امر به معروف و نهى از منكر علاوه بر ايمان و علم و قدرت و شيوه، نياز به يك سوز و گداز و تعصب و غيرت دينى خاصّى دارد.

در حديثى مى‏ خوانيم امام سجاد عليه السلام فرمود كه حضرت موسى از خداوند پرسيد: چه كسانى را در سايه عرش خود مى‏ پذيرى؟

خطاب آمد: افراد دست و دل پاكى هستند كه هرگاه ديدند حرام هاى الهى به صورت حلال در آمد، همچون ببر زخم خورده غضب مى‏ كنند. 

خاطره‏

همين كه سلمان رشدى مزدور در كتابش به پيامبر اكرم صلى الله عليه و اله اهانت نمود، امام خمينى رحمة الله عليه، فتواى قتل او را صادر كرد.

گروهى از سياستمداران و حقوقدانان بين المللى به امام گفتند: اين فتوا با قوانين بين المللى سازگار نيست.

امام با عصبانيت فرمود: به درك! آبروى پيامبر عزيز را برده است و بايد كشته شود. حتى اگر عابد دهر شود، فايده ندارد و توبه او پذيرفته نيست.

بار ديگر فرمود: اى كاش جوان بودم و به انگلستان مى ‏رفتم تا خودم او را هلاك كنم. اين است غيرت دينى.

آرى! امر و نهى نياز به قلبى پرسوز و تصميم و اراده ‏اى جدى دارد.

قرآن‏ مى ‏فرمايد: انَّ ذلِكَ مِنْ عَزْمِ اْلُامُور

حتى اگر سخن ما مؤثر واقع نشد، همين امر و نهى وسيله نجات ما خواهد شد.

قرآن مى ‏فرمايد: زمانى كه قهر خدا آمد، ما ناهيان از منكر را نجات داديم. و انْجَيْنَا الَّذينَ يَنْهَوْنَ عَنِ السُّوءِ وَ اخَذْنَا الَّذينَ ظَلَمُوا

به هر حال، اگر انسان اهل درد و سوز باشد، امر به معروف و نهى از منكر مى ‏كند.

منبع : امر به معروف و نهى از منكر، محسن قرائتی ، ص: 137