دختر کوچکی هر روز پیاده به مدرسه می رفت و بر می کشت .

با این که آن روز صبح ، هوا زیاد خوب نبود و آسمان نیز ابری بود

دختر بچه طبق معمول همیشه ، پیاده به سوی مدرسه راه افتاد .

بعد از ظهر که شد ، هوا رو به وخامت گذاشت و توفان و رعد و برق

شدیدی در گرفت .

مادر کودک نگران شده بود که مبادا دخترش در راه بازگشت، از

طوفان بترسد یا این که رعد و برق بلایی بر سر او بیاورد ، به همین

جهت تصمیم گرفت با اتومبیل خود به دنبال دخترش برود . با شنیدن

صدای رعد و دیدن برقی که آسمان را مانند خنجری درید ، با عجله

سوار ماشین شد و به طرف مدرسه دخترش حرکت کرد.

در وسط های راه ، ناگهان چشمش به دخترش افتاد که مثل همیشه

پیاده به طرف خانه در حرکت بود ، ولی با هر رعد و برقی که آسمان

روشن می شد ، او می ایستاد ، به آسمان نگاه می کرد و لبخند

می زد . این کار را با هر دفعه رعد و برق تکرار می کرد !

زمانی که مادر ، اتومبیل خود را به کنار دخترک رسید ، شیشه پنجره

را پایین کشید و از او پرسید : عزیزم ، چه کار می کنی ؟!

چرا همین طور بین راه می ایستی ؟

دخترک پاسخ داد: سلام مامان.من سعی می کنم صورتم قشنگ

به نظر بیاد ، چون خدا داره از من عکس می گیره !

نتیجه

در هنگام رویارویی با توفان های زندگی ، لبخند را فراموش نکنید !

خداوند ناظر ماست .

(تو ، تویی ، مترجم امیر رضا آرمیون ،ص 35)

ای کاش ما هم زندگی رو مثل این کودک این قدر زیبا می دیدم و

از همه حوادث زندگی لذت می بردیم و فقط زیبایی ها رو می دیدم .

خدایا ! خودت به ما کمک کن تا همه چیز رو زیبا ببینیم .