خون گلوی حسین

23 مهر 1391 توسط مرادی

بوی خدا می دهد خون گلوی حسین

به ما شفا می دهد تربت کوی حسین

با نگهی جان کند فدای جانان خویش

هر که چو عباس شد عاشق روی حسین

ز دور چرخ نگون گشت افق لاله گون

چون که بشد غرق خون روی نکوی حسین

جمله شمیم جهان به هر زمان و مکان

گشته معطر همی به عطر و بوی حسین

کوثر اعطای حق چون به پیمبر رسید

شرف به عالم گرفت ز آب جوی حسین

اگر به عمری خطا نموده ام در خفا

مرا ببخش ای خدا به آبروی حسین

ز شاه محزون اگر، عطا طلب می کنی

دست گدایی بکن دراز سوی حسین

حسین دانشجو(محزون یزدی)

 

مطلب قبلی
مطلب بعدی
 1 نظر

موضوعات: اشعار لینک ثابت

نظر از: رحیمی [عضو] 

چه اضطرابی دامن زمین را فرا می گیرد، آن گاه که دلش مزار امامی می شود. گویی در آن هنگام، دست و پایش می لرزد! زمین از اینکه باید گوهری را در میان بگیرد، بسیار ناخشنود است. اکنون زمین چه شرمسار است که تنها بیست و پنج بهار، او را مهمان خوانش دیده بود؛ او که جواد بود و جود، قطره ای از پیشانی بلندش؛ تقی بود و پرهیزکاری، سطری از صحیفه وجودش.
شهادت حضرت جواد الائمه را به ساحت حضرت بقیه الله و همه شیعیان تسلیت می گوییم.

1391/07/25 @ 06:47


فرم در حال بارگذاری ...