كِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ إِلَیْكَ مُبَارَكٌ لِّیَدَّبَّرُواْ آیَاتِهِ وَلِیَتَذَكَّرَ أُوْلُواْ الْأَلْبَابِ‏

( سوره ص ، آیه 29)

(این) كتاب مباركى است كه به سوى تو فرو فرستادیم

تا در آیات آن تدبّر كنند و خردمندان پند گیرند.

تدّبر در قرآن‏ از اهمیت بالایی برخوردار است زیرا :

* كسى كه در آیات قرآن تدبّر نكند سزاوار تحقیر الهى است.

«أفلا یتدبّرون القرآن ام على قلوب اقفالها»

* عالم ربانى كسى است كه سروكارش با تحصیل و تدریس قرآن

باشد. «… كونوا ربانیین بما كنتم تعلمون الكتاب و بما كنتم تدرسون»

* كتاب آسمانى را باید با جدّیت گرفت. «خذ الكتاب بقوّة»

* كسانى كه قرآن را مهجور كردند، در قیامت مورد شكایت پیامبر

اكرم صلى الله علیه وآله قرار مى‏ گیرند. «و قال الرسول یا ربّ ان

قومى اتخذوا هذا القرآن مهجورا»

* امام سجّاد علیه السلام فرمود: اگر قرآن داشته باشم و تنها باشم

احساس غربت نمى‏ كنم. «لو مات من بین المشرق و المغرب لما

استوحشت بعد ان یكون القرآن معى»

* حضرت على علیه السلام فرمود: قرآن دریایى است كه هیچ كس

به قعر آن نمى‏رسد. «بحراً لا یدرك قعره»

* امام خمینى قدس سره به شدّت تأسّف مى ‏خورد كه چرا تمام عمر

خود را صرف تدّبر در قرآن نكرده است، همان گونه كه مرحوم ملاّصدرا در

تفسیر سوره‏ ى واقعه این تأسّف را دارد.

(دقایقی با قرآن ،محسن قرائتی ،ص 181)