همچنین نقل شده است : مردی بود که تمام عمر خود را در معصیت

به سر برده بود . در مدت زندگی اش هرگز خیری از او صادر نشده

و اصلا از هیچ معصیتی اندیشه نمی کرد .

صلحای شهر و اتقیای روزگارش از او دوری می جستند

و از وی نفرت داشتند .

ناگاه ! موکل قضا دست بر دامان عمرش دراز کرد ،ملک الموت

آهنگ قبض روحش نمود . چون یقین به مرگ کرد و یافت

که وقت رحلتش رسیده ، به جراید اعمال خود نظر کرد

و آن را از اعمال صالحه خالی دید و خظی که رقم رجایی

داشته باشد ندید و به جویبار عمل خود نگریست ،

شاخی که دست امید بر آن زند ، نیافت .

عاجزانه آهی از دل بی قرار برکشید و گفت :

یا من له الدنیا و الاخرة ! ارحم لمن لیس له الدنیا و الاخرة  ؛

یعنی : «ای آن که دنیا و آخرت از توست ! رحم کن بر حال

کسی که نه دنیا دارد نه آخرت .»این را گفت و جان داد .

اهل شهر بر فوت او شاد شدند و وی را در مزبله ای انداختند

و رویش خس و خاشاک ریختند و آن موضع را از خاک پر کردند .

شب ، یکی از بزرگان خواب دید که : « فلانی در گذشت و

او را در مزبله انداختند . برخیز و او را از آن جا بردار و غسل

بده و کن کن و بر وی نماز بخوان و او را در مقبره صلحا

و اتقیا دفن کن .»

گفت : « خداوندا ! او بد عمل بود و در میان خلق به بدکاری

و بد نامی مشهور بود . چه چیز به درگاه کبریا آورد که

مستحق کرامت و بخشش گردید ؟»

خطاب آمد : « چون به حال نزع رسید ، در جراید اعمال

خود نظر کرد و به جز خطا و معاصی چیزی ندید ؛

بنابراین مفلس وار به درگاه ما نالید و عاجزانه دست

دامن فضل ما زد . پس به بیچارگی و عجز او رحمت

کردیم و گناهان وی را از نظر پوشاندیم و از عذاب

الیمش نجات دادیم و به نعیم مقیمش رساندیم .»

ای یک دله  صد دله ! دل یک دله کن

مِهر دگران را از دل خود یله کن

یک صبح به اخلاص بیا بر در ما

برناید اگر کام تو از ما گله کن

(معراج السعاده ، ملا احمد نراقی ، ص 686 )

شب قدر است ما هم گنه کار و  خطا کاریم

الهی ! یا من له الدنیا و الاخرة ! ارحم لمن لیس له الدنیا و الاخرة

الهی ! رحمت خود را شامل حال ما هم بگردان