[پس از پايان مجلس ابن زياد] اعلام كردند: نماز را به جماعت بخوانيد! مردم در مسجد اعظم [كوفه‏] گرد آمدند، ابن زياد بالاى منبر رفت و گفت:

حمد، مخصوص خدايى است كه حقّ و اهلش را پيروز كرد، و امير مؤمنين يزيد بن معاويه و حزبش را نصرت نمود و كذّاب بن كذّاب [يعنى‏] حسين بن على و شيعيانش را كشته است!

هنوز گفتار ابن زياد تمام نشده بود كه عبد الله بن عفيف أزدى غامدي- كه از شيعيان على كرّم الله وجهه به حساب مى‏ آمد و از مسجد اعظم جدا نمى‏ شد و تا شب در آن نماز مى‏ خواند- با شنيدن سخن ابن زياد به ناگاه از جاى خود برخاست و گفت:

هان! كه دروغگوى، فرزند دروغگو، تو و پدرت و آنكه تو و پدرت را به ولايت گماشت هستيد، آى پسر مرجانه! آيا [از سويى‏] فرزندان پيامبران را مى‏ كشيد و [از سوى ديگر] گفتار صدّيقين را بر زبان مى‏ رانيد؟!

ابن زياد گفت: او را نزد من بياوريد!

[در اين هنگام‏] مأمورين آماده باش [عبد الله بن عفيف‏] را دستگير كردند ولى او در حالى كه مأمورين او را مى ‏بردند، شعار أزديان را سر داد. يا مبرور! [آى نيكو رفتار]،

ناگاه جوانان قبيله أزد آمدند و او را [از چنگ مأمورين ابن زياد] رها ساختند و به خانه‏ اش بردند.

ولى [پس از مدتى ابن زياد عدّه‏ اى‏] را سراغش فرستاد و او را دستگير كرده و به قتل رسانيد، و فرمان داد عبد الله را در شوره‏زار كوفه به دار آويختند.

(نخستين گزارش مستند از نهضت عاشورا / ترجمه وقعة الطف، ص: 198)