221)

امیر مؤمنان علی(ع) درباره راز وقوف در عرفات فرمود:

«عرفات، خارج از مرز حرم است و مهمان خدا باید بیرون دروازه، آن‌قدرتضرع کند تا لایق ورود به حرم شود».[1]

امام سجاد(ع) در حدیثی فرمود:

عصر روز عرفه و ظهر روز دهم که حاجیان در منا حضور دارند، خدای سبحان به فرشتگان مباهات می‌کند و می‌فرماید: «اینان بندگان من هستند که از راه‌های دور و نزدیک با مشکلات بسیار به اینجا آمده و بسیاری از لذت‌ها را بر خود حرام کرده و بر شن‌های بیابان‌های عرفات و منا خوابیده‌اند و این‌گونه با چهره‌های غبارآلود، در پیشگاه من اظهار ناتوانی و خواری می‌کنند. اینک به شما اجازه دادم تا آنان را ببینید. آنگاه فرشتگان حق به اذن خداوند بر دل‌ها و اسرار نهان آنها آگاه می‌شوند.[2

از امام صادق(ع) سؤال شد: عرفات را چرا عرفات نامیده‌اند؟ حضرت فرمود: «جبرئیل، حضرت ابراهیم را روز عرفه به این مکان آورد، چون ظهر فرا رسید، جبرئیل گفت: ای ابراهیم! به گناه خود اعتراف کن و مناسکت را بیاموز! چون جبرئیل گفت اعتراف کن! این سرزمین عرفات نامیده شد».[3]

پیامبر اکرم(ص) می‌فرماید:

«خداوند در هیچ روزی به اندازه روز عرفه، بندگان خود را از آتش جهنم آزاد نمی‌کند».[4]

«در میان گناهان، گناهانی است که جز در عرفات بخشیده نمی‌شود».[5]

«هنگامی که مردم در عرفات وقوف می‌کنند و حاجت‌های خود را با گریه و زاری درخواست می‌کنند، خداوند نزد فرشتگان به این مردم افتخار می‌کند و به فرشتگان خطاب می‌کند: آیا نمی‌بینید که بندگان من از راه‌های دور و غبارآلود به‌سوی من آمده‌اند و مالشان را در راه من خرج کرده‌اند و بدن‌ها را خسته کرده‌اند؟ به عزت و جلالم سوگند! گناهکارانشان را به نیکوکارانشان می‌بخشم و آنها را از گناه پاک می‌کنم، مانند روزی که از مادر متولد شده‌اند».[6]

«آنگاه که در عرفات وقوف کنى، چنانچه گناهانت به تعداد شن‌های شنزار یا ستارگان آسمان یا قطره‌های باران باشد، خداوند آنها را خواهد بخشید».[7]

نقل است از رسول خدا(ص) پرسیدند:‌چه کسی از اهل عرفات، گناهش از همه بزرگ‌تر است؟ حضرت فرمود: «کسی که عرفات را درک کرده باشد و گمان کند خداوند او را نیامرزیده است».[8]

امام سجاد(ع) در روز عرفه صدای نیازمندی را شنید که گدایی می‌کرد. به او فرمود: «وای بر تو! آیا در مثل چنین روزی از غیر خدا درخواست می‌کنى، درحالی‌که در این روز برای بچه‌هایی که در شکم مادران هستند، امید سعادت و خوشبختی می‌رود».[9]

امام باقر(ع) فرمود: «هیچ‌کس (چه نیکوکار و چه بدکار) در عرفات وقوف نمی‌کند، مگر اینکه خداوند دعایش را مستجاب می‌کند».[10]

پی نوشت ها:

[1]. اصول کافى، ج 4، ص 224.

[2]. همان، ج 96، ص 259.

[3]. همان، ج 74، ص 402.

[4]. جبل الرحمة، جدای از کوه‌های اطراف خود، در سرزمین عرفات قرار دارد. رسول اکرم(ص) برتخته سنگی از این کوه ایستاد و خطبه معروف عرفات را ایراد کرد. همچنین، سالار شهیدان امام حسین(ع) دعای بلند روز عرفه را در دامنه این کوه خواند.

[5]. نک: مفاتیح الجنان، اعمال روز عرفه.

[6]. آیت‌الله جوادی آملى، صهبای حج، ص 415.

[7]. کافى، ج 4، ص 316؛ علل الشرایع، ج 2، ص 436.

[8]. سنن الکبرى، ج 5، ص 192.

[9]. جعفریات، ج 114، ص 415.

[10]. تنبیه الغافلین، ص 489.

منبع : سایت تبیان زنجان