می خواست برگرده جبهه. بهش گفتم: پسرم!

تو به اندازه ی سنّت خدمت کردی.بذار اونایی برن جبهه که نرفته اند.

چیزی نگفت و ساکت یه گوشه نشست . . .

وقت نماز که شد، جانمازم رو انداختم که نماز بخونم؛

دیدم اومد و جانمازم رو جمع کرد!

خواستم بهش اعتراض کنم که گفت: این همه بی نماز هست!

اجازه بدید کمی هم بی نمازا نماز بخونند!!

دیگه حرفی واسه گفتن نداشتم.

خیلی زیبا، بجا و سنجیده جواب حرفِ بی منطق من رو داد . . .