بوی خدا می دهد خون گلوی حسین

به ما شفا می دهد تربت کوی حسین

با نگهی جان کند فدای جانان خویش

هر که چو عباس شد عاشق روی حسین

ز دور چرخ نگون گشت افق لاله گون

چون که بشد غرق خون روی نکوی حسین

جمله شمیم جهان به هر زمان و مکان

گشته معطر همی به عطر و بوی حسین

کوثر اعطای حق چون به پیمبر رسید

شرف به عالم گرفت ز آب جوی حسین

اگر به عمری خطا نموده ام در خفا

مرا ببخش ای خدا به آبروی حسین

ز شاه محزون اگر، عطا طلب می کنی

دست گدایی بکن دراز سوی حسین

حسین دانشجو(محزون یزدی)