جعفر طیار برادر بزرگ علی است و عموی عالی قدر حسین .

فرمانده سپاه رسول خداست در جهاد با روم ، جهادی که در

تاریخ اسلام به جهاد “موته ” نامیده شده است . جعفر در این

جهاد جانبازی ها کرد و آن قدر کوشید تا شهید گردید .

پسرش محمد در پیشگاه عمو ، امیرالمومنین ، در جهاد صفین

جانبازی کرد تا شهید شد .

نوبت به قاسم رسید . قاسم پسر محمد است ،شهید صفین و

نواده جعفر است ، شهید موته و خود شهید کربلاست .

قاسم ، پسر عموی حسین است ، پیشوای شهیدان ، داماد

زینب است ، بانوی بانوان. پسر عمو و دختر عمو دو همسر باوفا ،

همراه حسین به کربلا آمدند . شوهر به شهادت رسید و زن به

اسارت . قاسم قهرمان میدان جنگ بود ، دلاور بود ، نیرومند بود .

روز شهادت جان فشانی کرد و چنان دلیری از خود نشان داد

که کمتر دیده شده بود .

یاران حسین علیه السلام از جنگ نمی هراسیدند ؛ چون

حسین نمی هراسیدند ، شهادت را استقبال می کردند ؛

چون حسین چنین بود . پیشگاه هر گونه باشد ، پیرو، همان

گونهخواهد بود . سرباز از افسر می آموزد ، شجاعت را ،

رشادت را، انسانیت را .

قاسم در میدان شهادت جانبازی کرد و شمشیر زد ، سوارکاران

و پیادگانی از سربازان یزید را به دوزخ فرستاد . هنگامی که سر

تا پا مجروح و زخم دیده و آغشته به خون گردید و رمقی نمانده

بود ، یزیدیان گرداگردش را گرفتند و شهیدش ساختند.

( پیشوای شهیدان ، آیت الله سید رضا صدر ، ص 390 )