تو را غایب، نامیده‌اند، چون «ظاهر» نیستی، نه اینکه «حاضر» نباشی.

«غیبت» به معنای «حاضر نبودن»، تهمت ناروائی است که به تو زده‌اند

و آنان که بر این پندارند، فرق میان «ظهور» و «حضور» را نمی‌دانند،

آمدنت که در انتظار آنیم به معنای «ظهور» است، نه «حضور» و دل

شدگانت که هر صبح و شام تو را می‌خوانند، ظهورت را از خدا

می‌طلبند نه حضورت را، وقتی ظاهر می‌شوی، همه انگشت حیرت

به دندان می‌گزند با تعجب می‌گویند که تو را پیش از این هم دیده‌اند.

و راست می‌گویند، چرا که تو در میان مائی، زیرا امام مائی، جمعه

که از راه می‌رسد، صاحبدلان «دل» از دست می‌دهند و قرار از کف

می‌نهند و قافله دل‌های بی‌قرار روی به قبله می‌کنند و آمدنت را به ا

نتظار می‌نشینند…

و اینک ای قبله هر قافله و ای «شبروان را مشعله» در آستانه آدینه‌ای

دیگر با دلدادگان دیگری از خیل منتظرانت سرود انتظار را زمزمه می‌کنیم.

منبع : ادبیات مهدویت