شاید این حرف برایمان زیاد خوشایند نباشد ولی به طور معمول علاقه مادر به فرزند بیشتر از علاقه فرزند به مادر است . اگر به اطرافمان نگاه کنیم این مطلب را به طور واضح مشاهده می کنیم .چه بسیار پدر و مادرهایی که برای درمان فرزندان بیمار یا معلول خود هزینه های زیادی را مصرف می کنند و چه کم فرزندانی که پدر و مادر سالخورده خود را نگه داری کنند و به راحتی پدر و مادر سالخورده خود را به خانه سالمندان می برند.امروز سر کلاس درس اخلاق ، سرکار خانم صادقی استاد درس اخلاق به این مطلب اشاره کردند و علت آن را جدا شدن فرزند از مادر معرفی کردند . ایشان توضیح دادند که در هنگام تولد فرزند از مادر جدا می شود و مادر فرزند خود را جزئی از وجود خود می داند و اگر سالها از تولد کودکش بگذرد باز هم به او وابستگی و دلبستگی دارد ولی فرزند با تولد از مادر جدا می شود و دیگر خیلی زیاد به مادر وابستگی ندارد و هر گاه بتواند نیاز های خود را برطرف کند، گاهی خود را بی نیاز از او می داند به همین دلیل فرزندان در بعضی موارد کمتر به پدر و مادر توجه دارند و به دیدار آن ها می روند چون زیاد احساس دلتنگی نمی کنند ولی پدر و مادر علاقه وافری به فرزندان خود دارند و تحمل دوری از آن ها برایشان بسیار دشوار است .

خدایا!  ما را یاری کن تا بتوانیم گوشه ای

از محبت پدر و مادر مان را جبران کنیم.