برای انسان متدین  چیزی بالاتر از الهی زیستن نیست .

آن گاه که حیات انسان خدایی شد ، آن چه را می بیند زیباست .

برگ عیش خود را در رضایت خداوندگار جستجو می کند  و بس.

خوب زندگی کردن را نه در راحتی تن و صدر نشینی و زنده مرفه می بیند ،

بلکه حق زندگی را فقط در رضایت حق ، بی پیرایگی و صاف و آیینه وار

زیستن می داند . او صرفا در ادای مسئولیتی که معبودش بر عهده اش

نهاده است می کوشد . وقتی آب حیات از جویبار حسن نوشید ،

همه آن جه برای اهل دنیا پر اهمیت و زیباست ، در چشم و دل او فقط

وسیله ای است که رسیدن به هدف را آسانتر می کند و بس .

منطقش این است که :

من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق

چار تکبیر زدم یکسره بر هر چه که هست

طلبه برای به دست آوردن موقعیت های مناسب ،مناصب فردا ،

رفاه و تن آسایی ، هرگز از طلبگی خود مایه نمی گذارد .

تشنه خدمت است و شیفتگان قدرت را به دنیای خویش وا می گذارد .

اصولا طبیعت کار روحانی این است که برای  شکم و غذا و تامین زندگی

تلاش نمی کند ؛ نه این که او شکم ندارد، خانه نمی خواهد و…

فرق روحانی و کاسب این است که وقتی به کاسبی بگویید چرا این شغل

را انتخاب کردید می گوید چون در آمدش بیشتر است .

اما طلبه نمی گوید من فلان درس را رفته ام چون در آمدش بیشتر است …

اگر کسی بفهمد که یک روحانی فلان درس ، فلان سفر ، فلان کار یا

حتی سلام و علیکی را برای پول انجام می دهد از ملامت او دریغ نمی کند .

اگر منطق و فکر طلبه ای فرغت از دنیا و تلاش برای رضایت خداوند باشد ،

خداوند نیز از دریچه غیب ، خورشیئد سعادت را از مشرق زندگی اش

طلوع می کند.

درست و راست کناد این مثل خدای وُرا

اگر به ببست یکی در ، هزار بگشاید

( کوله پشتی طلبگی ، قنبر علی تیموری ، ص 96 )