ام وهب ، دختر نمر بن قاسط و همسر عبدالله بن عمیر کلبی است . وی وقتی از حضور امام حسین علیه السلام در کربلا آگاه شد ، به اتفاق شوهرش ؛ شبانه به کربلا آمد و به حضرت ابی عبدالله پیوست .

روز عاشورا ، همسرش (عبدالله ) به سوی دشمن حمله کرد و به رجز خوانی پرداخت و گفت :” اگر مرا نمی شناسید ، من عبدالله بن عمیر کلبی و ازطایفه علیم هستم . من مرد غیور و متعصبی هستم و به هنگام گرفتاری ، تن به فرومایگی نمی دهم . ای ام وهب ! من پیشاپیش تو می جنگم و با نیزه و ضربات خود آنان را از پای در می آورم .”

ام وهب با شنیدن سخنان همسرش ، عمود خیمه را برداشت و خود را به عبدالله رساند و گفت:” پدر و مادرم به فدایت ! در راه حمایت از ذریه پیغمبر (ص) جنگ و فداکاری کن ” و بدین وسیله او را به کارزار و نبرد تشویق کرد.

شوهرش عبدالله به نزد او آمد تا او را به طرف زنان بازگرداند ، ام وهب به لباس های شوهرش چنگ زد و گفت :” تو را رها نمی کنم تا در کنار تو بمیرم .”

حضرت سیدالشهدا علیه السلام او را فراخواند و فرمود :” خدا به شما پاداش خیر دهد . به سوی زنان بازگرد و با آنها باش ، زیرا جنگ وظیفه زنان نیست . “

صفحات: 1· 2