اولین گناه : فراموشی گناهان 

فراموشی مشکل بزرگ آدمیزاد است و این فراموشی خطر آفرین گناه ، یکی از مصادیق آن می باشد . اگر از یاد ببریم که چقدر در پیشگاه الهی گناهکاریم نیازی به توبه نمی بینیم تا به درگاهش ناله و انابه کنیم . همین خود ، سبب آمدن گناه روی گناهان می شود .

اولین خطا : صغیره فرض کرددن گناه 

هیچ گناهی را نمی توان صغیره نامید که تمامی گناهان در پیشگاه خداوند شدید و سخت هستند . نباید به کوچکی گناه نگریست بلکه باید در این تامل نمود که چه کسی را نافرمانی نموده ایم .

اولین غفلت نابخشودنی : خود  را منزه از برخی گناهان دانستن

اگر خداوند یک لحظه ما را به خودمان واگذارد معلوم نیست از کجا سر درآوریم ! هیچ گناهی نیست که بتوان نسبت به آن احساس امنیت کرد . اگر لطف و دستگیری خداوند عالم نباشد هر انسانی در هر مقامی ممکن است به هر گناهی آلوده شود .

برگرفته از  کتاب «شب های بی قراری» نوشته دکتر سید محمد بنی هاشمی ، ص 16و17

برای اولین بار فایل  کتاب «شب های بی قراری» نوشته دکتر سید محمد بنی هاشمی  را باز کردم چشمم به این تیتر افتاد :«چهار گروه حتی شب قدر هم بخشوده نمی شوند »مطالب را خواندم  در صفحه 66 توضیح داده بود که طبق روایتی به نقل از بحارالانوار 4 گروه هستند که دعایشان حتی در شب قدر هم مستجاب و بخشیده نمی شود :

1- شرابخوار

2- قاطع رحم

 3- عاق والدین

 4-  کسانی که از دیگران کینه به دل دارند . 

همیشه سعی می کنیم از سه گروه اول باشیم ولی خیلی از ما از مورد آخر غافل می شویم و به راحتی کینه افراد را در دل خود پرورش می دهیم و همیشه برای آن خود را به خوبی توجیه می کنیم که این خود یکی از وسوسه های شیطانی است که نرم نرم در وجود ما اثر می گذارد و روح ما را کدر کرده و مانع استجابت دعا می شود .

ان شاالله از این چهار گروه نباشیم .

أمير المؤمنين أهل خانه خود را كه دوازده مرد بودند جمع كرد و عده ‏اى هم از شيعيان آن بزرگوار حاضر بودند، على عليه السّلام حمد و ثناى خداى را بجاى آورد و فرمود: خداى رؤف دوست دارد كه سنّت پيغمبر خود حضرت يعقوب را درباره من عملى كند زيرا كه يعقوب عليه السّلام فرزندان خود را كه دوازده مرد بودند جمع كرد و فرمود: من دوست دارم كه يوسف را وصىّ خود قرار دهم پس شما حرف او را گوش كنيد و امر او را اطاعت نمائيد!. من نيز حسن و حسين را وصى خود مي گردانم پس شما حرف آنان را گوش دهيد و امر آنان را اطاعت كنيد!.
عبد اللّه يا عبيد اللّه متوجه أمير المؤمنين شد و گفت: محمّد بن حنفيه وصىّ شما نيست؟ على عليه السّلام فرمود: آيا در موقع زنده بودن من جرئت مي كنى (و با وصيّت من مخالفت مي نمائى؟) گويا: من مى‏ بينم كه تو در خيمه او درحالى ‏كه ذبح شده باشى يافت خواهى شد.
على بن أبي طالب عليه السّلام امام حسن را وصىّ خود نمود، اسم أعظم خدا و نور و حكمت و آنچه كه از پيغمبران به ارث باقى مانده بود به حضرت امام حسن تسليم كرد، به امام حسن فرمود: موقعى كه من مردم مرا غسل مي دهى و كفن مي كنى و حنوط نموده داخل قبر مي نمائى! همين‏كه خشت لحد مرا چيدى اولين خشت را برمى ‏دارى و مرا مي طلبى ولى مرا نخواهى يافت.
شهادت على بن أبي طالب عليه السّلام در شب جمعه (21) ماه رمضان بوده و عمر آن حضرت (65) سال بوده كه (35) سال آن را با حضرت محمّد بن‏ عبد اللّه صلى اللّه عليه و آله به سر برد، و (30) سال ديگر را بعد از آن بزرگوار، على عليه السّلام در پشت كوفه در غرى (نجف اشرف) دفن گرديد.
روايت كرده ‏اند كه أمير المؤمنين عليه السّلام به امام حسن عليه السّلام دستور داد كه آن حضرت با برادرش امام حسين عليهما السّلام جلو تابوت را بلند كنند و در آن موضعى كه تابوت توقف كرد گودالى كنده شود زيرا كه آنان قبرى را پيدا مي نمايند كه آن را حضرت نوح عليه السّلام براى أمير المؤمنين كنده است، پس آن دو بزرگوار على عليه السّلام را در آن قبر دفن كردند.

