1- اسماعيل بن محمّد گويد: جلو راه حضرت ابو محمد عليه السّلام نشستم و هنگامى كه از راه عبور كردند، شكايت خود را خدمتش عرضه داشتم و از وى مقدارى درهم طلبيدم عرض كردم و سوگند ياد نمودم كه نزد من درهمى وجود ندارد كه براى خود غذائى تهيه كنم، فرمودند: به خداوند سوگند ياد مي كنى و حال اين كه دويست دينار در زير زمين دفن كرده‏اى؟!.

ليكن من براى دروغى كه بر زبان جارى كردى تو را مؤاخذه نخواهم كرد، و حضرت به غلام خود دستور داد هر چه داريد به وى عطا كنيد، غلام آن حضرت مقدار صد دينار به من دادند، پس از اين فرمود: آن دينارهایى را كه اكنون در زير خاك پنهان كرده‏اى از دست خواهى داد و در روز احتياج هم به آن‏ها دسترسى پيدا نخواهى كرد.

اين مرد گويد: حضرت اين سخن را براستى فرمود، من پول هایى را كه حضرت به من مرحمت فرمود خرج كردم، بعد از اين بسيار مضطر شدم و احتياج به آن پول هاى ذخيره شده پيدا كردم، هنگامى كه رفتم آن دينارها را از زير خاك بيرون كنم آنها را نيافتم، معلوم شد يكى از فرزندان من دينارها را از زير خاك بيرون كرده و فرار نموده است.

 2- علي بن  زيد بن علي بن الحسين عليهم السّلام گويد: من اسبى داشتم كه بسيار خوشم مى‏ آمد و همواره در مجالس و محافل از خصوصيات وى گفتگو مي كردم، يكى از روزها خدمت ابو محمّد رسيدم فرمود: اسبت در كجا است؟ عرض كردم: اكنون در خانه شما است، فرمود: اگر مي توانى او را تا شب نرسيده عوض كن! و تأخير نينداز.

راوى گويد: در اين هنگام شخصى داخل شد و كلام ما با امام عليه السّلام قطع شد، من در حالى كه در فكر فرو رفته بودم از جاى خود حركت كردم و به منزلم رفتم و جريان را با برادرم در ميان گذاشتم، برادرم گفت: من در اين باره نمي توانم چيزى بگويم، من هم دلم نيامد كه اسبم را بفروشم و يا عوض كنم زيرا دوست نداشتم او را در دست ديگرى به بينم.

هنگامى كه شب رسيد و از قرائت نماز فارغ شديم، نگهبان اسب آمد و گفت: اى مولاى من اسب تو مرده است، من از اين قضيه بسيار اندوهگين شدم و يقين كردم كه حضرت ابو محمّد مقصودش همين جريان بوده است، پس از اين واقعه خدمت آن جناب رسيدم و با خود مي گفتم: اى كاش حضرت اسبى به من مي داد، هنگامى كه نشستم فرمود: آرى ما مركبى را به جاى آن مركب بشما خواهيم داد، امام عليه السّلام به غلامش دستور داد استر مرا به او بدهيد، پس از اين فرمود: اين از اسب بهتر است زيرا كه هم تند راه مي رود و هم عمرش زياد است.

3- ابو هاشم گويد: به ابو محمد عليه السّلام از تنگى زندان و سنگينى آهن شكايت كردم، حضرت براى من نوشت امروز نماز ظهر را در منزلت خواهى خواند، هنگام ظهر كه فرا رسيد مرا از زندان رها كردند و همان طور كه فرموده بود در منزل خود نماز خواندم.

و نيز گفته است كه دنيا بر من تنگ گرفت و خواستم به وسيله نامه از آن حضرت مقدارى دينار بگيرم و ليكن حيا مانع شد كه عرض حاجت كنم، هنگامى كه وارد منزلم شدم صد دينار برايم فرستاد، و برايم نوشت هر گاه احتياج پيدا كردى شرم و حيا را از خود دور كن و احتياجات خود را اظهار نما تا از سختى معيشت رهائى پيدا كنى.

4- ابو هاشم گويد: بر حضرت ابو محمّد داخل شدم و قصد داشتم از آن جناب نگينى بگيرم تا زرگر براى من انگشترى بسازد و به او تبرك بجويم، هنگامى كه خدمت حضرت رسيدم و نشستم از موضوع نگين و انگشتر فراموش كردم، پس از اينكه اراده كردم از خدمتش خارج شوم انگشترى بطرف من انداختند، و فرمودند: تو مي خواستى از ما يك نگين ساده بگيرى و بعد برايت انگشتر بسازند، اينك اين خاتم را بگيريد و از زحمت ساختن انگشتر راحت گرديد، راوى گويد: من تعجب كردم و گفتم: اى سرور من تو ولى خداوند و امام من هستى كه به اطاعت و فرمانبردارى از تو متدين شده‏ام، حضرت فرمود: خداوند تو را رحمت كند.

(زندگانى چهارده معصوم عليهم السلام، نوشته عزیز الله عطاردی )

در جلسه ای که برای آموزش سرگروه های حلقه های صالحین برگزار شده بود سخنران این جلسه ،آقای حیدری چهار خوش را لازمه کار یک مربی حلقه معرفی کردندکه عبارت است از:

1-خوش پوش ، یعنی یک مربی از لحاظ ظاهری باید خوش پوش باشد تا مخاطب جذب شود.

2-خوش رو ، از ضروریات کار هر مربی و هر مبلغی خوش رویی است.

