همان مقدار که لاابالیگری وبی موالاتی به شرایع ، انسان را

از مرحله انسانیت دور می کند ، افراط در زهد و تقدس مآبی

نیز ویران ساز خانه ی دل و ایمان آدمی است . این دو هر یک

به نوعی اهرمنی در آستین دارد :

دسته اول خزینه داران کفرند و دسته دوم میراث خواران شرک

فرق عابد و عالم در این است که او گلیم خود را از آب بیرون

می کشد و این غریق را نجات می دهد .

برخی افراد گاه کار اصلی شان ذکر و نماز و ورد و گوشه نشینی

و چله گرفتن می شود و به جای حمد نشینی ، جهنم پرستی

می کنند ؛ تازه مزدمقدس مآبی شان را هم از دیگران طلب می کنند .

غافل از آن که

” قصر فردوس به پاداش عمل می بخشند “

بعضی از این افراد غیر از خود هیچ کس را هم قبول ندارند . به کسی

اقتدا نمی کنند . حتی جواب سلام کسی را هم نمی دهند و دیگران

را به چشم حقارت می نگرند و خود را از اولیای خدا به حساب می آورند .

زاهد چو کند جامه ز مصحف مفریبید

ای ساده دلان جامه سالوس همان است .

(کوله پشتی طلبگی ، قنبر علی تیموری ،ص 88 )