وقتی دعای کمیل را می خوانیم می بینیم در بخشی از این دعای زیبا امام علی علیه السلام می فرمایند :

يااِلهى وَ سَيِّدِى وَ مَوْلاىَ وَ رَبّى صَبَرْتُ عَلى عَذابِكَ فَكَيْفَ اَصْبِرُ عَلى فِراقِكَ

 .اى خدا و آقا و مولا و پروردگارم،بر فرض كه بر عذابت شكيبائى ورزم،ولى بر فراقت چگونه صبر كن

این جمله نشانه ی علاقه امام علیه السلام به خداوند است .حضرت از عذاب جهنم نمی ترسند ولی از دوری خداوند می ترسند و برای آن اشک می ریزند.

حضرت علی علیه السلام کسی است که در نماز تیر از پای مبارکشان کشیدند و ایشان متوجه نشدند چون غرق در عبادت با معبود بودند و در جای دیگر وقتی گدا به مسجد می آید و درخواست کمک می کند حضرت علی علی السلام در نماز به گدا انگشتر می دهند.

این ها نشان می دهد که هر چیزی خدایی باشد توجه حضرت علیه السلام را جلب می کند و هر چه زمینی است برای ایشان اهمیتی ندارد.

( گوشه ای از سخنان خانم حسین زاده)