ابو هاشم جعفرى (ره ) كه از دوستان و فقهاء و اصحاب امام هادى و امام حسن عسكرى (ع )

بود، مى گويد: در محضر امام حسن عسكرى (ع ) بودم ،فرمود، يكى از گناه نابخشودنى اين

است كه شخصى (بر اثر غرور و كوچك شمردن گناه ) بگويد:

ليتنى لا اواخذ الا بهذا: “اى كاش براى گناهى جز اين يك گناه ، باز خواست الهى نشوم".

با خود گفتم :  "براستى ، معنى اين سخن ، بسيار دقيق و ظريف است ، و سزاوار است كه

هر انسانى ، مراقب خود باشد و در مورد هر چيزى دقت كند” كه گاهى انسان حرفى مى زند

و خيال مى كند حرف خوبى زده ، غافل از آنكه ، همان حرف ، گناه نابخشودنى است .

ناگاه امام حسن عسكرى (ع ) به من رو كرد و فرمود:"درست فكر مى كنى اى ابو هاشم ،

كه بايد توجه دقيق داشت ، بدان كه شرك (ريا) در ميان مردم ، ناپيداتر از راه رفتن

مورچه روى سنگ در شب تاريك ، و راه رفتن مورچه بر صفحه سياه است".

(اعلام الورى ، ص 355 و 356)