یک روز خانواده لاک پشت ها تصمیم گرفتند به پیک نیک بروند .

از آن جا که لاک پشت ها به صورت طبیعی در همه موارد کند

عمل می کنند ، هفت سال طول کشید تا برای سفر آماده شوند .

در نهایت ، خانواده لاک پشت ها خانه را برای پیدا کردن یک مکان

مناسب برای پیک نیک ترک کردند .

سرانجام در سال دوم سفرشان، محل مورد نظرشان را پیدا کردند .

برای مدتی حدود شش ماه محوطه را تمیز کردند ، سبدها را باز کردند

و مقدمات را آماده کردند . بعد فهمیدند که نمک نیاوردند !

پیک نیک بدون نمک یک فاجعه خواهد بود و همه آن ها با این مورد

موافق بودند . بعد از یک بحث طولانی جوان ترین لاک پشت برای

آوردن نمک از خانه انتخاب شد .

اگر چه او سریع ترین لاک پشت بین لاک پشت ها بود ، اما کلی

ناله کرد ، جیغ کشید و توی لاکش بالا و پایین پرید و در آخر او

قبول کرد که به یک شرط برود ، این که هیچ کس تا وقتی او

برنگشته چیزی نخورد . خانواده قبول کردند و لاک پشت

کوچولو به راه افتاد .

سه سال گذشت ….و لاک پشت کوچولو برنگشت . پنج سال

… شش سال … سپس در سال هفتم ، پیرترین لاک پشت

دیگر نمی توانست به گرسنگی ادامه دهد و اعلام کرد که قصد

دارد ، غذا بخورد، و شروع به باز کردن یک ساندویج کرد.

در این هنگام لاک پشت کوچولو ناگهان فریاد کنان از پشت یک

درخت بیرون پرید و گفت : دیدید ، دیدید ، من می دونستم که

منتظر نمی مونید .منم حالا نمی رم نمک بیارم  !!!

***

خیلی از ما آدم ها هم گاهی مثل این داستان عمل می کنیم

به جای شروع به انجام کار صبر می کنیم تا خطای دیگران رو

بگیریم . سعی کنید در زندگی حرکت کنید منتظر حرکت دیگران

نمانید