منبع: ترجمه إثبات الوصية، على بن حسين‏ مسعودى ،ص:281

در شب شهادت امام علی علیه السلام:

روايت شده كه امّ كلثوم گريه مي كرد، على عليه السّلام به امّ كلثوم فرمود:

براى چه گريه مي كنى؟، اگر آنچه را كه من مى ‏بينم تو هم مي ديدى گريه نمي كردى،

زيرا كه ملائكه هفت آسمان پشت سر يكديگر ايستاده ‏اند، كليه انبيائى كه قبل از حضرت

محمّد صلى اللّه عليه و آله بودند در عقب ملائكه ايستاده ‏اند، اين پيغمبر خدا صلى اللّه

عليه و آله است كه دست مرا گرفته و به من مي فرمايد: يا على بيا، زيرا آن نعمتهائى  

كه تو در پيش دارى بهتر است از اين دنيائى كه تو در آن هستى.

منبع: ترجمه إثبات الوصية، على بن حسين‏ مسعودى ،ص: 279

اين خبر به حدّ تواتر رسيده است كه على- عليه السّلام- قبل از شهادتش، آن را اعلام نموده

بود و مى ‏فرمود:

«من شهيد مى ‏شوم و محاسنم از خون سرم رنگين مى‏ شود و شقى ‏ترين مردم، مرا به

شهادت مى‏ رساند!».

و از فرمايش ايشان است كه:

ماه رمضان براى شما مى‏ آيد و در آن آسياب سلطان مى ‏گردد. بدانيد كه شما در آن سال

در يك صف، حج مى‏ كنيد و نشانه ‏اش اين است كه من ميان شما نيستم.

در ماه رمضان همان سالى كه شهيد شد، شبى را در خانه امام حسن و شبى را در خانه

امام حسين و شبى را در خانه عبد اللَّه بن جعفر، شوهر دخترش زينب، افطار مى ‏نمود.

و بيشتر از سه لقمه غذا نمى ‏خورد. وقتى علتش را سؤال كردند فرمود:

«مى ‏خواهم گرسنه شهيد شوم».

در آن شبى كه ضربت خورد، به سوى مسجد روانه شد. مرغابي ها جلو حضرت‏ صيحه

مى ‏زدند. وقتى كه مردم آنها را دور مى‏ كردند، حضرت فرمود: «با آنها كارى نداشته

باشيد؛ چون آنها نوحه مى ‏كنند»

منبع:جلوه‏ هاى اعجاز معصومين عليهم السلام،سعيد بن هبة اللهقطب الدين راوندى، ‏ص: 167

روايت شده كه على عليه السّلام به ياران خود فرمود:

سؤال و پرسشهاى خود را به من عرضه كنيد، از چيزهائى كه از آن حضرت پرسيده شد

از صيحه و صداى حيوانات از قبيل: جانوران بيابانى. پرندگان و جنبندگان بود؟

فرمود: دراج (يك نوع مرغى است) مي گويد: خدا بر عرش مستولى شد.

خروس مي گويد: اى مردم غافل خدا را ياد كنيد.

الاغ افراد عشار را لعنت ميكند و در صورت شياطين صيحه ميزند.

قورباغه مي گويد: خدا در هر مكان پاك و منزّه است، خدا پاك و منزّه است

در وسط درياها، خدا بهر زبانى پاك و پاكيزه است.

قنبره «1» مي گويد: خدايا آن مردمى كه بغض آل محمّد صلى اللّه عليه

و آله را دارند لعنت كن.

اسب مي گويد: سبّوح قدّوس ربّ الملائكة و الروح:

و رشان «2» ميگويد: آل محمّد صلى اللّه عليه و آله بهترين مردمند.

قمرى ميگويد: خدا دوستداران آل محمّد را خبر دهد.

……………………..

(1) قنبره: يك نوع گنجشكى است كه بالاى سرش پر زائد دارد- المنجد.

(2) ورشان: كبوتر صحرائى- المنجد.

منبع: ترجمه إثبات الوصية، على بن حسين‏ مسعودى، ص: 278