داستان ديگرى را ملاى رومى نقل مى‏كند كه با اين

بيت‏ آغاز مى‏شود:

عاقلى بر اسب مى‏ آمد سوار

بر دهان مرده‏اى مى‏ رفت مار

داستان اين است كه يك آدم عاقل فهميده‏اى سوار بر

اسب بود.رسيد به نقطه‏ اى كه درختى در آنجا بود و مرد

عابرى زير سايه اين درخت‏ خوابيده بود،خيلى هم

خسته بود،همين جور گيج افتاده بود و در حالى‏ كه

خور خور مى‏كرد دهانش هم باز مانده بود. اتفاقا مقارن

با آمدن اين‏سوار، يك كرمى آمده بود گوشه لب اين آدم.

يك وقت‏ سوار ديد اين‏كرم رفت توى دهان اين شخص

و او هم همان طور كه گيج‏خواب بود كرم را بلعيد.

سوار،آدم  واردى بود ،مى‏ دانست كه اين كرم ،مسموم‏

است و اگر در معده اين شخص باقى بماند او را خواهد

كشت. فورا از اسب پياده شد و او را بيدار كرد.ديد اگر

به او بگويد كه اين كرم‏ رفته توى معده‏ ات،ممكن است

باور نكند و اگر هم باور كند ، وحشت‏كند و خود اين

وحشت او را از پا درآورد .يك چماقى هم دستش بود.

ديد راهش منحصر به اين است :او را به زور از خواب

بلند كرد.آن‏ شخص نگاه كرد ديد يك آدم ناشناسى

است.

گفت:چه‏ مى‏ خواهى؟

گفت :بلند شو !

گفت: چه كار با من دارى؟ديد بلند نمى‏ شود ،چند تا

به كله‏ اش زد.از جا پريد.سوار يك مقدار سيب‏گنديده

و متعفن را كه در آنجا بود به او داد كه قى‏ آور باشد.

گفت :اين‏سيب ها را به زور بايد بخورى.

هر چه گفت: آخر چرا بخورم ؟گفت: بايدبخورى

با همان چماق محكم زد توى كله‏ اشكه بايد بخورى.

آن‏ سيب ها را توى حلقش فرو كرد.

بعد پري دروى اسب خودش و به اوگفت: راه برو!

گفت: آخر مقصودت چيست؟ كجا بروم؟ سوابق من و تو

چيست؟بگو دشمنى تو از كجاست؟ من با تو چه كرده‏ام؟

شايد مرا با دشمن خودت اشتباه كرده‏اى.

گفت: بايد بدوى.

خواست‏ كوتاهى كند، زد پشت كله‏ اش و گفت: بدو!

عابر داد مى‏كشيد و گريه مى‏كرد اما چاره‏ اى نداشت بايد

مى‏دويد(مثل اين هايى كه‏ترياك مى‏خورند،مى‏ دوند براى اين

كه قى بكنند).به سرعت او را به‏ سينه اسب انداخت و آنقدر

دواند كه حالت استفراغ به او دست داد.

نشست استفراغ كرد،سيب ها آمد،همراهش كرم مرده هم آمد.

گفت: آه‏ اين چيست؟

سوار گفت: راحت‏ شدى.براى همين بود.

گفت: قضيه‏ از چه قرار است؟

گفت :اصلا من با تو دشمن نبودم. قضيه اين بود كه‏ من از اينجا

مى‏گذشتم،ديدم اين كرم رفت توى حلق تو و تو در خواب‏

سنگينى هستى و اگر يك ساعت مى‏گذشت تلف مى‏شدى.

ابتدا موضوع را به تو نگفتم، ترسيدم وحشت بكنى. براى اينكه

قى بكنى اين‏سيب گنديده‏ ها را به تو خوراندم سپس تو را

دوانيدم.حالا كه قى‏ كردى ما ديگر به تو كارى نداريم،خدا حافظ.

عابر مى‏ دويد و پايش‏ را مى‏ بوسيد نمى‏ گذاشت برود،مى‏گفت:

تو فرشته‏ اى ،تو را خدا فرستاده‏ است ،تو چه آدم خوبى هستى.

اين جور نيست كه بشر هر چه را كه بخواهد و خودش انتخاب‏

كرده است‏ حقش مى‏ باشد. انسان حقوق دارد ولى حقوق

انسانى و آزادي هاى انسانى،يعنى در مسير انسانى.بشر

وقتى كارش برسد به جايى‏ كه اين اشرف كائنات كه بايد همه

موجودات و مخلوقات را در خدمت‏ خودش بگيرد و بفهمد:

و خلقنا لكم ما فى الارض جميعا؛ اين‏چوب و اين سنگ و اين

درخت و اين طلا و اين نقره و اين فولاد و اين‏ آهن و اين كوه و اين

دريا و اين معدن و اين همه چيز بايد در خدمت تو باشد و تو تنها

بايد خداى خودت را پرستش كنى و بس، يك چنين‏ موجودى بيايد

خرما يا سنگ يا چوب را پرستش كند،اين ،انسانى‏ است كه به

دست‏ خودش از مسير انسانيت منحرف شده. چون از مسير

انسانيت منحرف شده، به خاطر انسانيت و حقوق انسانيت بايد

اين‏زنجير را به هر شكل هست از دست و پاى اين شخص باز

كرد ; اگرممكن است،خودش را آزاد كرد، اگر نه، لااقل او را از سر

راه ديگران‏ برداشت.

