رهبر معظم انقلاب اسلامی درباره ی ویژگی های منتظران

می فرماید:

…انتظاری که از آن سخن گفته اند ، فقط نشستن و اشک

ریختن نیست ؛انتظار به معنای این است که ما باید خود را

برای سربازی امام زمان (عج) آماده کنیم. سربازی امام زمان

کار آسانی نیست. سربازی منجی بزرگیکه می خواهد با

تمام مراکز قدرت و فساد بین المللی مبارزه کند، احتیاج به

خود سازی، آگاهی و روشن بینی دارد. عده ای این اعتقاد

را وسیله ای برای تخدیر خود یا دیگران قرار می دهند؛ این

غلط است. ما نباید فکر کنیم که چون امام زمان خواهد آمد

و دنیارا پر از عدل و داد خواهد کرد ، امروز وظیفه ای نداریم.

نه ، به عکس، ما امروز وظیفه داریم در آن جهت حرکت کنیم

تا برای ظهور آن بزرگوار آماده شویم. در گذشته کسانی که

منتظر بودند، سلاح خود را همیشه همراه داشتند. این یک

عمل نمادین است و معنایش این است که انسان از لحاظ

علمی ، فکری و عملی باید خود را بسازد و در میدان های

فعالیت و مبارزه ، آماده ی کار باشد.

(بخشی از سخنرانی مقام معظم رهبری در مصلای تهران،81/07/30)

شهید حمیدرضا نظام درباره حجاب وصیت کرده است:

«خواهرم، حجاب نشانگر زیبایی روح و اندیشه توست.

خواهرم، حجاب تضمین‌کننده سلامت و پارسایی جامعه

است. جامعه را به ویرانی مکش.

خواهرم، حجاب مجوز ورود تو به بهشت است و آیا واقعاً

بهشت نمی‌خواهی؟‌

خواهرم، غنچه نهفته در برگ را نچینند؛ از بی‌حجابی است

اگر عمر گل کم است؛ نهفته باش و همیشه گل باش» .

امام خامنه ای فرمودند :

تنها دريچه‏ ى اميدى هم كه براى ملتهاى مسلمان باقى مانده،

جمهورى اسلامى است؛ آيا ما اين دريچه را ببنديم و اميد ملتها

را كور كنيم؟ آيا ما هم سكوت كنيم؟ آيا ما هم در مقابل فشار

قلدر مآبانه‏ى قدرتهاى بزرگ تسليم بشويم؟ آيا حكم خدا اين

است؟ آيا خدا به اين راضى است؟ آيا سنت جهاد در مقابل

ظلم، و امر به معروف و نهى از منكر در اسلام، اجازه‏ى چنين

فكرى را به ما مى‏دهد؟

حاشا و كلًّا. اينجا پرچم مبارزه‏ى با ظلم را حفظ خواهد كرد.

ما در مقابل هر قدرت سلطه‏ طلب و ستمگرى كه در برابر

ملتها به سرنيزه‏ ى خود تكيه مى‏كند، مى‏ ايستيم؛ هركس

مى‏خواهد باشد. امريكا كه هيچ؛ اگر قدرت و دولتى

قدرت‏مندتر از امريكا هم باشد، در مقابلش مى‏ايستيم؛

كما اينكه ايستاديم.

۱۳۷۰/۱۲/۱۴

يك وقتى به مناسبتى خدمت امام رسيديم؛ صحبت راجع

به يك روحانى بود كه يك تخلفى كرده بود و امام با ما مشورت

مى‌كردند كه با او چگونه رفتار شود. من به ايشان مفصل

گفتم كه اين پيروزى شما در انقلاب، محصول هزار سال آبروى

روحانيت شيعه است - والّا چرا بايد وقتى يك مرجع به ميدان

آمد، مردم اين‌ طور به دنبالش بيايند و جانشان را فدا كنند،

كه در نهضت امام بزرگوار ما كردند. هزار سال آبروى شيعه

متراكم شد تا به اينجا رسيد كه يك مرجعى مثل امام بزرگوار

ما كه جرئت داشت، شجاعت داشت، قابليت داشت، روح

فداكارى و آگاهى به زمان داشت، پا بگذارد وسط ميدان، و

مردم هم به دنبالش بيايند - حالا بعضى از اين هم‌ لباس هاى

ما مثل موريانه‌اى كه در يك بنايى بيفتد، دارند اين آبروى هزار

ساله را ذره ذره مى‌خورند و از بين مى‌برند؛ ايشان هم اين

معنا را تصديقكردند. واقع قضيه همين است. بايد مراقب

باشيم ما جزو آن موريانه‌ها نباشيم. خداى نكرده هر عملِ

زشت و وقيح و يك كار نامناسبى كه از يكى از ماها سربزند،

رخنه‌اى در آن ذخيره‌ى ارزشمند هزار ساله‌ى روحانيت و

علماى شيعه است.

