اهل علمی نقل می کرد که:

در خدمت عارف ربانی، شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی به قبرستانی برای فاتحه رفتیم.

حضرت شیخ به من فرمود: «گوش کن از این قبر چه صدایی می شنوی»

بر اثر توجه ایشان شنیدم که از قبر  صدا می آمد:

“خیار سبز است، کاکل به سر است”

بعد به قبر دیگر اشاره کردند، شنیدم می گفت: “لا اله الا الله”

فرمودند:

” صاحب قبر اول بقال بود و چندین سال از فوت او می گذرد، خیال می کند زنده است و مشغول فروش خیار است.

دومی مردی بود اهل دل و ذکر، در آن عالم (برزخ) هم مشغول ذکر حق است.”

منبع : مرهم جان (توصیه هایی از علما )،مهدی علی قاسمی ، ص 28

بعد از مرگ ، در عالم قبر ما چه می گوییم ؟؟؟

خداوند بزرگ در چنین روزی زمین را برای سکنای فرزندان آدم و زندگی بر روی آن آماده فرمود، و روزی های ما و نعمت های پروردگار در چنین روزی گسترش یافته است؛ روزی ها و نعمت هایی که از شماره بیرون است و کسی را یارای شکر آن نیست. و اگر تو در بزرگی شأن دحوالارض اندیشه نمایی حیرت زده خواهی شد. و از این جاست که انسان عارف و مراقب روز دحوالارض، در برابر همه این نعمت های گوناگون، شکری بر خویشتن واجب می بیند، و چون به قلب خویش مراجعه می کند، می بیند که حتی بر ادای حق ناچیزی از آن همه نعمت ها توانا نیست.

و چون بنده ای نسبت به آن همه نعمت ها شناخت حاصل کند، به عجز و کوتاهی خویش در ادای حق آن نعمت های انبوه اقرار خواهد کرد و تلاش خود را در انجام شکر آنها ناچیز خواهد شمرد و همواره خود را در برابر آفریننده آن همه نعمت ها سرافکنده خواهد دید.

منبع: مراقبات، صص 193 و 194.

ایت الله بهجت (ره):

تا رابطه ما با ولی‌امر، امام زمان عجل‌الله‌ تعالی‌فرجه‌الشریف قوی نشود،

کار ما درست نخواهد شد. و قوّت رابطه ما با ولی‌امر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌

الشریف هم در اصلاح نفس است.

شب پیش از وفات آقا قاضی ، کسی در خواب دید که تابوتی را می برند

و رویش نوشته شده بود :” تًوًفُّی ولیُّ الله ؛ ولی خدا ، درگذشت “

آیت الله بهجت هر گاه به یاد آیت الله  قاضی می افتند با  ناراحتی

می فرمایند :” چه کنم که قلمی آن اندازه توانا نیست که بتواند

هر چه در قاضی بوده را بنویسد . “

(گوهرهای حکیمانه ، مهدی عاصی ، ص 153)

شخصی از آبت الله بهجت _دام الظله _ پرسیدند :"جزیره ی خضراء _

که این همه درباره ی آن بحث می شود _ کجاست؟”

حضرت آبت الله فرمودند :"جزیره ی خضراء آن دلی است که

امام زمان علیه السلام در آن تاب بیاورند.”

منبع : کتاب گوهرهای حکیمانه نوشته مهدی عاصی صفحه 124