«خوارزمى» در «مناقب» خود، از پيامبر اسلام صلّى اللَّه عليه و آله

و سلّم روايت كرده كه فرمود:

اى على عليه السّلام اگر عابدى خدا را عبادت كند و مانند نوح در

قوم خويش قيام نمايد، و به اندازه كوه احد طلا داشته باشد و آن

را در راه خدا انفاق كند و هزار سال با پاى خود حج به جا آورد و

ميان صفا و مروه به شهادت برسد، ولى تو را اى على عليه السّلام

دوست نداشته باشد، بوى بهشت هرگز به مشامش نخواهد رسيد

و داخل آن نخواهد شد.

اين معنا را آيه شريفه تصديق مى‏كند و مى‏فرمايد:

وَ قَدِمْنا إِلى‏ ما عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْناهُ هَباءً مَنْثُوراً

و ما توجه به اعمال فاسد بى‏خلوص آنها كرده و همه را باطل و

نابود مى‏گردانيم.

و آيه ديگر:

قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُمْ بِالْأَخْسَرِينَ أَعْمالًا الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي

الْحَياةِ الدُّنْيا وَ هُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعاً

: به امّت بگو كه مى‏خواهيد شما را به زيان‏كارترين مردم آگاه ساز؟

زيانكارترين مردم آنها هستند كه عمرشان را در راه حيات دنياى

فانى تباه كردند و به خيال باطل پنداشتند، نيكوكارى مى‏كنند.

و:

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خاشِعَةٌ عامِلَةٌ ناصِبَةٌ، تَصْلى‏ ناراً حامِيَةً،

تُسْقى‏ مِنْ عَيْنٍ آنِيَةٍ

رخسار گروهى ترسناك و ذليل باشد و همه كارشان رنج و

مشقّت است و پيوسته در آتش فروزان دوزخ معذّبند و از چشمه

آب گرم جهنّم آب نوشند.

پس درود بر كسى كه به ولايت او ايمان به دست مى‏آيد و با دوستى

و برائت از دشمنانش عمل به اركان دين؛ مورد قبول قرار مى‏گيرد

ارشاد القلوب-ترجمه سلگى، ج‏2، ص: 49