( بیانات مقام معظم رهبری ،۱۳۸۵/۰۸/۱۷)

نماز ، نشانه صداقت است ؛ کسی که دیگری را دوست

دارد ،سخن گفتن با او را هم دوست دارد . آن ها که با

زبان مدعی خداخواهی و خدا دوستی اند ، ولی نماز

نمی خوانند ، در ادعای خود صداقت ندارند .

نماز ، ملاک و میزان تعهدی است که انسان در اظهارات

خود دارد. به همین دلیل نماز منافق ، عاشقانه نبوده و

همچون سایر اعمالش همراه با صداقت نیست .

( پیوندهای نماز ، محسن قرائتی ، ص 27 )

امام حسين هنوز به كربلا نرسيده، يك برخورد با عمروبن

قيس دارد. عمروبن قيس در راه به امام حسين مى‏رسد و

امام حسين او را دعوت مى‏كند، مى‏گويد: من فرزند زياد

دارم، نزد مردم اموالى دارم و خلاصه هر چه امام او را دعوت

مى‏كند، بهانه‏ ى زندگى و دنيايش را مى‏گيرد. من نمى‏ توانم

بيايم. اولين مطلب اين كه وقتى انسان مى‏گويد: نمى‏ توانم،

خيلى وقت‏ ها آدم فكر مى‏كند، كارى را نمى‏تواند بكند، اما

بعد مى‏بيند كه مى‏تواند.

به زن مى‏گويى: واجب الحج هستى، بايد به مكه بروى.

مى‏گويد: من چطور مى‏توانم اين بچه‏هاى كوچك را رها كنم؟

بعد همين خانم قهر مى‏كند و مى‏بينى دو ماه رفت و بچه هايش

را رها كرد. يا مثلًا فرض كنيد به بازارى مى‏گوييم: آقا به مكه برو!

مى‏گويد: آقا من گرفتارم .  فرض كنيد، چك و سفته و فلان،

حادثه‏اى برايش پيش مى‏آيد و مى‏بينى مدت‏ها در بازار مغازه‏اش

تعطيل است. يا وقتى به او مى‏گوييم: آقا حساب مالت را بكن.

از طبقه‏ى محروم اگر حقى در زندگى تو هست، آن را بده.

مى‏گويد: آقا نمى‏شود، حسابش مشكل است. سخت است،

فلان و بهمان است. اما اگر همين آقا چيزى را گم كند، تمام

زندگى و حساب و كتابش را زير و رو مى‏كند. به خود ما اگر

بگويند: بدو!  مى‏گوييم: من 2 كيلومتر بيش‏تر نمى‏توانم بدوم.

اما اگر يك گرگ ما را دنبال كند، 40 كيلومترمى دويم.

ما اول خيال مى‏كنيم نمى‏ شود، خيال مى‏كردند با رژيم يزيد

نمى‏شود مبارزه كرد. امام حسين ثابت كرد كه حتى بچه‏ ى

شش ماهه هم مى‏تواند با رژيم در بيفتد. خيال مى‏كردند اگر

انسان شهيد بدهد، تضعيف مى‏شود. ماجراى امام حسين

ثابت كرد، زينب كبرى شهيد داد ولى روحيه‏ اش تضعيف نشد.

خيال مى‏كنند تحقير مى‏تواند سرنوشت انسان را عوض كند،

بچه‏ هاى كوچك امام حسين را، يكى دو تايى كه مانده بودند،

به جلسه‏ ى يزيد بردند. يزيد به پسرامام حسين گفت:

تو زرنگ ترى يا پسر من؟

پسر امام حسين گفت: يك شمشير بده تا به تو بگويم. وقتى

چنين چيزى را مى‏پرسد، بچه‏ى داغ ديده مى‏گويد: احوالت

چطور است؟

جواب مى‏دهد: خدا را شكر، الحمدلله.

مى‏گويد: ديدى مابه عزت رسيديم.

جواب مى‏دهد: نخير، عزيز ما هستيم، صبر كن ظهر بشود تا

ببينى در اذان بعد از اشهد ان لا اله الا الله چه مى‏گويند.

مى‏گويند «اشهد ان محمداً رسول الله» ظهر معلوم مى‏شود،

چه كسى عزيز است. يعنى كربلا ماجرايى است كه ثابت كرد

عزيز كيست؟

به امام سجاد گفتند: تو عزيزى يا ذليل؟

گفت: صبر كن ظهر بشود تا به تو بگوييم عزيز كيست. كربلا ثابت

كرد كودك مى‏تواند مبارزه كند، مى‏شود زن شهيد بدهد و خودش

را نبازد. مى‏شود بچه را كتك بزنند و از پا در نيايد.

(برنامه درسهايى از قرآن، سال 60 )