( آشنابی با قرآن ، مرتضی مطهری ،ج 3 ، جلسه چهاردهم )

مهدی جان

ای کاش دل به غیرشما الفتی نداشت

یا این گدا برای شما زحمتی نداشت

ای کاش این دل که امام زمانی است

هرگزبرای جرم وخطا فرصتی نداشت

گرلذت غلامیتان راچشیده بود

لذت برای نوکرتان لذتی نداشت

سوگندبر تمامی ذرات کائنات

عالم بدون شاه نجف قیمتی نداشت

این آبروی ماهمه ازلطف فاطمه ست

بی شک کسی بی مادرتان عزتی نداشت

ما راحسین او همه جایی رسانده است

آقائیش ببین سرما منتی نداشت

التماس دعا

“اللهم عجل لولیک الفرج “

خداوند به زنان پیامبر می فرماید :

” و لا تبرَّجنَ تَبَرُّج الجاهلیة الاولی وَ أقِمنَ الصلاة” ،

همچون دوران جاهلیت تبرج و جلوه گری نکنید و

نماز را به پا دارید .

زنان باید به هنگام نماز پوشش کامل داشته باشند ،

با این که خداوند به همه محرم است ؛ زیرا پوشش

کامل برای انسان یک شأن و مقام و ارزش است .

در تمام دنیا اگر کسی بخواهد ملاقاتی با مقام

مهمی داشته باشد ، لباس کامل و مناسب پوشیده

و به ملاقات او می رود .

علاوه بر زنان ، به مردان نیز سفارش شده است که

با لباس کامل به نماز بایستند .

آری برهنگی ، یک نوع بی حرمتی به خود و حراج

کردن شخصیت خود است . زنان با حجاب برای خود

ارزش قائل شده با زبان حال می گوبند :

هر کس حق ندارد به ما نگاه کند و از ما کام بگیرد.

( پیوندهای نماز ، محسن قرائتی ، ص 66)

فرمود: «أنا عند المنكسرة قلوبهم»من كنار دل‌هاي شكسته‌ام

خب خداي سبحان همه‌ جا حضور دارد «أقرب إلينا من حبل الوريد»

است، ﴿هُوَ مَعَكُمْ أَيْنَ مَا كُنتُمْ﴾ است.امّا اگر دلي شكست و هيچ

كس در آن دل راه پيدا نكرد خدا آنجا حاضر است چون وقتي دل

بشكند هر چه غير خداست مي‌ريزد؛اين كاسه كه پر از آب‌هاي

آلوده است، وقتي شكست همه آب‌ها مي‌ريزد و كسي در آ‌نجا

جا مي‌گيرد كه جا نخواهد! فرمود: «أنا عند المنكسرة قلوبهم»

وقتي اين قلب شكست انسان در حال اضطراب مي‌بيند به هيچ

كس توجّه ندارد چون مي‌داند از همه اينها بريده است و كاري از

احدي ساخته نيست. اين قلبِ شكسته جا براي مهماني خداي

سبحان است.

حضرت آیت الله جوادی آملی،درس اخلاق01/01/92

چرا بعضی ها با حرفاشون به دل آدم آتیش می زنن ؟

چرا یادمون میره که همه دل دارن ؟

چرا همیشه از افرادی که بهمون نزدیکند بزرگترین

ضربه ها رو می خوریم ؟

من از بیگانگان هرگز ننالم

که با من هر چه کرد ، آن آشنا کرد

چرا یادمون میره دل کسی رو نشکنیم ؟

تا توانی دلی به دست آور

دل شکستن هنر نمی باشد

در حدیثی اومده که خداوند می فرماید  :

«أنا عند المنكسرة قلوبهم» من همدم قلب هاي شكسته هستم

خدایا! خودت کمکمون کن .

نماز با الله اکبر شروع می شود و در سراسر نماز

حمد و تسبیح و تهلیل و تکبیر الهی تکرار می شود .

در پیوند با مبدا ، همین بس که قرآن کریم می فرماید :

” لا اله الّا أنا فَاعبُدنی وَ اقِم الصَّلاة لِذِکری”

هدف از اقامه نماز تنها رعایت قالب آن نیست بلکه

توجه به قلب آن ، یعنی احساس حضور است :

” أقم الصّلاة لِذکری”

( پیوندهای نماز، محسن قرائتی، ص 104 )