3-خوش بو ، یک مربی از لحاظ نظافت باید در سطح عالی باشد.

4- خوش گو ، سخن زیبا گفتن و زیبا سخن گفتن نیز از راه های جدب مخاطب است .

فاطمه امشب به سامرّا عزا برپا کند

دیده را یاد امام عسکری دریا کند

ای خوش آن چشمی که امشب با امام عصر خود

 خون دل، جاری به رخ در مرگ آن مولا کند

***

هشدار که ماتم عظیم است امروز

 دلها همه با غصه ندیم است امروز

بر صاحب عصر تسلیت باید داد

کان درّ گرانمایه یتیم است امروز

شهادت امام حسن عسکری علیه السلام را به امام عصر (عج) و تمامی شیعیان تسلیت عرض می کنیم.

پس از این که «عنوان بصری »خواسته خود را که طلب علم بود ، بیان کرد امام صادق علیه السلام  فرمودند: اى ابوعبدالله علم به خواندن و فراگرفتن نیست ، بلکه نورى است که مى‏ تابد در قلب هر کس که خداوند بخواهد او را هدایت نماید. پس اگر علم خواهى از خودت در مرحله اول عبودیت را بخواه و علم را به عمل کردن به آن طلب کن و از خداوند طلب فهم کن تا خداوند به تو بفماند.

سرکار خانم قیاسی در مورد این بخش حدیث توضیح دادند که : طبق فرمایش امام علیه السلام علم باعث روشنی قلب می شود و خداوند هر کس را بخواهد هدایت کند ،  زمینه آموختن علم را برای او فراهم می کند و مهم تر این است که علم فقط به خواندن و آموختن نیست و عمل کردن و طلب فهم از آن برتر است پس همواره از خدا طلب فهم کنید تا علومی که به دست می آورید همانند نوری قلب شما را روشن کند. دیگر این که مرحله اول طبق فرمایش امام علیه السلام بندگی خداست و هر کس بندگی خدا را کند خداوند علوم را به او می فهماند.

پس قابل توجه طلاب :  خداوند راه هدایت را برای شما محیا کرده است و این نور به سمت شما می آید ، پس بندگی خدا را کنید و با عمل صالح تقوای خود را بالا ببرید که بالا رفتن تقوا همراه با عمل صالح محقق می شود.

«عنوان بصری » بعد از دعاکردن و توسل به پیامبر صلی الله و علیه و آله سرانجام به خدمت امام صادق علیه السلام می رسد . او خود چنین تعریف می کند:

داخل شدم و بر آن حضرت سلام کردم حضرت پاسخ دادند و فرمودند: بنشین خداوند تورا بیامرزد. نشستم .حضرت سر بزیر افکندند و پس از مدتى سر را بلند کردند و فرمودند: کینه ات چیست ؟گفتم :ابوعبدالله حضرت فرمودند: خداوند به تو توفیق دهد و کنیه‏ ات را ثابت بدارد خواسته ات چیست اى ابوعبدالله؟ عنوان مى‏ گوید با خودم گفتم اگر ثمره دیدار با امام فقط همین دعا باشد مرا کافى است. گفتم: من از خداوند خواستم قلب شما را به من مهربان گرداند و از علوم شما مرا روزى فرماید و امیدوارم که خواسته‏ ام عملى شود.

سرکار خانم قیاسی اشاره داشتند که: در اینجا امام علیه السلام سه دعا در حق عنوان کردند ابتدا فرمودند: خداتو را بیامرزد؛سپس فرمودند:خدا به تو توفیق دهد و پس از پرسش از کنیه ، امام فرمودند: خدا کنیه ات را ثابت بدارد.

خوشحالی «عنوان » از این دعا ها نشان دهنده عمق توجه او بوده است و این که شناخت دقیقی نسبت به  ایشان داشته است.پس در ملاقات با بزرگان باید کاملاً متوجه باشیم و بدانیم دعای ایشان در حق ما بسیار تأثیر گذار است و در ادامه  «عنوان» منتظر کلام امام علیه السلام می ماند و پس از سئوال ایشان ، با رعایت احترام و پرهیز از زیاده گویی درخواست خود را بیان می کند. پس قابل توجه همگان  ؛درخواست کردن از بزرگان باید به صورت مؤدبانه و بدون زیاده گویی باشد.

1-دروغ

دروغ یکی از حربه های اصلی شیطان است و برای این که بدانیم زندگی ما رحمانی است یا شیطانی ،باید ببینیم چقدر دروغ می گوییم. وجود انسان دروغگو فرودگاهی برای شیاطین است.

2-غضب

غضب آتش باری شیطان است یعنی همانند منجنیق آتش را در باغ های وجودی انسان می اندازد و کسی که خود را درمعرض غضب قرار دهد گویی خود را در معرض تیرباران شیطان قرار داده است.

3-بد اخلاقی و تند گویی ها.

انسان بداخلاق مهاری به گردنش آویخته شده  که سر رشته آن در دست شیطان است و او را به خود به سمت جهنم می برد و انسان خوش اخلاق مهاری بر گردن دارد که در دست فرشته ای است و او را با خود به سمت بهشت می برد.

پس با دوری از این رذایل اخلاقی وارد حزب شیطان نشویم و در صورت ورود باید خود را نجات دهیم و از این ولایت شیطانی خارج  شویم چون در توبه همیشه باز است.

(حجت الاسلام والمسلمین حیدری ، برنامه تلویزیونی سمت خدا ،چهارشنبه 27 دی ماه)