امام زمان(عج) در عزای جدشان امام حسین علیه السلام فرمودند:

 اگر روزگار مرا به تأخیر انداخت و دور ماندم از یاری تو و نبودم تا با دشمنان تو جنگ کنم و با بدخواهان تو پیکار نمایم، هم اکنون هر صبح و شام بر شما اشک می‏ ریزم و به جای اشک، در مصیبت شما خون از دیده می‏ بارم و آه حسرت از دل پردرد بر این ماجرا می‏ کشم.

در سوگ تو، با سوز درون می‏گریم

از نیل و فرات و شط، فزون می‏گریم

گر چشمه چشم من، بخشکد تا حشر

از دیده به جای اشک، خون می‏گریم

امام حسین علیه السلام فرمودند:

یُظهِراللهُ قائمَنَا فَیَنتَقِمُ مِنَ الظَّالِمین

خداوند قائم ما را از پس پرده غیبت بیرون می آورد ،آن گاه او از ستمگران انتقام می گیرد.

***

درسی که مرور می کنی، عاشوراست

هر جا که عبور می کنی ،عاشوراست

ای وارث زخم های هفتاد و دو تن

روزی که ظهور می کنی عاشوراست

امام رضا علیه السلام فرمود: مهدى از فرزندان من است. رويش چون ماه تابان، رنگ بدنش عربى و اندامش بنى اسرائيلى است ،زمين را پر از عدل كند چنان كه پر از ظلم شده باشد. اهل آسمان و زمين و پرندگان هوا از خلافت وى خشنود خواهند بود و بيست سال سلطنت كند.

(مهدى موعود، ترجمه جلد سيزدهم بحار، متن، ص 875)

عزیزا! ما گرفتار دو دردیم               
یکی عشق و دگر در دهر فردیم
نصیب کس مباد این غم که ما راست
جمالت یک نظر نادیده ،مُردیم

***
خوش آن ساعت که دیدار تو بینم
کمند عنبرین تار تو بینم
نبینه خرّمی هرگز دل من
مگر آن دم که رخسار تو بینم

                                                             بابا طاهر

ای سبزتر از بهار کی می آیی ؟ 

ای وارث ذوالفقار کی می آیی؟

 مجنون شده عالمی در این صبر و قرار  

خون شد دل انتظار کی می آیی ؟     

 ” اللهم عجل لولیک الفرج “      

به لب رسیده مرا جان چرا نمی آیی؟

رسیده عمر به پایان چرا نمی آیی؟

سیاه چون شب تار است روز یارانت

کجایی ای مه تابان چرا نمی آیی؟

شدست جمع بدن ها و دل ز هم دور است

میان جمع پریشان چرا نمی آیی؟

امید ماست که این مشکلات جانفرسا

شود به دست تو آسان چرا نمی آیی؟

ز پا فکنده مرا درد هجرت ای دلبر

بس است این همه هجران چرا نمی آیی؟

دوای درد فراقم به جز وصالت نیست

تویی مرا همه درمان چرا نمی آیی؟

کلام حق شده مهجور در میان بشر

تو ای مفسّر قرآن چرا نمی آیی؟

ببین که در همه عالم به دوستدارانت

شود چه ظلم فراوان چرا نمی آیی؟

برای آن که بدانند صاحبی داریم

یگانه صاحب دوران چرا نمی آیی؟

بیا که عاشق محزون ز دوریت دارد

مدام دیده گریان چرا نمی آیی؟

«محزون یزدی»