گویند : روزی کارفرمایی به شاگرد خود گفت ، در دکان را ببند و آن

را به حضرت عباس علیه السلام بسپار و بیا .

در وقت ملاقات کارفرما به شاگردش گفت : چه کردی ؟

گفت : در رابستم و مغازه را به خدای عباس علیه السلام سپردم .

کارفرما گفت : ای وای بر من ! دیگر معلوم نیست ، آن مال ، مال ما

باشد . زیرا مال ، مال خداست . و لله ملک السموات و الارض

و ممکن است به کس دیگر بدهد ، اما حضرت  عباس علیه السلام

چون مال خودش نیست در امانت حافظ است ، از این جهت گفتم

به او بسپار .

( آداب الطلاب ، شاکر برخوردار فرید ، ص 524)