کشتی بزرگی در میان اقیانوس دچار طوفان شد.باد بسیار شدید

موجب به تلاطم در آمدن کشتی و ترس مسافران شده بود. خانواده ی

ناخدا نیز در این کشتی پدر را همراهی می کردند .دختر ناخدا روی

تختخوابی خوابیده بود ، اما تکان های متمادی و سر و صدای مسافران

خواب را از چشمان او ربود و او را بیدار کرد . دخترک نزد مادر خود آمد و

پرسید که چه اتفاقی افتاده است؟مادر با ترس و ناله و صدای لرزان موضوع

را برای دخترک خود توضیح دادکه کشتی دچار طوفان شده است و احتمال

غرق شدن و کشته شدن مسافران وجود دارد. دخترک از مادرش پرسید :

آیا بابا پشت سکان است ؟ مادر جواب داد :آری پدرت پشت سکان است ؟

دخترک از مادرش خداحافظی کرد و به سمت رختخواب رفت روی رختخوابش

آرام گرفت و به خواب عمیقی فرو رفت.

***

فرزندان ما در وجود پاک خود ، پایانی را می شناسند و به آن اعتقاد قلبی

دارند و سکان زندگی خود را به او سپرده اند و مطمئن هستندکه تمام

هست و نیست آنان به دست خداست . ( پیروان دین حضرت مسیح ،

خدا را پدر حضرت مسیح می دانند ) باید اطمینان داشته باشیم که

فرزندان ما از ما دیندار ترند و توکل آن ها بیشتر از ماست . آن چه

موجب می شود ایمان و اعتقاد آن ها به وجود خداوند کم می شود

و خداجویی در بچه ها کم رنگ جلوه کند ، تربیت غلط من و شمای

والدین است . ترس های دوران کودکی از جهنم ؛ واداشتن های اجیاری

و تهدیدی در مسادل دینی به رخ کشیدن عذاب های خداوند ، به جای

رحمت ها و عنایت های او ، اصرار زیاد در اجرای فرامین مذهبی، کتک ها

، تهدید ها ، داد و قال ها ، پرخاشگری ها ، خشونت ها ، مسخره کردن ها

و… موجب فرار فرزندانمان از عبادت های خود انگیخته می شود و توکل

آنان را نسبت به باری تعالی کم رنگ می کند . ایمان و توکل فرزندان به

مقدار زیادی به قدرت ایمان ما والدین بستگی دارد . ما یک وظیفه داریم

و آن این است که فطرت خداجوی بچه ها را دستکاری نکنیم ، انگلک نکنیم .

ما باید خود یک الگوی سالم و باایمان و پرتوکل برای فرزندانمان باشیم ،

باید زمینه هایی را فراهم آوریم تا تربیت دینی ، با توجه به فطرت خداجوی

آه ها شکل بگیرد . اگر ما والدین الگوی مناسبی در مسائل دینی باشیم ،

جای نگرانی نیست زیرا

« ما با رفتار و کردارمان تربیت می کنیم نه با گفتارمان »

( تربیت دل پذیر ، دل تربیت پذیر ، محمد حسن رادمنش و افسر خلیلی ، ص 29 )