حجة الاسلام والمسلمین قدس از شاگردان آقا می گوید :

یک روز از روزهای درسی کمی زودتر به خانه آیت الله عظمی

بهجت رفتم - زیرا ایشان گاهی از اوقات وقتی شاگردان به

درس وارد می شدند هر چند یک نفر هم بود به اتاق درس

می آمد و تا هنگام آمدن دیگران احیاناً جریان و یا حدیث و یا

نکته اخلاقی را گوشزد می کردند - بنده نیز به طمع مطالب

یاد شده قدری زودتر رفتم خوشبختانه آقا که صدای ” یاالله ”

حقیر را شنید زودتر تشریف آورد . بعد از احوالپرسی فرمود :

در نجف یکی از آقازاده های ایرانی که از اهل همدان و بسیار

جوان زیبا و شیک پوش بود و از هر جهت به جمال و خوش

اندامی شهرت داشت ، به بیماری سختی گرفتار و از دو پا

فلج شد به گونه ای که با عصا بیرون می آمد . من سعی

داشتم که با از روبرو نشوم .، زیرا فکر می کردم که با وصف

حالی که او داشت ، از دیدن من خجالت می کشد . لذا

نمی خواستم غمی بر غمش بیفزایم .یک روز از کوچه بیرون

آمدم و دیدم او سرکوچه ایستاده است و نا خواسته با او روبرو

شدم و با عجله و بدون تامل گفتم : حال شما چطور است ؟

تا این حرف از دهانم بیرون آمد ناراحت شدم و با خود گفتم که

چه حرف نا سنجیده ای ، مگر حال او را نمی بینی ! چه نیازی

بود از او بپرسی ؟ به هر حال خیلی از خودم بدم آمد ولی برخلاف

انتظار من ، وقتی وی دهان باز کرد مثل این که آب یخ روی آتش

ناراحتی دورنم ریخت ، چنان اظهار حمد و ستایش کرد و چنان با

نشاط و روحیه ابراز سرور کرد که گویا از هر جهت غرق در نعمت

است من با شنیدن صحبت های او آرام گرفتم و ناراحتی ام برطرف

گردید .

منبع : نشریه فرهنگی عرشیان ، شماره 3