مجلسى اول-پدر مرحوم مجلسى معروف-كه او هم مردبسيار جليل القدر ‘

و عالم و متقى و فوق العاده‏اى بوده و از شاگردان‏شيخ بهايى است نقل

مى‏كند كه شش ماه قبل از وفات شيخ بهايى،روزى ما در خدمت ايشان

به زيارت اهل قبور در تخت فولاد اصفهان-كه قبر بابا ركن الدين در آن بوده

است و شايد هنوز هم باشدرفتيم.يك وقت ديدم ايشان رو كرد به ما و گفت‏

شما چيزى‏نشنيديد؟گفتم نه.ديگر سكوت كرد و حرفى نزد،راه افتاد و آمد.

ازآن روز ما ديديم حال شيخ تغيير كرده،بيشتر به خود پرداخته،حال‏توبه و

انابه پيدا كرده و يك حال ديگرى غير از حال سابق دارد.

همه ما شاگردها حدس زديم هر چه بود آن روز اتفاق افتاد.ايشان مى‏گويد

من از ساير شاگردها جسورتر بودم.قرار شد من از ايشان‏بپرسم كه منشا

اين تغيير حالت‏شما چيست؟رفتم از ايشان‏پرسيدم،ايشان گفت من آن روز

وقتى از كنار قبر عبور مى‏كرديم اين‏صدا را از قبر شنيدم كه‏«شيخ در فكر

خود باش،مرگت نزديك‏است،چرا به خودت نمى‏آيى؟»

و شش ماه بعد مرد.

حال مى‏بينيد كه از يك گروه،يك صدا را يكى مى‏شنود وديگرى نمى‏شنود.

عالم ما عميق‏تر و پيچيده‏تر و رشته‏دارتر از اين‏حرفهاست كه وقتى قرآن

به ما گفت تمام ذرات عالم تسبيح مى‏كنند،بگوييد من كه گوشم را

مى‏گذارم نمى‏شنوم!و چرا در لابراتوارهاهر چه تجزيه كرده‏اند،اين صدا را

نشنيده‏اند؟!اين حرفها از روى‏نادانى است، حقيقت چيز ديگرى است.

(آشنایی با قرآن ، جلد 4 ، مرتضی مطهری )